Met mijn vinger strijk ik door de dikke rode verf. Op gelijke afstand van elkaar laat ik de druppels binnen de cirkels vallen en druk ze voorzichtig aan met mijn vinger waardoor ze allemaal even groot worden. Het is bijna klaar.
Het laatste deel dat ik moet doen zijn de buitenste randen. Voorzichtig schilder ik de krullen op een gelijke afstand, zodat mijn kunstwerk in acht gelijke delen opgedeeld kan worden.
Perfect.

Mijn handen afspoelend onder de badkamerkraan, controleer ik mijn gezicht op rode vlekken.
Deze keer heb ik geen spetters op mezelf gekregen, zelfs mijn kleding is nog helemaal schoon.
Met een handdoek droog ik me af terwijl ik naar de woonkamer loop. Daar probeer ik de rochelende ademhaling van de oude man te negeren en concentreer ik me op het nieuwsbericht dat uitgezonden word. Het blauwe licht flikkert in de woonkamer.

"-heeft deze week alweer drie keer toegeslagen in het zuiden van Seatle, Shanon, wat zeggen de onderzoekers erover?" vraagt de mannelijke nieuwslezer aan zijn collega.
"Nou Jeff, ze zijn het nog nergens over eens. Het kan een vrouw zijn, of een man. Verrassend he? Opvallend is dat er iedere drie dagen een slachtoffer valt, wat betekend dat er vandaag weer iemand ten slachtoffer zal vallen," antwoordt ze hem.

"Wat weten ze wel zeker?" vraagt hij.
"Alleen dat de slachtoffers helemaal niks met elkaar gemeen hebben, ze hebben verschillende etnische afkomsten, hun sociale milieus overlappen elkaar niet, qua werk zijn er geen enkele overeenkomsten en hun leeftijd en geslacht verandert ook steeds weer. Afgezien van de Mandala die de moordenaar steeds tekent met hun bloed en hetzelfde vergif dat iedere keer gebruikt wordt, zijn er geen enkele overeenkomsten."
"Het gif dat ervoor zorgt dat de slachtoffers zich niet kunnen bewegen, maar wel alles meekrijgen wat er met ze gebeurt?"
"Ja precies Jef, deze moordenaar moet er echt van genieten om de slachtoffers zoveel mogelijk pijn te doen."
"En verder? Hebben ze al iets van bewijsmateriaal gevonden, Shanon?"
"Helemaal niks Jeff, ondanks dat de schilderingen met een vinger is gemaakt, hebben ze geen enkele vingerafdruk gevonden. De politie gaat ervan uit dat de moordenaar zijn of haar vingerafdruk met zuur weg heeft gewerkt of er vanaf heeft gebrand."
"Bizar hoor. Om je eigen vingertoppen te verbranden zodat men je niet kan vinden. Maar dan horen we morgen wel wie het nieuwste slachtoffer is geworden.

Het volgende onderwerp is het hete weer van de afgel-"

De rest negerend kijk ik naar mijn kunstwerk op de grond. Zijn ademhaling is gestopt. Misschien was hij de onzin van de nieuwslezers ook zat.
Het gif zorgt er alleen maar voor dat ze zich niet kunnen bewegen, want anders kunnen ze mijn kunstwerk beschadigen. En doordat ik mijn sneden op strategische plekken in het lichaam maak, loopt het bloed langzaam in gelijke vormen om zijn ledematen heen naar buiten. Ook zorgt het gif ervoor dat het gestaag blijft stromen en niet stolt. Er is niks zo irritant als stolsels als je een lange vloeiende lijn wilt maken.
Wat ook mijn gebrek aan vingerafdrukken verklaart. Als ik een mooi einde aan mijn lijnen wil hebben, kan ik geen vingerafdruk gebruiken. De afdruk moet dan vlak zijn, egaal.

