Hiç gökyüzünün çatısına çıkıp da
izledin mi kendini ?
Baksana bedenin toprakla nasıl da bütünleşmiş

Sanki saçların camdan yapılmış
Tellerinden kırıldıkça toprağa dökülmüşsün
Ama yeşerememişsin

Şimdi de bir avuç toprak parçasısın
Tozlar her savrulduğunda ellerin titriyor
Yoksa onlar mıydı herkesten gizleyerek kurduğun hayallerin ?
Çünkü bu titreyişin başka bir açıklaması yok

Sakın kendini bulutlardan yukarıya bırakma !
Su da karaya muhtaçtır unutma!

Sen toz bulutlarının üzerinde biriktiği
O asil topraksın

Aslın seninle konuşuyor aslında
Gökten in ve dünyana dön!
Ruhun bedeninden ayrıyken hasret acısı çekiyor

Cama dönmüş saçların dünyanın aynası oldu
Sensizken hiçbir görüntü oluşmuyor

Kendini izle
Matemini bitir
Ve biliyor musun ?
Ölümün varlığına inat
Küllerinden yeniden doğ
Sana ölümün içindeyken bile doğmak yakışır...