Elo, sorry że tak długo mnie nie było ale byłam strasznie zajęta. O co biega z tytułem rozdziału? Chodzi oczywiście o wojnę  chińsko-japońską trwająca w latach 1937-1945 (nazywana również drugą wojną, bowiem pierwsza odbyła się w latach 1894-1895). O tej wojnie też prawie mało kto wie lub niewiele o niej się mówi. Sama też się zdziwiłam gdy usłyszałam że taka wojna miała miejsce podczas II Wojny Światowej.

"Postawa Japończyków wobec ich południowo-wschodnich sąsiadów ewoluowała od roku 1931 pod wpływem biznesmenów i wojska. Japońska ekspansja za pierwszy cel obrała Chiny"

Polityczne życie w Japonii było raczej spokojnie aż do około 1930 roku. Wyspy przeżywały rozkwit ekonomiczny oparty na eksporcie tanich produktów. W roku 1922 Japonia przyjęła morskie restrykcje w ramach traktatu w Waszyngtonie, co oznaczało ograniczenie floty wojennej do trzech piątych  tonażu amerykańskiego, czyli do 315 tysięcy ton. Zrezygnowała nawet ze swojej polityki 21 żądań, która prowadziła do ustanowienia japońskiego protektoratu w Chinach. Kryzys ekonomiczny z roku 1929 dotknął kraj pozbawiony naturalnych  bogactw i przeżywający okres wyżu demograficznego. Japoński eksport ucierpiał wskutek nowych protekcjonistycznych ceł oraz innych środków ograniczających. Stopniowo wszystkie partie polityczne zaczęły się przychylać do planu ekspansji terytorialnej, uważanej za jedyny sposób na ustabilizowanie gospodarki i zaspokojenie potrzeb społeczeństwa, którego liczba podwoiła się od roku 1868.

Mandżukuo  

Głównym przedmiotem japońskich apetytów były Chiny, osłabione i podzielone, od wielu lat będące w stanie anarchii. Ale wysiłki nacjonalisty Czang Kaj-szeka i komunisty Mao Tse-tunga zmierzające do zjednoczenia ludu chińskiego w obliczu zewnętrznego zagrożenia, były niebezpieczne dla japońskich ambicji. W roku 1931 wojskowa inicjatywa japońska doprowadziła do stworzenia japońskiego protektoratu w Mandżurii. Ta bogata prowincja nazywana Mandżukuo była teoretycznie rządzona przez ostatniego cesarza Chin, Pu Yi, będącego w rzeczywistości marionetką w rękach Japończyków. Przynieśli oni tej krainie dobrobyt ekonomiczny, ale ich polityka kolonizacyjna była na dłuższą metę porażką. Aneksja sprowokowała Ligę Narodów do-jak zwykle nieskutecznych-protestów, co było dla Japonii okazją do manifestacyjnego opuszczenia tej organizacji w marcu 1933 roku. Pod koniec roku 1934 Japonia odrzuciła traktat waszyngtoński i zbliżyła się do dyktatur europejskich. 25 listopada 1936 roku podpisała z nazistowskimi Niemcami Pakt Antykominternowski.