Bij zijn voeten blijf ik staan. Het is gewoon perfect. Zijn benen zijn licht gespreid en zijn armen liggen gestrekt vlak boven de schouderhoogten. Zo liggen ze er altijd bij. Hij lijkt wel een vlinder die uit zijn cocon is gekomen, maar waarbij de vleugels nog moeten uitklappen. Misschien is dat wel een idee voor de volgende keer. Het hoeft alleen maar symmetrisch te zijn, niet perse een Mandala. Alleen paste dat tot nu toe toevallig bij de omgeving. Maar nu heb ik nieuwe inspiratie, misschien moet ik morgen maar weer op zoek gaan, mijn vingers jeuken nu de ideeën in me opborrelen.
Voorzichtig buig ik me over het canvas heen, de rode lijnen op zijn lichaam zijn al opgedroogd. Ik sluit zijn ogen, want zijn troebele oude irissen verpesten het beeld dat ik in mijn hoofd heb.

Met een laatste tevreden blik over mijn schouder loop ik de gang in. Hier blijf ik stilstaan om mijn jas aan te doen en me in de spiegel te bekijken. Blonde krullen omlijsten mijn gezicht en mijn grote blauwe ogen kijken onschuldig terug, giechelend veeg ik mijn haren achter mijn oren en loop de woning uit.

------------------------------------------------------------------------------

Met een schok trek ik mijn hand terug en kijk in dezelfde blauwe ogen van zojuist. Echter zijn ze nu niet van een volwassen vrouw maar van een tienjarige meisje dat tegenover me aan tafel zit.
Het visioen duurde zoveel langer dan de tien seconden dat ik haar hand vast hield. Al voel ik de kou van haar aanraking tot diep in mijn botten.

"Heeft u iets kunnen zien Mevrouw de Waarzegster? Kom ik later in het nieuws? Word ik een beroemde kunstenaar?" vraagt ze me strak aankijkend. Een paar blonde krullen zijn aan haar vlecht ontsnapt en vallen voor haar donker blauwe ogen. Haar glimlach lijkt oprecht, ware het niet voor de donkere schaduw die over haar ogen valt en de kilte die van haar afstraalt.
"Ja, je komt inderdaad op het nieuws, ze praten over heel de wereld over je kunstwerken," zeg ik met een schorre stem, het opkomende gal terug slikkend. Ik doe mijn best om mijn glimlach vast te blijven houden.
Wat staat dit kleine meisje nog te gebeuren, of is het al te laat om haar te helpen. Waar gaat het fout?

"Bedankt mevrouw, je hebt de dag van mijn kleine meisje goedgemaakt. Ik wist wel dat ik een perfecte kunstenares had gemaakt. Kom Olivia, er wachten nog meer mensen op je," zegt de moeder ongeduldig, terwijl ze opstaat en de hand van het meisje vastgrijpt. Ze had al geen zin om mijn tent in te komen, ervan overtuigd dat de toekomst van haar dochtertje helemaal uitgestippeld is.
"Ja, ze is een monster. Mijn complimenten," mompel ik. De moeder lijkt me niet gehoord te hebben, maar het meisje kijkt me over haar schouders tevreden aan.
"Tot later," zegt ze, "mijn eerste kunstwerk maak ik speciaal van jou."
"Je bedoelt 'voor jou' Livia, niet 'van jou'" corrigeert haar moeder haar, de flap van de tent uitstappend.
"Hmmm, ik zei het goed, moeder," zegt Livia, waarna ze het oogcontact verbreekt en haar moeder de tent uit volgt.

Zodra de flap dichtvalt, ren ik via de zijuitgang de tent uit en leeg mijn maag achter de eerste boom die ik zie.
Een fles met water word me aangereikt en nadat ik mijn mond heb gespoeld en een paar slokken heb genomen, accepteer ik het pepermuntje uit haar hand.
"De jeugd van tegenwoordig, welke stad moeten we nog meer vermijden in de toekomst?"
"Seatle, over een jaar of tien dwaalt daar een seriemoordenares rond," zeg ik met een hese stem.
"Van de westkust blijven er weinig plaatsen over op deze manier. Misschien moeten we maar naar de oostkust verhuizen met het circus," stelt ze voor.
"Misschien wel, al wortelt het kwaad overal. Maar haar hoef ik nooit meer tegen te komen," antwoord ik, waarna ik terug de tent in loop om de toekomst van de volgende klanten te voorspellen.