Tik. Jane keek op van haar boek en keek om zich heen. Waar kwam dat geluid vandaan? Tik. Ze stopte haar boekenlegger tussen de pagina en sloeg het boek dicht. Tik. Het raam. Haar gedachten gingen razendsnel. Zou dit hem zijn? Zou dit de gene van de brief zijn? Ik kan hier niet op een afstand blijven staan. Neem afscheid. Ik zal je vinden. Ook al kost het de hele nacht. Ik wil het veranderen. Ik zal het veranderen. De woorden spookten door haar hoofd. tik. Het geluid kwam van het raam van haar balkondeur. Ze stond op van haar stoel en streek haar japon glad. Het was al laat en het was al donker buiten. Geritsel. Ze stapte op het raam af, maar twijfelde. Zou het wel veilig zijn om de deur nu open te doen? De deur kwam uit op haar balkon. Meer geritsel. Haar hand bleef hangen boven de deurklink. Na een tijdje besloot ze toch de deur open te doen. Ze duwde de klink naar beneden en sloeg de deur open. Ze keek recht in de felgroene ogen van een persoon. Een jongen was bezig haar balkon op te klimmen. Ze schrok en deinsde achteruit. Ze kon niet zien wie het was. Hij klom haar balkon nu verder op. Nu pas zag ze de gedaante beter. Hij stapte in het maanlicht en Jane kon zien wat hij aan had. Hij droeg een zwarte hoed, zwarte mantel en had een lap voor zijn neus en mond gebonden. Hij had hoge bruine laarzen en een zwarte broek en wambuis. Ze deinsde naar achter. Zou hij haar komen ontvoeren? Ze probeerde de deur weer open te doen om naar binnen te komen, maar de deur was in het slot gevallen. Ze pakte een schuifspeld uit haar lange bruine krullende haar en probeerde het slot open te wrikken. Geen succes. De gedaante liep op haar af en trok haar aan haar arm mee. 'Herken je me niet?' zei de jongeman. Hij trok de doek van zijn gezicht en Jane kon zijn gezicht nu goed zien. Het was hem.