Morgen Morgen

Ik doe dat morgen wel, want ik ben moe en ik moet gaan slapen. Maar wat maakt het uit. Ik heb het toch al verpest. Ik ben toxic, giftig voor mezelf en daardoor ook voor anderen. Ik zit vast in een spiraal van negativiteit met negatieve gedachten en negatieve gedragingen, waardoor je zou kunnen zeggen dat het mijn eigen schuld is.

waarom doe je er niet gewoon iets aan

waarom ben jij zo f***ing koppig 

doe gewoon iets

alsjeblieft

stop met zo hard te zijn

fluistert ze

maar niemand luistert

Ik weet het ik weet het ik weet het nee ik weet het niet. Wat houdt mij tegen? Wat precies?

Het maakt even niet uit, maar ik zat vast. Ik was zo fragiel, mijn hart van glas. Gebroken glas en dat woog zo zwaar. Ik zat vast en zo diep in de put. 

Ik wist wat ik moest doen om eruit te geraken. Neem al die houten planken en maak er een ladder van. Komaan, het duurt maar even.

Ze zweeg. Ze stond stil. Er gebeurde helemaal niets. Het kan, dacht ze. Het kan, maar ze geloofde daar niet in. Die instructies zijn voor mij niet haalbaar meer. Ik heb die energie niet meer, voelde ze. 

zo'n sterk gevoel, zo veel woorden, zo luid 

ssshht... zwijg gewoon

ze nam even tijd en ging zitten in stilte 

morgen

dan sta ik terug recht

Maar het moest vandaag. Ze moest die ladder bouwen vandaag. Niet morgen. Ze kon er niet tegen dat iemand haar instructies toe riep. Dat het niet werd gefluisterd. Dat ze helemaal geshockeerd was van het geluid. 

Dat heeft haar gekwetst. Het heeft haar gekwetst dat iemand haar wou helpen. Misschien wou ze op een andere manier geholpen worden. Misschien wou ze iemand die het wel kon, omgaan met de slechtste versie van haarzelf, omdat ze dat zelf niet kon.

het was nooit de bedoeling geweest

van de helpende hand

om het glas nog meer te breken

maar toch is dat gebeurd

- Knuffelhormoon (de allergrootste uitsteller)