JustLikeLovegoodd
Fandom: Harry Potter
Bijzonderheden: Draco's pov en Drarry als ship
Genre: FanFictie
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Vol afschuw kijk ik naar het duistere teken op mijn onderarm. Vader kijkt trots. Moeder heeft geen gezichtsuitdrukking. "Ga...en voer de opdracht uit," sist de stem voor me. Ik knik, draai me om en loop weg. Zonder te kijken naar het gezicht van Voldemort. Buiten pakt vader mijn hand vast en verdwijnselt met me. Waar moeder is, geen idee.

Eenmaal terug in Huize Malfoy, wil ik meteen naar boven, naar mijn kamer. Ik heb rust nodig. Ik moet nadenken. Mijn arm brandt nog en de reden waarom het brandt, breekt me. Maar ik kom nog niet eens tot de helft van de trap. Vader roept me.

Ik loop weer naar beneden en kijk vader aan met een geforceerde, trotse blik. "Ja, vader?" Hij grijnst bij het zien van mijn blik, hij gelooft dat ik echt trots ben. Maar ik ben alles, alles behalve trots. "Zoon. Ik wilde het hebben over je opdracht," zegt vader, terwijl hij op de bank gaat zitten. Ik slik en ga tegenover hem zitten, in een zetel. "Vertel...," zeg ik met een grijns, maar het niet vertrouwend. "Had je al een idee, Draco?" Hij kijkt me bijna hebberig aan.

"Vader. Ik kan niet gelijk een heel moordplan gaan verzinnen in een half uur. Het gaat over Perkamentus, vader. Ik moet Perkamentus vermoorden, niet zomaar een modderbloedje," zegt ik met een kil gezicht. Vader kijkt me zuchtend aan, maar knikt instemmend. Nog steeds met een verschrikkelijke grijns op zijn gezicht. "Ik ga denk ik naar boven. Zoals ik al zei, ik moet rust hebben om na te denken," zegt ik dan maar. Ik zie hem knikken met tegenzin. Ik sta op en loop met grote passen, zonder nog iets te zeggen, naar boven.

De trap kraakt onder me, maar ik hoor het niet. Ik kan alleen denken aan het teken. Het teken en de opdracht. Hoe moet ik in helsnaam Perkamentus vermoorden? Niemand zal het me ooit vergeven! Vervloekt. Ik ben vervloekt. Een vervloekt teken op mijn arm, voor de rest van mijn hele leven. Mijn vervloekte leven.

Al snel zit ik aan mijn bureau. Een veer, een potje inkt en perkament. De benodigdeden om hem te kunnen bereiken. Ik moet hem vertellen wat er is gebeurt en ik kijk er niet naar uit. Langzaam begin ik te schrijven. Ik denk goed na over mijn woorden, want als ik het verkeerd uitleg, kan hij woest worden.

'Beste Harry,

Het is gebeurt. Hetgene waar ik zo voor vreesde. Ik heb het teken. Ik ben officieel een dooddoener. En ik verafschuw het, zo erg. Vader is zo trots op me, zo trots, omdat ik de jongste dooddoener ooit ben. Maar Harry, alsjeblieft, geloof me als ik zeg dat ik alles behalve trots ben. Ik had geen keuze, ik heb nooit keuzes mogen maken. Mijn hele leven is uitgestippelt voor me, maar ik heb nooit meemogen bepalen. En dat geldt ook voor dat vervloekte teken. Ik mocht niet bepalen of ik hem wilde of niet, het was al bepaalt voor me. En ik haat het. Ik haat het zo erg, Harry. Alsjeblieft, wordt niet boos op me. Jij bent de enige die me zo goed kent, de enige die weet dat ik gevoelens heb onder mijn masker.

Van De Heer moet ik ook een opdracht uitvoeren, maar ik mag het niet zeggen. Als ik het zeg, zullen ze er achter komen en iedereen die ik mag vermoorden. Dat betekend dus...alleen jij en moeder. Nu ik het uitschrijf, klinkt het zo armzalig. De enige mensen om wie ik echt geef, het zijn er maar twee. Harry. Ik smeek je. Verlaat me niet, omdat ik mijn eigen leven nooit zal mogen bepalen. Alsjeblieft.

Alsjeblieft, antwoordt. Hopelijk gaat het met jou iets beter. Laat me alles weten.

Draco Malfoy'