Otwarta Wojna w Chinach   

W ciągu roku 1935 wojsko japońskie skorzystało z wewnętrznych trudności chińskich, aby zająć prowincję Jehol, na północ od Wielkiego Muru. Taktyczne przymierze Czang Kaj-szeka z Mao Tse-tungiem mające na celu walkę przeciw japońskiej obecności w Mandżurii, sprowokowało Japończyków do wszczęcia 8 lipca 1937 roku otwartego konfliktu, do którego pretekstem był banalny incydent w Pekinie. Wojna miała trwać aż do 1945 roku. Japończycy potrzebowali zaledwie kilku miesięcy, aby przejąć kontrolę nad północnymi i środkowymi Chinami. Pekin, Nankin i Hanku kapitulowały przed końcem roku. Japońska marynarka wojenna zablokowała Kanton i Szanghaj, przejęła kontrolę nad wybrzeżem na przestrzeni 3 tysięcy km i uniemożliwiła jakiekolwiek kontakty drogą morską. Stare Państwo Środka utrzymało kontakt ze światem zewnętrznym jedynie przez północne Indochiny francuskie i przez brytyjską Birmę. Atak na Chiny i rozliczne okrucieństwa popełniane przez Japończyków przyczyniły się do natychmiastowego zerwania stosunków dyplomatycznych z USA. Ale po raz kolejny mocarstwa pozostały bierne i zadowoliły się jedynie moralnym potępieniem. ZSRR wysłał jednak broń do Chin, którym także pomógł prezydent Roosevelt, przyznając kredyt w wysokości 25 milionów dolarów.

Impas   

Czang Kaj-szek wycofał się do Chungkingu. Odrzucał wszelkie propozycje tajnych układów z projapońskim  rządem w Nankinie i kontynuował swą walkę z pomocą komunistów. Dla Japonii konflikt stawał się coraz większym ciężarem: musiała ona utrzymywać ponad milion żołnierzy w Chinach, aby opierać się nacjonalistom. Co więcej potrzebowała zmobilizować  dość potężne siły zdolne stawić czoło koncentracji wojsk sowieckich. Stalin bowiem obawiał się ataku na okolice Władywostoku. W sierpniu 1938 roku w Mandżurii doszło do drobnych potyczek sowiecko-japońskich, ale japoński rząd dość zręcznie unikał bezpośredniego konfliktu z ZSRR. Z kolei sowieci, których uwaga skierowana była na zachód także nie kwapił się do walki w Azji. Jednak wydarzenia na Dalekim Wschodzie można uznać za prefigurację wojny w Europie. 

To było z książki a teraz czas na to z internetu.

Wojna chińsko-japońska (1937–1945), zwana również drugą wojną chińsko-japońską – toczona od 7 lipca 1937 do 2 września 1945, będąca ośmioletnim zmaganiem między i . Rozpoczęła się przed wybuchem w i zakończyła się po w .

Nazwa

W oraz w Republice Chińskiej wojnę nazywa się wojną przeciw Japonii ( 抗日戰爭, Kàng Rì Zhànzhēng) lub ośmioletnim oporem przeciw Japonii ( 八年抗戰).

W wojna znana jest pod nazwą: wojna japońsko-chińska ( 日中戦争, Nitchū–sensō). Po wybuchu wojny na w grudniu 1941 przerodziła się w wojnę w Wielkiej Azji Wschodniej ( 大東亜戦争, Daitōa–sensō).

Preludium

Pierwszy raz Japonia starła się z w wielkim konflikcie zbrojnym w latach 1894–1895, podczas . Chiny poniosły klęskę, a skutkiem tego było m.in. przejęcie przez Japonię pełnej kontroli nad , otwarcie chińskich portów dla Japonii, zagarnięcie przez Japonię z archipelagiem oraz półwyspu .

Wskutek dążeń do przejęcia kontroli nad Koreą, w 1904 wybuchła kolejna wojna w regionie, tym razem . Po japońskim ataku w nocy z 8 na 9 lutego 1904 na , Rosja wypowiedziała 10 lutego wojnę Japonii.

Wojna zakończyła się klęską Rosji w 1905. Japonia otrzymała półwysep Liaotung wraz z , południową część oraz fragment linii kolejowej w .

Japonia zaczęła coraz bardziej dominować w Mandżurii i Korei. W 1910 Japończycy zaanektowali Koreę (zobacz: ) i obalili tamtejszą dynastię. Po upadku Cesarstwa Chińskiego, rządzonego przez mandżurską dynastię i proklamowaniu 1 stycznia 1912 w Republiki Chińskiej, Chiny znalazły się w stanie nieustannej pomiędzy zwalczającymi się stronnictwami. Partia rządząca po początkowej współpracy z , musiała od 1927 toczyć z ciągłą walkę. Rządowa odnosiła pewne sukcesy w walce z komunistami.

