Avuç içlerimde
kalbimden ellerime dökülen onlarca cam parçası var

Kağıttan cam olur mu demeyin
Bu şiiri yazarken parmaklarım kesikler içinde kaldı

Bileklerimi kesen cümleler gördüm
İntiharı seçiyordu yazdıklarım

İçimde de dışımda da diplere kadar düşüyordu gizli kalanlar
Karanlıkta kalan bir ışık misali

Ben içimdeki mağaradan sesleniyorum bu şiire
Öylesine karanlık ki

Gözlerimdeki meşalaler söndü
İçimdeki ateşi küle gömdüm

İçin için yanarken soğudum zannetti ellerimi görenler
Bu en kötüsüydü

Ellerimin dili dilsizleşti
Tırnaklarımın gözleri âmâ oldu

Dokunduğu yerden habersiz
Nefesim yolunu kaybetti

Bu düşüş üşüttü sol yanımı
Ağrılı bir boşluk varken daha da şiddetli bu fırtına

Yürü bedenim düşeceğin kadar düştün bu boşluğa
Şimdi kaybolma zamanı...