Medyadaki şarkıyı  yazdıklarımı okuduktan sonra dinlemen için bıraktım. Keyifli  okumalar <3

Üstündeki örtü kaymaya başlamıştı. Yerle buluşmak istiyordu bu çiçek desenli yerinde durmak bilmeyen örtü. Buna sinir oluyordu Yeşim. Her sabah aynı teraneydi bunu o da biliyordu örtü de. Onlar da aynıydı, her gün aynı terane. Bir hışımla kalktı . Hışım dediysem de örtünün geri kalanını yere ittirerek işte. Yeşim neydi ki hışımla yaptığı ne olsun? Öyle sessiz, bir kenarda oturup duran, konuşulmadıkça konuşmayan biriydi. Zararsızdı , hali yoktu . Odadaki bir ağaçtan farksızdı evde. Tavırlarından ötürü demiyordum sadece. 

Elini yüzünü yıkamak için lavabonun yolunu tuttu. Her gün hangi güç kaldırıyordu onu yataktan bilmiyordu. Tükenmişti Yeşim. Daha üniversiteli olmamış, yirmisine bile basmamıştı. Yorgundu yine de. Eli ekmek tutmamış, evini kurmamış, çekip çevirmemişti hiçbir şeyi. "Yorgun olmanın şartı bunlar mıydı?" diye düşünür dururdu birisi yorgunluğunu sorguladığında. Ne ailesi ne de yaşadığı yer bir türlü anlayamamıştı onu . Yaşadığı yer Yeşim gibilere değer vermiyordu zaten. Yeşimler gençti güya fakat hepsi kırkını geçmişti, buna emindi. Yüzünü yıkadıktan sonra mutfağın yolunu tuttu. Bir şeyler yemesi lazımdı. Sonra çalışmak için odasına çekilecekti. Çalışmaktan gocunmazdı Yeşim. Hem de hiç. Bir klişedir ama söylemeden geçilmez: Emek olmadan yemek olmaz. Bunu Yeşim( burada yaşayan her genç) bilirdi. İyi de bu emeklerin bir sonucu yoktu ki. Ne okursan oku her yerde bir sefalet, bitmek bilmeyen sıkıntı. Gözlerini ovuşturmaktan bıkmıştı Yeşim. Uykusunu alamamıştı.  Ne kadar çalışırsa çalışsın asla emeğinin karşılığını alamayacağını bile bile girdi yine odasına. Masasına üç çocuk okutup evini geçindirmeye çabalayan,  asgari ücretle çalışan bir adamın sıkıntısıyla oturdu. Odaklanmaya çalıştı yaşadığı yerin içler acısı halini geride bırakarak. Gerçekleri bir kenara itmek öyle kolay değildi. Bunu o da biliyordu. Çabaladığıyla kalmasa iyiydi. 

Akşama doğru bir kahve alıp balkona çıktı. Yaşadığı yerin her bir zerresi yakıyordu canını, canlarını. Geçinmeye çabalayacağı bir maaş içindi tüm bu çektiği sıkıntı. Bizim çocuklar çalışmaktan çekinmez. Bilinmezin içinde çaresizliğe rağmen. "Bir bulut olsam." dedi. "İşim gücüm belli olsa. Bir işe yarasam." Çünkü ailesi hep bir işe yaramadığını söylüyordu. Belki de bu yüzden kırkındaydı Yeşim ve onun gibiler. Destek olacak birilerinin olmaması onları yalnızlığa itmiş, derslerle boğuşurken bir de yalnız olmayı öğrenmişlerdi. İnsan dediğin yalnız olabilirdi ama yalnız kalmak ağır gelirdi insana. Bu ağırlık yukarı çıkarmıştı yaşlarını . Her şeyin bir zorluğu vardı. Yeşim düşünüyordu hep bir ona mı zordu hayat? Hayır olmamalıydı. Şimdi yirmi bile olmamış birine bu kadar zor olmamalıydı. "Olgunlaşmanın bedeli buymuş." diye geçirdi içinden. Belki de bu yaşında böyle bir yerde kaldıramıyordu bu kadar çabuk olgunlaşmayı. 

Yatağına yatacağı vakit gelmeden birkaç soru daha çözmüştü. Gözlerinden uyku akıyordu. Yıllardır uykusuzdu. Sabah yine aynı teraneydi. Bunu biliyordu. Bunu bile bile neden her sabah uyanıp bir makine gibi işliyordu . Üstelik böyle bir yerde, şartlar belliyken. "Beni ayakta tutan bir şeyler olmalı." dedi. Kendisiydi. Kendisinden başka kimsesi yoktu. Bunu adı gibi biliyordu. Kendisi için iyisini getirene, bulana kadar da yılmayacaktı. Onu güçlü kılan, hayatta tutan buydu. Her gün nasıl nefes aldığına şaşırır mıydı bir genç? Bazı düşünceleri kenara ite ite bugünlere gelmişti. Hepsi yeniden başlamak içindi. Kendi hayatına başlamak hem de yaşadığın onca yılı hiçe sayarak. Bunu bir tek bizim çocuklar yapabilirdi. Kendine inancı sonsuz umutla kaplanmıştı bizim çocukların. Tanrı öyle bir yere böyle çocuklar göndermişti. Dayanmaktan başka çareleri yoktu. Dağılıp gidecekti kara bir bulut. O gün gelecekti buna eminlerdi. Bir umutla yatağına yattı Yeşim. Her gece yaptığı buydu. Üstündeki çiçek desenli örtüsünü kafasına kadar çekti. Yastığına sımsıkı sarıldı. Bugünlerin geçeceğine adı gibi emindi. "Yeniden başlamalı." dedi. Bir gün kendi hayatına yeniden başlamalı.