Suskun yüreği güzel konuşan sevgilim
Kendini topraktan sakındı sana yazılan bu şiirim
Bugün etrafı izliyorum
Susmaktan yorulmuş feryatları dinliyorum yüreğimdeki gibi
Doğa doğadan kaçıyor
Dağ dağından ayrı düşüyor
Göz pınarlarım ovaları doldurmuş
Işığın bu toprakları terk ediyor 
Kartallar semaları bıraktı
Ve
Güneş yere düştü
Yardım edin! Parmakları eriyor
Yüreğim onun avuç içlerinde kaldı
Kurtarın bizi!
Toprak yanıyor
Güneşin de sancısı tuttu
Acele edin! Göğün doğumuna çok az kaldı
Yetişemezseniz ellerimiz birbirine karışacak
Bu kavuşmanın izlerini bulamayacaksınız
Biz gökteki buharın aşıklarıyız
Bulutlara karışacağız
Meydan sizin
Buyrun vuruşun gölgelerimizle
Oysa ben sevgilim
Gökteki güneşin başının gölgesiydim
Gözlerindeki yeşil ceylanın kısılmış sesiydim
Üzerindeki su damlalarını ayaklarından sızdıran
Gözlerindeki yaşlarıyla savaşmaktan yorulan
Güçlü güçsüz kadınım
Aşka yenik
Aşığa tanık bir ölüm gibiyim
Sevdayı sözlerinde yaşatan kadın
Güneşin alevine dönüşen bir şiir yazdı
Adam doğdu kadının gülüşünden
Bu doğuşu herkes bahar sandı
O günden bu yana  sevgilim
Her Nevruz'da senin ateşinin üzerinden atladık
Aşka yandık da baharın gelişinden anladık...