Siedzę na kanapie wczytana w kolejny świetny kryminał amerykańskiego autora, gdy mój iphone daje o sobie znać. Podnoszę komórkę ze stolika i odbieram nie patrząc kto to.

ROZMOWA:

- Halo. - mówię zirytowana. Akcja zaczęła się rozkręcać, a tymczasem ktoś dzwoni.

- Cześć, Lou. Przepraszam, że przeszkadzam, ale czy pomogłabyś mi wynieść rzeczy z mieszkania? - rzuca naprędce Nancy.

- Czekaj... - szybko siadam. - Wynieść? Dlaczego?

- Zalało mi pół mieszkania. - słyszę jak pociąga nosem. - Mój projekt... Znaczy twój... Zniszczyłam go. - zaczyna płakać.

O mój Boże!!! Czuję jak przez moje ciało przechodzi coraz to większa fala złości. Jednak po chwili się opanowuję, bo to przecież nie jej wina, a na pewno Robert zrobił kopię.

- Nancy, zaraz będę.

- Dzięki. - łka do słuchawki.

Szybko wstaję z kanapy, zdejmuję okulary, zakładam baleriny, zabieram kluczyki i biegnę do auta. Wsiadam i ruszam z piskiem opon. Na miejsce dojeżdżam w piętnaście minut. Cholerne korki! Drzwi są otwarte, więc od razu wchodzę. Zastaję Nancy pakującą swoje rzeczy. Wierzchem dłoni ociera łzy.

- Ej, nie płacz. - rzucam i przytulam ją.

- Kurde akurat teraz jak mam nieciekawe stosunki z matką. Jeszcze ten projekt. Wiem, że był dla ciebie ważny.

- Nie przejmuj się nim.

- Jesteś zła.

- Nan, posłuchaj mnie uważnie. Ty jesteś dla mnie ważniejsza niż ten cholerny projekt. To na ciebie zawsze mogę liczyć, jesteś dla mnie jak rodzina i nie pozwolę, by jakiś tam projekt cokolwiek zepsuł. Każdemu mogło przytrafić się to samo. 

- Nawet nie mam gdzie się zatrzymać. 

- Ćśś... Zatrzymasz się u mnie. Mieszkam sama w wielkim domu, przyda mi się współlokatorka. 

- Lou ja nie mogę...

- Nie przyjmuję odmowy. 

- Lou, nie chcę się narzucać.

- Daj spokój. Chodź jedziemy.

Kiedy znajdujemy się w domu zabieramy się za zrobienie miejsca na rzeczy Nancy. Zwalniam dla niej jeden z pokoi na parterze. Razem sprzątamy i pozbywamy się tego co już dawno nie jest mi potrzebne. Gdy kładę się do łóżka wcale nie chce mi się spać, cały czas myślę o tym, że wreszcie nie jestem sama w tym wielkim domu. Czuję się mniej samotna.

Rano wstaję, robię kawę i siadam przy stole. Gdy wstaje także Nancy robię śniadanie. Przyjaciółka jedzie do domu oszacować straty, a ja w tym czasie robię porządek na strychu. Znajduję wiele rzeczy, które przypominają mi o poprzednim związku. Wygrzebuję album z naszymi wspólnymi zdjęciami. Zabieram go i chowam w swojej sypialni. Potem jadę na zakupy, by kupić coś do jedzenia, ale także parę drobiazgów, dzięki którym Nan się u mnie za klimatyzuje.