Korona jest dla mnie swoistym elementem autoterapii, próbą pogodzenia się z pewną destrukcyjną relacją. Pozwolę sobie pozostawić w sferze domysłów to, jaka część tego, co powstało, jest oparta na faktach (w sposób dosłowny lub metaforyczny), a jaka stanowi pewne - że tak to ujmę - ubarwienie kompozycyjne.

Złożę jednak słowo wyjaśnienia. Wiersz, który pojawia się w Koronie nie jest mojego autorstwa, jednakże jest on bezpośrednio związany z moją osobą, gdyż był pisany dla mnie i to ja byłam jego adresatką.

Zazwyczaj w posłowiu autorzy wyjaśniają swoje dedykacje, składają podziękowania i tego typu rzeczy. Dziwnie byłoby mi dziękować głównej inspiracji Korony, jako osobie bardzo toksycznej w moim życiu - choć jakby nie patrzeć, bez niego by ona nie powstała.

Jednak są dwie osoby, którym należą się podziękowania. Mojej terapeutce oraz mojej cudownej Burggrave za to, że pomagają mi stanąć na nogi po tym, co wydarzyło się w moim życiu.