De nacht maakt mij een heel ander mens. Het is zo stil en donker. Net zoals ik het wil.

Overdag is het zo druk. Zo zonnig en zo luid. Er zijn dan zo veel mensen buiten, zo veel gedachten op één plek. Iedereen kan je beoordelen terwijl in de nacht iedereen slaapt. Dan lijkt het of de wereld even op pauze is gezet. Voor even lijkt het alsof de wereld mij begrijpt.

Ik snap het. Je wilt gewoon stilte. De sterren en de maan krijg je erbij als gezelschap, dan ben je toch minder eenzaam dan je had gedacht.

In slaap vallen is een heel gedoe. Het duurt uren. Want nu het buiten stil is en niemand nog tegen mij praat, hoor ik mezelf wat beter. Ik hoor al die stemmetjes en ze zijn zo luid, maar overdag is het nog veel erger als ik die van de andere er nog bij krijg.

Het liefst blijf ik de hele nacht wakker en slaap ik overdag wel. Maar dat gaat natuurlijk niet. Er is te veel licht om dan in slaap te vallen, te veel lawaai, te veel verwachtingen en veel te veel vragen.

Hoe gaat het?

Nu even niet. Nu is het nacht. Nu ben ik alleen. Zonder jouw gedacht.

- Knuffelhormoon (die slaapwandelt, het liefst overdag)