Er zijn zo van die momenten dat ik bruis van inspiratie. Dat ik zoveel te zeggen heb en geniet van het leven. Achteraf bruist het niet meer. Dan smaakt het minder goed, mijn Fanta. Dan vervaagt alles wat ik wou behouden, wat ik wou opslaan.

Niet alles kan ik bepalen. Wat er te zien is door het raam, daar heb ik geen controle over. Maar ik kan wel kiezen waar ik mijn aandacht aan besteed. Welke woorden ik schrijf, welke woorden ik weg schrap in de hoop dat ze verdwijnen ook al weet ik dat ik ze ooit heb geschreven. 

Uiteindelijk kies ik welke poster ik zal ophangen. Wat ik wil zien, waar ik aan herinnerd wil worden. Dus doe het niet, krassen op je huid.

- Knuffelhormoon (en haar frisdrank zonder bruis)