Yakınsın işte
Ellerinden tutmasam düşüp de yaralanacak kadar narinsin
Zaten güneşten bir sen bir de cemreler  düşüyor sadece...

Sonrasında dönüp ellerine bir baktım ki
Yere düşürüp de kaldıramayacağım kadar
Yerle birsin...

Yüzün tüm yapraklarına kadar açmış çiçeklerini
Sonbahar gelince de dökülmüyorsun artık eskisi gibi...

Kışın açmaya cesareti olan kardelenler gibisin
Parmaklarımdaki bekleyiş karını deliyorsun durmadan...

Nasılsa gün gelir
Yine dondurur bizi gidiş yolunun keskin soğuğu

Tipiye karşı beklemeye alıştık...

Bekleyiş sancısı değil mi bu sonuçta ?
Yine en yoktan zamanda yakalar ne de olsa ikimizi...