'Wat zijn de wonderen van de oceaan toch mooi.' concludeerde Daniel. Daniel en Rob zaten rustig in de onderzeeër. 'Kijk een doktersvis.' zei Daniel blij. Hij was een grote fan van vissen en de onderwaterwereld. Hij kon alleen niet duiken door zijn astma, dus had besloten een onderzeeër te huren. 'Ik hoop die rog nog te zien.' zei Rob. Hij vond de reis nu wel lang genoeg duren. Hij wachtte al uren op het zien van de rog. Rob ging naast Daniel staan, die op al de schermpjes keek, op zoek naar een rog. 'Is dat er niet één.' Rob wees naar een vage gedaante op één van de schermpjes. Daniel zette zijn bril recht, knikte en drukte op een aantal knopjes. 'We kunnen wel wat dichterbij proberen te komen.' opperde hij. Rob keek twijfelend uit één van de raampjes. De bodem was al best dichtbij, wat nou als ze zouden crashen? Maar Daniel was al bezig met afdalen naar de bodem. 'Ik zie hem!' riep hij blij. Rob zag de rog nu ook. Hij was nog nooit zo diep in de oceaan geweest. Het leek bijna alsof hij er gewoon stond, zo dicht waren ze bij de bodem. Tevreden lachte hij. 'Ik ga even mijn kladblok halen.' zei hij en liep naar de achterste ruimte in de onderzeeër. Hij had amper zijn kladblok gepakt toen er een enorme bonk klonk en het geluid van glasscherven. Rob gooide de deur open en zag Daniel bewusteloos over al de knopjes en hendels liggen. 'OH MIJN GOD!' riep hij. 'Daniel! Daniel! Wakker worden!' riep hij. Zijn hart begon sneller te kloppen. Had Daniel een astma aanval? Hij had geen idee hoe hij dit ding moest besturen en zonder Daniel zou hij niet meer boven komen. In al zijn haast om Daniel te redden was het geluid van water hem niet opgevallen. Ineens voelde hij hoe zijn voeten nat werden. Hij keek omlaag en zag hoe de onderzeeër vol liep met water. Het water ging van zijn voeten tot zijn schenen. Hij zocht om zich heen en zag dat één van de ramen kapot was. 'OH MIJN GOD!' riep hij nog een keer en begon Daniel harder heen en weer te schudden, maar Daniel gaf geen teken van leven. Het enige wat bewoog was zijn rode haar, dat elke keer als Rob hem heen en weer bewoog heen en weer schudde. Hij voelde hoe het water zijn knieën bereikte. Rob's gedachten gingen razendsnel en zijn hart klopte in zijn keel. Wat moest hij doen? Wat kon hij doen? Hij zou hier sterven. Hij zou verdrinken. Ineens bedacht hij zich iets. Hij bewoog zich door het water, dat steed hoger kwam. Het was zwaar aangezien het water al bijna zijn heupen had bereikt. Hij opende de deur naar de andere ruimte. Hij zou hier niet voor eeuwig kunnen blijven, maar misschien had hij wat meer kans.