Bij dit verhaal is het belangrijk dat je deze 10 punten vooraf leest!

Naam: Willow Cervantes

Leeftijd: 17

Goede eigenschappen: Doorzetter,  trouw, hoopvol

Slechte eigenschappen: Gesloten, verlegen, perfectionistisch

Achtergrond: Al sinds dat Willow zeven jaar is leeft ze op een internaat in Lancashire. Doordat haar vader de hele wereld over moet reizen voor zijn werk, is hij maar af en toe thuis in Leeds, waardoor ze naar Rossall School is gestuurd, een privéschool voor jongens en meisjes met aanleg voor muziek en talen. Voor haar vierde was haar vader veel vaker thuis en had ze haar moeder om voor haar te zorgen als hij op zakenreis moest, maar doordat haar moeder een paar weken voor na haar vierde verjaardag stierf, stond haar vader er alleen voor. Hij begroef zijn verdriet in zijn werk waardoor Willow opgescheept zat met haar oudtante. Die besloot dat dit niet goed voor het meisje was en toen Willow zeven werd haalde ze Willows vader over om haar naar Rossall School te sturen. Daar is ze begonnen met het leren van het bespelen van de cello, waar ze zich nu volledig in stort. Ze heeft niet veel vrienden, maar met Lithy en Asher, haar beste vriendin en de jongen die ze al een paar jaar leuk vindt, deelt ze een paar van haar geheimen. Ze zijn al sinds het begin van de Senior-opleiding goede vrienden, en door hun passie voor muziek nog dichter naar elkaar toegegroeid.

Grootste wens: Willows grootste wens is dat haar vader een keer komt kijken naar een van haar cellorecitals waar ze altijd maandenlang op oefent. Ze hoopt dat dat dan het begin zal zijn van een betere familierelatie, waarin ook haar beste vrienden welkom zijn.

Pijnlijke gebeurtenis: De pijnlijkste gebeurtenis uit Willows leven was natuurlijk het moment waarop haar moeder stierf, want hoewel ze pas jong was, heb je ook als kleuter een moeder nodig. Bij Willow was het echter nog pijnlijker, want met haar moeder, verloor ze ook haar vader doordat hij zich in zijn werk verdiepte en haar zo ongeveer alleen liet.

Vreemd trekje: Ieder mens heeft wel een vreemd trekje, zo ook Willow Cervantes. Voordat ze begint met het bespelen van haar cello, vertelt ze hem wat haar dwars zit. Ze beeldt zich in dat de cello menselijke gevoelens heeft, en dat hij haar begrijpt. Dit doet ze niet als er andere mensen bij zijn, maar als ze een dag niet tegen haar cello heeft kunnen praten, zoekt ze een extra moment om alleen te oefenen, vooral om gewoon even tegen hem te kunnen praten.

Samenvoegende gebeurtenis: Aan het eind van elk schooljaar geven alle musici op Rossall School een concert waarin solisten en orkesten optreden. De oudtante van Willow komt elk jaar naar haar jonge nichtje kijken, en dit jaar heeft ze haar vader meegenomen, maar dat weet Willow niet.  Als ze in de coulisse staat, wenst Asher haar op een speciale manier veel succes. Na haar optreden, waar ze beter speelt dan ooit tevoren, vertelt haar vader dat hij ergens anders is gaan werken

Karakterontwikkeling: Nu de relatie tussen vader en dochter duidelijk verbeterd is en Asher en Willow eindelijk samen zijn, kan Willows leven niet gelukkiger zijn. Ze opent zich als een leliebloem en laat haar gevoelens vrij. Ze wordt steeds zelfverzekerder doordat ze merkt dat mensen van haar houden en is eindelijk helemaal gelukkig.

De Celliste

Eindelijk is het zover. Het eindoptreden op school waar ik al maanden voor aan het oefenen ben. Ik heb mijn vader wekenlang brieven gestuurd in de hoop dat hij zou reageren en misschien zelfs zou komen luisteren, maar nee.

Ze zeggen me dat ik te hoopvol ben. Ik dacht dat dat een goede eigenschap was, maar nu begin ik daaraan te twijfelen. Ik word altijd teleurgesteld.

Het pianonummer van Lithy, mijn beste vriendin, loopt bijna ten einde. Hierna is het mijn beurt om aan het publiek te laten horen dat ik al jaren de cello bespeel. Ik neem de hals van mijn geliefde instrument voorzichtig vast en streel over de krul.

“We gaan vandaag weer een liedje spelen, voor het publiek,” fluister ik tegen het hout, zoals ik altijd doe voordat ik ga spelen. “Dat kunnen we wel, toch? Het lied is niet zo moeilijk.”

Dat lieg ik. Het is wel moeilijk, het is Pezzo Capriccioso van Tchaikovski, maar omdat ik heb geoefend, is het niet meer lastig, ik heb het volledig geperfectioneerd.

Terwijl de laatste klanken van Lithy’s nummer wegsterven, komt Asher, mijn beste vriend, naast me staan. “Je kan dit, Willow, ik weet het zeker.” Hij weet dat ik nerveus ben voor dit optreden. Afgelopen weken heb ik elk vrij moment benut om te kunnen studeren op dit stuk. Ik adem diep in en uit.

