Ik sluip de hoek om en kijk behoedzaam om me heen door het steegje. Wat nou als ze weg zijn gegaan? Als de zieneres me heeft bedrogen. Als... Spookt er door mijn hoofd.
Plotseling loopt het steegje dood. Ik vloek zacht. Waarschijnlijk heb ik net een verkeerde afslag genomen, zo vaak kom ik hier nou ook niet. Of... Nee niet aan denken! Dat staat het MaDi niet toe. Ik hoor mijn hartslag kloppen in de stilte waarin, afgezien van mijn ademhaling, niks te horen is.
Oké, terug naar het belangrijkste ding op dit moment, ik heb ergens de verkeerde afslag genomen. Ik ben bij de kruising voor het huis van mijn oude schooljuf waarschijnlijk fout gegaan, dus moet ik terug daarheen. Ik draai me om en begin te lopen.
Na een tijdje kom ik bij een splitsing die ik nog nooit heb gezien en ik begin licht in paniek te raken. Adem in, Adem uit. Ik word langzaam weer rustig. Dan voel ik dat er iemand achter me staat.
"Die was er net nog niet." mompel ik waarna ik me omdraai. Midden in mijn draai word ik geduwd. Daardoor val ik op de grond. Ik probeer overeind te komen, maar helaas lukt dat niet zo goed doordat 'het persoon' zijn of haar voet op mijn hoofd zet en weer terug duwt.
"Dat zal ik niet doen, Melanie." Het is dus een man aan zijn stem te horen, maar hoe in hemelsnaam weet hij mijn naam?!

Hoi hoi, ik heb net een boek gelezen met de naam "Apocalyps verbond" van Morgan Blade. Ik kreeg er gelijk inspiratie van dus hier is het resultaat.
Doeg 👋🏻💛🖤