MayleneHunt
Woorden: 423
De opdracht was geweldig, maar lastig. Ik hoop dat het iets is. Zelf vind ik hem helemaal niets, hehe. Ik lees nu ook pas de eis "Hoe ervaart hij/zij de wereld?". Ik heb het (tevergeefs) nog geprobeerd wat er in te stoppen. Op het einde.

Oh ja. Ik had het opgezocht, dus ik doe, volgens mij, niets onrealistisch.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Ik werd wakker, maar het was zwart. Wacht, wat?! Ik knipperde weer een paar keer. Zwart. Ongeduldig sloot ik mijn ogen, terwijl een angstig gevoel in mijn borst kwam opzetten

In de hoop dat ik mijn knalgele muur weer zou zien, deed ik mijn ogen na vijf minuten weer open. Het bleef zwart. Draaiend in mijn bed begon ik langzaam in paniek te raken. Dat draaien was niet verstandig, ik viel met een bonk op de grond. Op dat moment dacht ik er niet aan om mezelf omhoog te duwen met mijn armen, dus bleef ik liggen. "Mam!" schreeuwde ik bang. "Mam!!!"

Voetstappen die klonken op de trap. Planken die lichtjes kraakten. En na een eeuwigheid, een stem.

"Lieverd, wat is er? Waarom lig je in hemelsnaam op de grond?"

"Ik...mam...ik...het is zwart! Ik...ik...ik zie niets!!" stotterde ik paniekerig.

"Zwart? Zie je me niet dan? Hoeveel vingers steek ik op?" Het klonk alsof ze me niet geloofde. Het klonk plagerig. Dat maakte me niet bepaald vrolijker.

"Hoeveel vingers steek je op? Ik heb geen idee. Vier?"

"Rye, dat meen je niet."

"Ik. Lieg. Niet. Mam, dit is verschrikkelijk eng, help me!!" zei ik bijna smekend.

"Rye? Sirieus?" Ze begon angstiger te klinken.

"Nee, Remus. Nou goed?!" Zei ik geïrriteerd. Altijd als ik geïrriteerd was, maakte ik stomme Harry Potter grappen. "Mam! Help me overeind en...en...dóé iets!!!"

"Ja...ja..." Ze pakte mijn armen en ik stond voorzichtig op. "Ik stel voor om naar het ziekenhuis te gaan. Misschien kunnen hun zeggen of het te maken heeft met die vreselijke hoofdpijn van de laatste tijd."

Ik knik en beet nerveus op mijn lip. De paniek verbergend, liep ik met mijn moeders hulp richting de auto. Een half uur was opeens een eeuwigheid. Ik voelde me alleen. Alles bleef zwart, dus ik moest vertrouwen op mijn moeder en op mijn tast.

Het gevoel dat er elk moment een monster tevooschijn komt springen uit het zwarte onzekerheid, maakte me banger. Waarom zag ik opeens niets? Wat was dit? Dit was toch niet normaal? Waarom ik? Waarom was het zwart en niet geel? Tientallen vragen doken uit alle hoeken op, maar ik wist er geen één te beantwoorden.

Ik voelde de auto trillen, hoe het zich begon op te starten. Hulpeloos bleef ik achterin met mijn miljarden vragen zitten, terwijl de auto begon te rijden naar het ziekenhuis. Wie weet hadden ze daar een paar antwoorden voor me.