Çok yüksekten düşüyorum
Avuç içlerinden mesela
Yerde binlerce parçaya ayrılıyorum
Toparlanması gereken o kadar çok zerre var ki
Uğraşmaktan bile vazgeçtim...

Soruyorum kendime
Bir şiirde kaç kez başarabildim bir cümle olabilmeyi?
Ya da benim gibi devrik kalan bir tarafı yok muydu yazdıklarımın ?
Kuytularda kaç kez sessiz sessiz ağladılar mesela ?

Neyse...
Çok yüklenmeyelim bu masum ilhamlara
Gerçi
Onların da benden aşağı kalır bir yanı yok ki
Konuşuyoruz işte bir duyulmayış uğruna

Nasıl da ketumuz bir bilseniz
Bilinmeye muhtaç yanlarımıza kadar suç içindeyiz
Derdimiz bir kırbaç boyu iz bıraktı kağıtların üzerinde

Acı yangınlara saldı içimizi...

Ah bu kalemdeki kör kurşunlar yok mu
Kurşuni gözlerine baktıktan sonra
Batırdı şiirlerin üzerinde yüzen ıssız teknelerimizi...

Seninle bir bilinmezin içinde yüzüyoruz
Ellerimizde suskun düşüşlerimiz varken...

Her şeye inat ayakta kalmaya çalışan,
Düşürmeye kıyamadığımız masum anılarımız var bizim
Suçlu olan tüm dünya nimetlerine inat...

Dünyaya kırgınım
En az kendime olduğum kadar
Acılarımı alsın diye soğuk bir taşa yaslandım
Adına volkan dediler
İçinde yanansa bizim ateşimizdi...

Dünyayı yaktık sevgilim
Tüm suç bizim
Her şey bizim içimiz gibi yandı
Adına ölüm dediler...