Bez niego wszystko było zbyt ciche, ponure, posępne.

Chociaż to tylko jedna, drobna, wręcz maleńka osoba, wraz z jej zniknięciem, znikło całe ciepło i radość, nagle zrobiło się pusto, znacznie puściej, niż być powinno.

Kenma powtarzał to sobie codziennie, wpatrując się tępo w tapetę komputera, zdjęcie zrobione z zaskoczenia przez Kuroo.

Przedstawiało dwóch młodych mężczyzn — jednym z nich był on, już ze znacznie dłuższymi włosami, spiętymi w rozpadającego się koka i uśmiechem, którego nie zdołał powstrzymać, przez zawzięcie łaskoczącego go rudzielca.

Shōyō.

To imię smakowało dziwnie gorzko na jego języku. Boleśnie.

Brazylia miała być tylko chwilą.

Czemu stała się wiecznością?