'I'm... dreaming of a white... christmas...'
De muziek op de radio bracht krakerig een gezellige sfeer in de woonkamer. Andreas keek met een flauwe glimlach toe hoe zijn twee dochters zich vrolijk op het versieren van de kerstboom stortten. Het was maar een klein, karig boompje, maar gelukkig leek dat niet uit te maken. Andreas wist maar al te goed dat ze zich niets groters konden veroorloven.

Wat de vader niet wist, was dat Helena en Mathilde niet de enigen waren die de boom decoreerden. Eigenlijk niemand heeft het ooit gemerkt, maar in de hectische dagen vlak voor kerst stuurt de Kerstman naar elk huis hulp. Eten koken, het huis versieren, de inrit sneeuwvrij maken... de kerstelfen doen alles met plezier.

En zo ook in dit huis. Pippa en Timotheüs lachten elkaar vrolijk toe, terwijl ze zo onopvallend mogelijk de slingers alvast uit de knoop haalden. Een eenvoudige taak, maar het kan maar gedaan zijn.

'Helena, mag ik dit jaar de slingers ophangen?' vroeg Mathilde opgewekt aan haar grote zus.
Helena keek omlaag, recht in twee donkerbruine, grote puppyogen. Ze lachte. 'Natuurlijk. Zal ik je optillen?'
Mathilde hoorde het niet eens meer. Ze rende naar haar vader. 'Papa, papa, ik mag de slingers in de boom hangen!'
'Echt waar? Wat word jij al groot zeg!' Andreas grinnikte stilletjes.

Pippa en Timotheüs lachten zacht om het kinderlijke enthousiasme van de kleine meid. Alhoewel, klein... alles is relatief. De kerstelfen kwamen net tot Mathildes middel.

Mathilde huppelde naar de doos met slingers toe. De kerstelfen sprongen snel achter de boom. Helena tilde haar zusje op en Mathilde drapeerde de slingers voorzichtig maar slordig over de takken.

'Zullen we kijken of we Andreas kunnen helpen?' fluisterde Timotheüs. Pippa knikte instemmend. Zo zacht mogelijk slopen ze naar de tafel toe.

Andreas boog zich vermoeid over de stapels papieren voor hem. Belasting, rekeningen, schuldeisen... hij had geen idee hoe hij het dit keer zou redden.
Het gezin had het altijd al moeilijk gehad, maar sinds de dood van Theresia waren de problemen en zorgen verdubbeld. Andreas' vrouw had niet veel geld in het laatje gebracht, maar was wel het hart van de familie geweest. Ze kon iedereen geruststellen, kwam met de beste ideeën en was altijd vrolijk. Nu ze weg was... Het voelde alsof Andreas niet meer zelf leefde, maar een toeschouwer was geworden.

Met zijn handen in zijn haar keek Andreas nogmaals naar de inkomsten en uitgaven. Wat hij ook deed, de cijfers bleven altijd rood. En dat zouden ze ook blijven, nu hij ontslagen was. Andreas zuchtte en liet zijn blik over de bevestigingsbrief van zijn ontslag glijden. Hij kon zich zelfs geen cadeaus voor Helena en Mathilde meer veroorloven.

Pippa en Timotheüs waren ondertussen op een andere stoel geklommen en keken over de rand van de tafel. Terneergeslagen keken ze elkaar aan. Dit was geen schoonmaakwerk of opruimklus; dit was een stuk serieuzer.

Timotheüs gebaarde naar Pippa dat ze weer naar beneden moesten klimmen. Ze lieten zich langs de poten omlaag glijden.
'Wist jij dat ze zulke problemen hadden?' fluisterde Pippa.
'Nee, ik had geen idee.' zei Timotheüs. 'Maar we kunnen ze niet zo achterlaten, het is immers bijna kerst!'
'Ik weet het, maar wat kunnen we eraan doen?' Pippa keek Timotheüs hoopvol aan. 'Je hebt vast wel een idee, nietwaar?'
Timotheüs dacht even na. Toen lichtten zijn ogen op. 'Ik heb een idee! Kom, we moeten naar de noordpool.'
'Wacht, wacht! Hoe kunnen we hen helpen vanaf de noordpool?' Pippa keek Timotheüs fronsend aan.
'Je kent me onderhand wel, toch? Iets meer vertrouwen mag wel.' grijnsde Timotheüs, terwijl hij Pippa's pols vastpakte. Hij fluisterde iets onverstaanbaars en plots verdwenen beide wezens uit de woonkamer. Het was alsof ze er nooit waren geweest.

Een paar uur later verschenen ze weer. Andreas had zijn dochters ondertussen naar bed gestuurd, maar zelf was hij nog druk met verschillende begrotingen maken en winsten en verliezen berekenen.

Pippa keek haar metgezel aan. 'Ben je zeker dat...-'
Ze werd onderbroken door het geluid van voetstappen op het dak. Timotheüs grinnikte zacht en keek Pippa betekenisvol aan. Ze schudde op haar beurt ongelovig haar hoofd.

De voetstappen waren niet bepaald onopgemerkt gebleven. Andreas stond verbaasd op en keek naar het dak, alsof hij de indringer met één blik door de muren heen kon afschrikken. De voetstappen veranderden in een gestommel en plots kwam er een stoffige aswolk uit de kachel. Andreas greep het dichtstbijzijnde voorwerp -een potlood- en ging klaar staan om de indringer te overweldigen. Langzaam trok de wolk op... en van verbazing liet Andreas zijn potlood vallen.

