Polecam piosenkę z góry. Pasuje.

Nie uronili ani jednej kropli. Nie mogli sobie pozwolić na marnotrawstwo, zwłaszcza teraz, gdy zagrożenie wzrosło, a ci przeklęci Łowcy czyhali na nich na każdym kroku. Z łapczywością przełykali ciepłą, gęstą ciecz, zaciskając zimne palce na swoich bukłakach. O tak, tyle czekali na tę chwilę. Zbyt długo. Stanowczo zbyt długo.

Pierwszy od długiego czasu posiłek pochłonął ich do tego stopnia, że nie zauważyli nawet, że protesty ich pożywienia stają się z chwili na chwilę coraz słabsze. Nie zwrócili też uwagi na to, że płacz i niemiłosierny krzyk dziecka siedzącego pod ścianą wciąż się wzmaga, coraz częściej uderzając w nutę rozpaczy, porzuciwszy już melodię strachu.

Jeden z napastników z irytacją odrzucił swój posiłek i przewrócił oczami, przenosząc wzrok na wrzeszczącą dziewczynkę. Martwe ciało z głuchym łoskotem wylądowało na jasnych płytkach. Rana na szyi kobiety była całkowicie sucha. Nie wypłynęła z niej ani kropla krwi. Drapieżnik wytarł usta przedramieniem, pozwalając, by oblepiający je szkarłat pokrył skórę ręki.

— Zaraz uciszę tego dzieciaka raz na zawsze — warknął i spokojnym krokiem ruszył w stronę ciemnowłosej dziewczynki. Moment później jego drogę zastawiła jego towarzyszka. Kobieta spojrzała się w jego szkarłatne ślepia z ostrzeżeniem.

— Nie. Dziewczyna ma przeżyć. To ostrzeżenie. Pamiętasz? — Mężczyzna z wściekłością obnażył swoje długie kły i syknął na wzór dzikiego zwierzęcia.

— Nie odmówisz mi posiłku. Nie tym razem — warknął i ruszył ponownie w stronę drżącego z emocji dziecka. Kobieta pchnęła go tak mocno, że z łoskotem wpadł na stojący w drugim kącie pokoju drewniany stół. Mebel załamał się pod ciężarem jego ciała, a ten wylądował na ziemi, wydając z siebie po raz drugi wściekłe zwierzęce odgłosy.

— Powiedziałam nie. Ona ma przekazać wiadomość. — Podeszła do dziewczynki i kucnęła przy niej, łapiąc ją pod brodę, tak, że ta nie miała wyjścia i musiała spojrzeć w twarz zimnorękiej wampirzycy. Miała szarą cerę, którą znaczyły zmarszczki mimiczne – długotrwały brak pożywienia wznawiał ich proces starzenia. Jej oczy mieniły się rubinową czerwienią, która widocznie wzmogła się po posiłku. Po chwili wciągnęła ze wstrętem powietrze. Przerażenie poluzowało pęcherz dziewczynki i tuż pod jej podkulonymi chudymi nogami kwitła żółta plama. — Powiesz wszystkim Łowcom, że to nasze drugie ostrzeżenie. Trzeciego już nie będzie. Jeśli nie przestaniecie polować na naszą rodzinę, wszyscy skończycie jak twoi rodzice. Co do jednego.