Po utracie swoich głównych sił, komuniści przegrupowali się i wycofali do północno-zachodniej części kraju. Pokonano 12 tys. km, a wydarzenie to znane jest w historii jako (1934-1935). Na przywódcę Długiego Marszu został wypromowany, wcześniej mało znany, .

Wielki Marsz posłużył siłom do przywrócenia jedności kraju, gdyż militaryści, przestraszeni perspektywą ustanowienia władzy komunistycznej, przechodzili na jego stronę. Mimo to siły komunistów zostały jednak zachowane, a do ich zniszczenia zabrakło jak to określał Czang Kaj-szek: „Historycznych 5 minut". Powodem zaprzestania walki z komunistami było wkroczenie Japończyków do Chin. Wobec potężnego zagrożenia, KPCh stała się łącznikiem pomiędzy siłami nacjonalistów a , obiecującymi dostawy broni i zaopatrzenia. Zniszczenie sił Mao nie wchodziło więc w grę. Pozwoliło to odbudować im nadwątlone siły, a nawet ponownie zaatakować domniemanego sojusznika w czasie „wspólnej" wojny z Japonią.

Od lat 30. w Japonii narastały nastroje skrajnie i . Słabe rządy cywilne, w tym sam cesarz (Shōwa), były bezsilne wobec militarystów. Pod pretekstem wyzwolenia spod panowania (głosili oni hasło: „Azja dla Azjatów") dążyli oni do zdobycia nowych terytoriów bogatych w surowce strategiczne, niezbędne dla funkcjonowania nowoczesnego państwa.

18 września 1931 doszło do tzw. „", po którym zajęła Mandżurię. Utworzono z niej marionetkowe państwo zwane . Państwem tym rządził od 1934, osadzony na tronie przez Japończyków, cesarz z mandżurskiej dynastii Qing (wcześniej , obalony w 1912 przez ).

Początek wojny

7 lipca 1937 japońskie oddziały sprowokowały tzw. „" (albo inaczej „bitwę o most Lugou"), który miał być pretekstem do rozpoczęcia kolejnego etapu wojny. Po bitwie Japończycy zajęli , Nankin i południowe .

Jednak w połowie 1938 japońskie postępy osłabły, a przeciwnik przeszedł do taktyki . Sytuacja taka trwała praktycznie do końca wojny i mimo że armia Kuomintangu (mająca przeciw sobie Japończyków i lokalnych władyków) poniosła wiele porażek, to nie została nigdy pokonana ze względu na duże rezerwy oraz na nieprzerwaną pomoc amerykańską (od 1940). Dzięki oporowi chińskiemu walczący na Pacyfiku mogli dużo szybciej uporać się z Japończykami, którzy zmuszeni byli utrzymywać duże kontyngenty wojsk lądowych na kontynencie.

Według obserwatorów z krajów zachodnich szacuje się, że wojna ta pochłonęła ponad 20 mln ofiar (16,25 mln ) po stronie chińskiej. Jednak strona chińska utrzymuje, że podczas walk zginęło lub odniosło rany 35 milionów ludzi. Liczba zabitych po stronie japońskiej to 480 tys. wg Japońskiego Ministerstwa Obrony lub 700 tys. bazując na dochodzeniu z roku 2017.

Jeśli kogoś zastanawiało się jaki obecnie panuje okres w Japonii to powiem że w 2019 roku, rozpoczął się Okres Reiwa i patrząc na to co ten COVIT-19 wyrabia na tym świecie to jakiś starszy pan miał rację. A mianowicie iż nie potrzebujemy wojny bo i tak państwa walczą z tym samym wrogiem jakim jest ten właśnie wirus ;)