'Andreas, is het niet?' klonk een zware stem. Andreas staarde de man voor hem aan met een open mond.
'Ben je je stem verloren? Ik help je wel zoeken, hoor, ho ho ho...' De man lachte schuddebuikend om zijn eigen grap.
Het merkwaardige gelach haalde Andreas uit zijn gedachten. 'J-ja, Andreas. Wie...-'
'Herken je me niet? De Kerstman, natuurlijk!'
Andreas knipperde sceptisch met zijn ogen. De Kerstman grinnikte om zijn achterdochtige blik. 'Als je niet gelooft dat ik echt ben, dan zal je jouw redders helemaal irreëel achten.'

Pippa en Timotheüs hadden al die tijd van een afstand stilletjes toegekeken. Toen de Kerstman hen benoemde, keken ze elkaar geschrokken aan. Het was nog nooit voorgekomen dat kerstelfen zich bewust aan mensen toonden.

Maar de Kerstman had zijn keuze gemaakt. Hij graaide achter de kerstboom en toverde de elfen tevoorschijn.

Het leek alsof Andreas' ogen uit hun kas zouden vallen. Hij stamelde wat, maar er kwamen geen woorden uit zijn mond. Pippa en Timotheüs keken hem zo mogelijk nog verbaasder aan. Alleen de Kerstman verblikte of verbloosde niet. Hij keek even heen en weer en liet toen zijn karakteristieke lach weer schateren.

Timotheüs was de eerste die van de verbazing was bijgekomen. Hij stapte naar voren en stak zijn kleine hand uit naar Andreas. 'Goedenavond, mijn naam is Timotheüs.'
Andreas keek van Pippa, naar Timotheüs, naar de Kerstman en daarna weer naar Timotheüs. Hij beantwoorde aarzelend Timotheüs' groet. 'Hallo, ik ben Andreas...'
Timotheüs gebaarde naar zijn compagnon. 'Dit is Pippa.'
Andreas zwaaide gehoorzaam naar Pippa. 'Hoi, Pippa.'
Pippa zwaaide nog een beetje overdonderd terug.

De Kerstman grijnsde tevreden. 'Nou, nu we allemaal vrienden zijn, laten we ter zake komen.'
Hij keek Andreas aan. 'Ik heb uit betrouwbare bronnen vernomen,' -hij knipoogde bepaald niet subtiel naar de kerstelfen-, 'dat er in dit huis een aantal probleempjes zijn.'
Andreas bevestigde het met een gegeneerd knikje.
'Aangezien het bijna kerst is, en omdat ik de Kerstman ben..,' Hij hield een korte pauze om het spannend te houden. 'heb ik een paar cadeaus meegebracht.'

De Kerstman liep terug naar de haard en trok een grote, beroete zak uit de schoorsteen. Hij negeerde Andreas' vragende blik en begaf zich richting de kerstboom. 'Ten eerste, dit kan stukken beter.' mompelde hij.
Hij trok een doos uit de zak en zette hem naast de kerstboom. Hij haalde de deksel eraf. Glinsterende ballen, mooie, dikke slingers en materialen voor een gloednieuwe kerststal kwamen tevoorschijn. Andreas staarde er naar - dankbaar, maar met een open mond van verbazing. De Kerstman trok zich niets van hem aan en haalde een berg cadeaus uit de zak.
'Deze zijn voor morgenvroeg, uiteraard. Nog niet aankomen dus!' waarschuwde hij Andreas. 'Ho ho ho!'

'Vergeet ik nu nog iets?' De Kerstman dacht even na. Hij sloeg zijn hand tegen zijn hoofd. 'Tuurlijk!'
Van helemaal onderin de tas pakte hij een brief. Helemaal tevreden met zichzelf overhandigde hij hem aan Andreas.
Andreas schudde zijn hoofd. 'Meneer... Kerstman... Dit is allemaal heel aardig, maar ik kan het echt niet aannemen. Ik kan het nooit terugbetalen, en wat heb ik ooit voor u gedaan?'
'Sinds wanneer moet je cadeaus terugbetalen? En daarnaast heb je twee lieve, prachtige dochters op deze aarde gezet.' De Kerstman glimlachte. 'Trouwens, het is mijn werk!'
Hij drukte de brief in Andreas' handen. Toch wel nieuwsgierig opende deze de brief. Zijn ogen werden groot. 'Dit... dit is geweldig!'
De tranen sprongen in zijn ogen. 'Is dit echt voor ons?'
Tevreden glimlachte de Kerstman. 'Natuurlijk.'
Andreas wist niet wat hij moest zeggen. 'Dank, duizendmaal dank!'

De Kerstman keek op zijn horloge. 'Nou, dit was gezellig! Maar wij moeten er weer vandoor.' Hij gebaarde naar Pippa en Timotheüs. 'Veel succes ermee, doe Helena en Mathilde de groeten en fijne feestdagen!' riep hij. Op dat moment verdwenen ze.

Andreas stamelde nog overweldigd: 'Fijne feestdagen!', maar ze waren al verdwenen.
Zielsgelukkig staarde hij naar alle cadeaus. Zijn blik gleed van de doe-het-zelf-kerststal naar de brief voor hem. Hij was zojuist een timmerwerkplaats rijker geworden. Hij zou weer geld gaan verdienen, hij zou Helena en Mathilde beter onderwijs kunnen geven, hij zou zijn schulden kunnen betalen...

Dit werd de beste kerst ooit.