POV Simon
'maakt me niet uit waar ik ben! Jij gooit mij in een ravijn en doet alsof het niets is!' Tiert ze nu wel echt boos. Zuchtend kijk ik haar aan en wacht tot ze stopt. 'Jij achterlijke malloot, waarom zou ik jou ooit nog vertrouwen!' 'Ja stop je nog?' Vraag ik heel erg kalm, waardoor ze me verbaast aanstaart. Dan pas kijkt ze goed om zich heen en haar mond valt open van verbazing. Zelf vond ik het de eerste keer ook prachtig en lachend kijk ik hoe ze een rondje loopt.

POV Lila
Met grote ogen en open mond kijk ik de ronde grot rond. Hij is ongeveer 20 meter in doorsnee en heeft overal stenen pilaren met dieren erin gebeeld. Aan de muur hangen portretten van mensen met een handscanner ernaast. 'Waar zijn die voor?' 'Die zijn er om de zielen van de mensen te roepen.' 'pardon?!' lachend loopt Simon naar een portret van een klein meisje en legt zijn hand op de scanner. Een blauw licht scant zijn hand en even later staat er een beeld van kleine kleurige stofdeeltjes voor me, die precies op het meisje lijkt. Het meisje lacht naar Simon maar zodra ze mij ziet schiet ze achter zijn benen. 'Het is goed. Dit is mijn vriendin.' Fluistert Simon zacht en duwt het meisje naar voren.

Voorzichtig loopt het meisje mijn kant op en lijkt mij te bestuderen. 'Ze heeft de ziel van Leferia.' Zegt ze dan verbaast en nog verbaasder kijk ik haar aan. 'Hoe weet jij dat?' 'Wat is je naam?' Vraagt ze, mijn vraag volledig negerend. Zuchtend geef ik mijn naam en vraag opnieuw hoe ze het weet van Leferia. 'Maelé hier was de vorige houder van Leferia, daarom heb ik je hier naartoe gebracht.' Wat?! Met open mond en grote ogen staar ik naar het kleine meisje voor mij, die onder mijn blik zenuwachtig heen en weer schuifelt.
'Toen ik nog leefde waren Leferia en ik nog closer dan jij nu bent met haar. Als jullie elkaar volledig vertrouwen zal soul mode geactiveerd kunnen worden.' Legt het meisje verlegen uit. 'En dat is?' 'Dat kan ik helaas niet zeggen' antwoord het meisje en verdwijnt weer.

'Dat was...' 'Vreemd?' Vult Simon mij aan als ik niet weet wat ik moet zeggen. Zacht knik ik. Ik laat Leferia verschijnen en meteen rent ze naar het schilderij van haar oude baasje. Met hangende oortjes en in elkaar gedoken kijkt ze op naar het schilderij. 'Li?' Zacht schud ze nee. 'Ah kom op Leferia. Ik ben toch ook leuk?' Voordat Leferia iets kan doen hoor ik Simon zacht fluisteren. 'Leuk ben je zeker.' Een rilling glijd over mijn rug en snel focus ik me weer op mijn witte tijger die staakt.

Als Leferia na een half uur nog niet luistert vraag ik zuchtend hoe we hier wegkomen. Met een enge grijns kijkt hij mij aan en bang doe ik een stapje achteruit. 'Kristal activeer.' Zegt hij met een sluwe ondertoon, en ook nog eens geheel overbodig, en voor ik het weet heeft hij mijn arm vast en springt hij zonder moeite helemaal naar boven. Met een zucht zet hij mij weer neer en gelukkig verschijnt Leferia ook weer. Troostend aai ik over haar kop en we beginnen te lopen naar de kamer.

Sorry! Het is heel slecht en kort i know maar ik heb een gigantische writers block en heel veel school werk!