"Ludzie są po to, aby pomagać, wybaczać i kochać innych, ale także samych siebie. Inaczej tak będą wpatrzeni w innych, że zapomną o sobie. Zapomną o tym co kochają, czego pragną. Wszystko to, czego chcieli po prostu zniknie."

Po kolejnym wieczorze spędzonym z przyjaciółką wstaję niewyspana. Wczoraj przegadałyśmy pół nocy.

Zakładam szary sweter na ramiona i zmierzam do kuchni na wpół przytomna. Robię kawę, nalewam ją do ulubionego kubka. Stała monotonia. Można ją zauważyć codziennie. Mam powoli tego po dziurki w nosie. Moje życie stało się nudne i szare, zapewne nie tylko ja tak mam, ale dostrzega się to dopiero wtedy gdy nas dosięgnie.

- Wzięło cię na przemyślenia czy jak? - śmieje się

- Co?

- Patrzysz w ten kubek jakby był ze złota, co najmniej. - wzdycham tylko i kiwam przecząco głową. - Ej, co jest?

- Nic. Nie wyspałam się po prostu.

- Ja też. - śmieje się jeszcze głośniej. - Nigdy więcej nie pijemy w środku tygodnia.

- Już ja to widzę. - uśmiecham się do niej.

- Mamy w domu zbyt duże ilości alkoholu.

- Zdecydowanie. Jaki z tego wniosek? Trzeba opróżnić butelki.

Dzięki wprowadzeniu się Nancy czuję się o wiele lepiej. Zawsze wracałam do pustego domu, w którym cisza wręcz mnie dobijała, a teraz? Aż chce mi się do niego wracać.

Mój telefon zaczyna wibrować na stole. Unoszę go. "Mama". Nie jestem pewna co powinnam zrobić. Zerkam na Nan, a ona od razu wie co się dzieje. Mówi tylko cicho:

- Odbierz, idę pod prysznic.

Biorę telefon do ręki i przesuwam palcem po wyświetlaczu. Wychodzę na taras.

ROZMOWA:

- Cześć córeczko.

- Hej, mamuś.

- Co tam u ciebie? Wszystko w porządku?

- Tak. A u was?

- Wszystko dobrze. Twój brat chciał się z tobą zobaczyć.

- Po co?

- Żeni się.

- Aha, fajnie w ogóle się dowiedzieć.

- Louisa, nie dzwonisz, nie przyjeżdżasz. Odizolowałaś się od nas.

- Mamo, proszę cię nie zaczynaj. Dobrze wiesz jak jest.

- Oni... Ten wypadek to nie była twoja wina. Nie chcę by moje dzieci były rozdzielone, Peter też by tego nie chciał, gdyby żył. Przyjedź w weekend. Porozmawiamy jak rodzina.

- Przestałam myśleć nas wszystkich jak o rodzinie, mamo. Ja czuję się jakbym do niej należała.

- Nie mów tak. Bez względu na wszystko jesteśmy rodziną, na wszystko co zaszło w naszym życiu, kochanie.

- Dobrze, przyjadę, ale robię to tylko dla ciebie i taty.

- Dziękuję, skarbie.

- Muszę kończyć, do jutra.

- Jasne, pa pa kochanie.

Rozłączam się, odkładam telefon z powrotem na stół i idę do swojej sypialni. Ubieram się w czarną obcisłą spódnicę i obcisłą białą bluzkę na ramiączkach z dużym dekoltem. Zapinam złoty naszyjnik z czterolistną koniczyną. Zakładam kolczyki. Nakładam podkład, puder, maluję oczy cienistym cieniem do powiek. Konturuję twarz oraz podkręcam rzęsy tuszem.

Włosy rozczesuję i spinam w eleganckiego koka nisko głowy. Schodzę na dół i wkładam do torebki kluczyki od samochodu oraz telefon. Wkładam szpilki.

Wołam Nancy i razem jedziemy do pracy. W aucie panuje cisza, którą nagle przerywa moja przyjaciółka.

- Co mówiła mama?

- Nic takiego. Jadę do nich na weekend.

Parkuję i wysiadamy. Zerkam na zegarek, pięć minut przed ósmą. Nancy zostawia mnie w holu. Wchodzę po schodach, kieruję się do swojego gabinetu.

- Dzień dobry. - mówię do Susanne.

- Dzień dobry, zrobić pani kawy?

- Nie, dziękuję. Był Sam?

- Jeszcze nie. Wszystko w porządku? - pyta i patrzy na mnie z troską.

- Tak, dlaczego pytasz?

- Jest pani blada.

- Nie mów do mnie pani, Suzanne. Po prostu Louisa.

- Dobrze, ale na pewno. Może przyniosę ci wody.

- Nie. Gdyby przyszedł Sam to powiedz, żeby wchodził bez wahania.

- Dobrze.

Mam ochotę się rozpłakać. Od śmierci mojego brata minęło prawie dziesięć lat, ale moje rodzeństwo nadal widzi winnego we mnie.

- Jestem. Bierzemy się do pracy? - odwracam się do niego i potwierdzam.

Przez całe cztery godziny pyta mnie czy coś się stało. Ja jednak zbywam do prostym wytłumaczeniem brzmiącym: "Wszystko ok". Kiedy wreszcie mamy przerwę na lunch mogę odetchnąć. Zostaję jednak w firmie. Pod koniec przerwy nie wytrzymuję, zabieram z torebki paczkę pełną papierosów, która jest na kryzysowe sytuacje i wychodzę na zewnątrz. Odpalam jednego i zaciągam się.

- Coś się musiało stać, skoro McCarthy pali. - rzuca Sam.

- Odpierdol się, co?! To nie jest twoja sprawa!

- No dobra, już dobra. Będę czekał w twoim gabinecie.

Przewracam oczami, dopalam papierosa i znikam w budynku. Przechodzę obok dwóch dziewczyn, które zawzięcie o czymś rozmawiają. Otwierają się drzwi windy, wychodzi z niej Sam.

- Jasne, ta McCarthy uważa się za nie wiadomo kogo, a tak naprawdę... - słyszymy to oboje. Czuję jak gniew we mnie narasta.

- Możesz wyrazić się precyzyjniej, księżniczko? - pytam. - Chętnie posłucham co ciekawego masz do powiedzenia na mój temat.

- Dziewczyny, do roboty! Pogaduszki zostawcie sobie po pracy! - wrzeszczy Sam. - W tej chwili!

Oddalamy się, a ja rzucam:

- Nie musiałeś tego robić.

- Dzięki, że tak mi się odwdzięczasz.

- Ha, a na co liczyłeś? Kawa? Buziak? - Suzi na nas patrzy.

- Cóż... - udaje, że się zastanawia. - Sądzę, że zasłużyłem na jedno i drugie. - puszcza oczko mojej sekretarce. - Nie sądzisz Suz?

- Suzi, nie zwracaj uwagi na tego palanta.

- No dzięki Lou, przed chwilą próbowałem być miły.