Dat ik niet wist wat ik las, wist ik niet. Ik las woorden. Puur zoals ze er stonden. Zonder gevoel of beeld. Alles was gewoon zwart-wit. Mijn wereld, zwart-wit. Het boek, zwarte letters op wit papier. Meer niet.

Anderen leven mee, ze voelen mee en zijn weg van de realiteit met hun gedachten op reis in een andere wereld. De woorden als toegangspoort naar een wereld die de schrijver creëerde.

Wondermooi, hoe dat kan. Ik kon dat niet. Ik wist zelfs niet dat het bij andere zo levendig kon zijn. Het idee van het verhaal vond ik interessant en ik haastte me om het einde te weten zonder in het verhaal te stappen. Ik was altijd op de achtergrond net zoals ik het gewoon was in mijn wereld.

Het was alsof bij iedereen alle lichtjes vanzelf aangingen en alleen ik de lichtknoppen moest zoeken zonder te weten dat die er waren. Ik heb ze gevonden, mijn lichtknoppen. En ik weet ook dat er vanzelf lichtjes beginnen te branden in mijn leven waarvoor andere lichtknoppen nodig hebben.

Iedereen is anders en iedereen heeft een andere donkere kamer met andere lichtjes. Nu dat ik dat weet, gaat er een nieuwe wereld voor mij open. Mijn wereld, vol kleur.

- Knuffelhormoon (in haar lichtpaleis)