Ik heb geen schaar nodig om te knippen. Om structuren te doorbreken en er zelf iets van te maken. Ik heb geen hokjes nodig om ergens in te passen. Om mezelf steeds wijs te maken dat alles zwart-wit is. Dat iets goed of fout is.

Nee, daarvoor heb ik de hokjes niet voor nodig, maar ik wil ze wel zien. Weten dat ze er zijn om anders te doen. Om regels te verbreken die anderen hebben verzonnen voor comfort zodat ze zich beter voelen. Ik heb ze nodig, de hokjes, om erbuiten te staan, mij vervolgens buitengesloten te voelen en afwijkend gedrag te vertonen. Want dat is toch hoe mensen groeien, door zichzelf te verliezen en terug te vinden.

Als we weten hoe we ermee moeten omgaan tenminste en inzien dat we bij onszelf passen, in ons eigen leven, onszelf accepteren. Mijzelf definiëren, maar ook steeds veranderen en nieuwe dingen proberen. Mijn waarde ontdekken. Echt zijn, mezelf zijn. Niet mezelf in hokjes plaatsen en alles in scène zetten om aan verwachtingen te voldoen.

Ik hoef mezelf niet te verantwoorden voor wat ik wel of niet voel. Ik hoef niet zoals de anderen te zijn en voelen wat zij voelen, maar ik kan ze wel begrijpen, helpen en inspireren. Zo kan ik iets betekenen in het leven van een ander, maar niemand moet mijn leven bepalen. Ik doe zelf wel wat ik wil, wat ik doe. Wie ik ben, dat kies ik zelf

- Knuffelhormoon (en haar verknipte zelfbeeld)