“Willow, kijk me aan,” zijn stem klinkt zacht maar bevelend, dus kijk ik naar hem op. Zijn groene ogen kijken me liefdevol aan. “Heel veel succes Will,” zegt hij. Dan drukt hij zijn lippen op de mijne. Ik schrik van zijn plotselinge actie, maar voordat ik ook maar een kans heb om te reageren grijnst hij alweer naar me en ik bloos. Diep vanbinnen ben ik zowaar even gelukkig, totdat zijn woorden het weer moeten verpesten. “Je moet op Will, succes.” Hij knipoogt en duwt me bemoedigend de coulisse uit. Dan loop ik met trillende benen naar het midden van het podium. Met een hoofdknikje groet ik mijn publiek, terwijl ik mijn gevoelens voor Asher probeer te vergeten om te kunnen spelen.

Zodra de pianist begint te spelen als begeleiding, ben ik in mijn element. De strijkstok lijkt een verlengstuk van mijn arm, de cello een uiting van mijn gevoelens. Alle elementen komen samen en ik verlies me volledig in de muziek. Ik kom pas uit mijn trance als de laatste noten door de concerthal zweven.

Even is het stil, maar dan beginnen de mensen te klappen. Ze staan zowaar op om hun waardering voor mijn muziekstuk te laten blijken als ik glimlachend opsta en het podium afloop. Als ik weer in de coulisse sta, is het applaus nog steeds aan de gang. Het dendert door de grote ruimte als een onweerswolk. Zorgvuldig berg ik mijn cello weer op en aai over het hout. “Dankjewel,” mompel ik zacht.

Na het concert is iedereen welkom om nog wat te komen drinken in de bar van het concertgebouw van de campus. Zoals elk jaar staat mijn oudtante Charmian daar op me te wachten. Dit jaar is ze echter niet alleen. Ik krijg bijna geen adem als ik zie wie het is.

Daar staat hij, in zijn nette pak kijkt hij me trots aan. Mijn vader. Hij is voor mij gekomen!

Hij opent zijn armen als ik dichterbij kom, maar ik kan het niet in me opbrengen om hem een knuffel te geven. Hij lijkt het te begrijpen, want ik hoor hem mompelen. “Nou ja, dat had ik ook niet verwacht.”

Hoewel ik dolgraag zou willen dat onze vader-dochterrelatie verbetert, kan ik hem niet mijn vader noemen. Die man is zo ongeveer vreemd voor me. Het hele jaar zit ik hier, op Rossell School in Lancashire, ongeveer 150 kilometer van Leeds af, mijn officiële woonplaats. In de vakanties woon ik bij mijn oudtante. Alleen op kerstdag zie ik hem, verder is hij altijd weg, dan in China of Brazilië, soms zelfs in Canada.

Ik zie dat mijn vader iets wil zeggen, maar als ik een tikje op mijn schouder voel draai ik me toch om. Misschien is dat onbeleefd, maar als ik zie dat het Asher is, kan dat me niets meer schelen. “Hey,” zeg ik verlegen.

“Je was goed Will, het ging perfect!” Hij klinkt trots als hij dat zegt. Ik bloos alweer en glimlach.

“Dankjewel.” Meer kan ik niet uitbrengen, want ik zal eerlijk zijn als ik zeg dat ik die jongen al jarenlang leuk vind. En na dat wat er gebeurd is in de coulisse… De glimlach is niet van mijn gezicht af te vegen, het zou nog niet gebeuren al zou je het willen.

Mijn vader kucht.

“Willow,” begint hij als ik me omdraai. “Ik wilde je even zeggen dat ik je grandioos vond spelen, het was prachtig.”

Ik knik neutraal als antwoord, stiekem heel erg blij met zijn compliment.

“Ik weet niet of je mijn aanbod aan wilt nemen, maar ik ben me er van bewust geworden dat ik een verschrikkelijke vader voor je ben geweest sinds je moeder is overleden. Ik weet dat je me niet als je vader ziet en dat wil ik graag veranderen, Willow.”

Verbeeld ik het me nou of zie ik tranen in zijn ogen?

“Daarom wil ik je mededelen dat ik een andere baan heb aangenomen, zodat ik minder vaak naar het buitenland hoef en je de vakanties gewoon thuis kan doorbrengen. Ik vraag  me af of,” hij kijkt me hoopvol aan, “of je dat misschien zou willen.”

Ik kan alleen maar knikken als antwoord, zo blij ben ik. Mijn vader wil werken aan zijn gedrag, hij heeft de dood van mijn moeder eindelijk geaccepteerd en wil onze relatie nu verbeteren.

De arm van Asher glijdt om mijn middel en ik leun tegen hem aan.

Het gevoel wat ik nu heb, is totaal vreemd voor me, het voelt alsof de vlinders die jarenlang in me opgesloten hebben gezeten, zich een weg gebaand hebben, naar buiten.

Ik voel me eindelijk vrij, en intens gelukkig.

Dikke kus x,

Sanne (PhoenixPhee)