A/N: Dit verhaal schreef ik voor het schrijfclubje waar ik lid van ben en we kregen de eerste zin (tussen aanhalingstekens) als verplicht gegeven. Ik heb die dus niet zelf bedacht.

"Zo, onze tijd zit erop en er rest mij dus niets anders dan u nog een prettige dag te wensen. Graag tot vanavond." We schudden elkaar de hand. Het licht in de kamer danst over al het glas. Nu heb ik geen inkomen meer. Mijn bedrijf is niet langer het mijne.

Ik loop door het havenkwartier. De meeuwen krijsen, hun kreten een eeuwige echo. De zoute lucht prikt in mijn neus, als tentakels van een onzichtbaar zeemonster. De jachten dobberen statig. Met hun wit glimmende boegen wanen ze zich heer en meester van de haven. De lucht is lichtgrijs, met donkere strepen. De mensen keuvelen en slenteren. Ze besmeuren de schone stenen. Het is zo vredig. Hoe zou het er hier vanavond uitzien?

De luxaflexen zijn naar beneden. Het leer van de zetels lijkt zwartgeblakerd. Het oosterse tapijt wordt de schaduw van een gruwel. De gordel ligt klaar op tafel. Mijn vingers glijden voorzichtig over de ribbels. Ik hoef niet veel te doen straks. Eén beweging en dan...

De bewolking is weggetrokken en de avondhemel kleurt azuurblauw. Het is een mooie avond voor een tuinfeest. Ik zet mijn champagneglas op één van de tafeltjes en wandel naar de achterkant van de tuin. Niemand spreekt me aan. Waarom zouden ze ook? Ik ben tenslotte een jonge allochtoon... Mijn overnemer heeft een mooi huis, een mooie tuin. Het is bijna zonde. Ik kniel bij een bloemperk. De meeste rozen zijn al uitgebloeid, behalve één. Ze zal niet lang meer bloeien, maar nog even mag ze schitteren, zich laten bewonderen. Ik streel haar. Er blijft een bloemblaadje aan mijn vinger kleven, dat daarna nog slechts een wit vlekje op het gras is.
Aan de rand van de tuin blijf ik staan. Achter mij klinkt lawaai. Gelach en vioolmuziek, geroezemoes. Mensen in lange jurken en smokings die maar één avond zullen dienen. De gordel zit goed verborgen onder mijn vest. Rode en paarse strepen kleuren de horizon. Een vogel zingt. Straks is dat alles er niet meer. De geur van parfum en gras kriebelt. De schaduwen worden langer en donkerder, al hebben ze nog niet de intensiteit die ze zo meteen zullen hebben, die van de figuurlijke schaduw. De wereld wordt een schim, met roze glimpen en een vogelorkest.
Is het geen mooie avond om te sterven?