*unedited*

Het was druk op het kerstbal toen Stephan en Violet aankwamen. Violet had haar arm in de zijne gehaakt en keek af en toe omhoog zodat ze oogcontact konden maken. Haar hakken tikten op de grond terwijl ze een plekje op de dansvloer zochten. Maar voordat ze een plek gevonden hadden waar ze rustig konden staan kwamen Sasha en Nathalia naar hen rennen.

'Sasha?' vroeg Violet terwijl ze Stephan losliet. 'Wat is er? En wie is dit?'

Sasha had even tijd nodig om op adem te komen voordat ze kon antwoorden. Maar aan haar gezicht te zien was het niet veel goeds.

'We moeten naar-naar', begon ze. 'De blokhut.'

Violet keek haar verward aan. Welke blokhut? Vroeg ze zich af terwijl ze de hand van haar vriendin vastpakte.

'Adem in', zei ze. 'Adem uit.'

Sasha deed wat haar vriendin zei en kwam eindelijk tot rust.

'Kom', zei ze. 'Ik heb geen tijd om het uit te leggen, maar het is belangrijk. We leggen het wel uit op weg er naar toe.'

Violet knikte en samen met Sasha, Nathalia en Stephan waandde ze zich een weg door de menigte.

Hakken tikten op de tegels en de vier waanden zich een weg door de sneeuw naar de stallen.

'Het is niet ver', zei Nathalia. 'Ik wijs de weg wel.'

'Wat?' vroeg Sasha. 'Ben je gek? Je gaat gewoon mee.'

Nathalia zuchtte, dat was niet de bedoeling geweest. Maar ze kon nu ook moeilijk terug. Ze zou het zichzelf nooit vergeven als ze haar zus daar ergens vonden en zij er niet bij was. Ze was er altijd voor haar zus geweest, waarom zou ze dit nu niet voor haar over hebben?

'Kom', zei Violet terwijl ze een witte merrie besteeg. 'We hebben geen tijd te verliezen.'

De anderen volgden haar voorbeeld en al snel waren ze op weg.

De blokhut lag midden in het bos en was omringd door bomen. Door de bomen heen kon je hem amper zien en dat was waarschijnlijk de reden geweest dat Olivia en Lucas deze blokhut destijds als hun onderkomen gekozen hadden. Nathalia sprong van haar paard en zette hem met zijn halster vast aan het hek. De anderen volgden haar voorbeeld.

'Dus dit is waar ze al die tijd waren?' vroeg Violet. 'Waar hij nog steeds zou kunnen zijn?'

Nathalia haalde haar schouders op en Stephan liep naar Violet. Hij sloeg een arm om haar heen. Samen baanden ze zich een weg door de sneeuw naar de voordeur van de blokhut. De deur was gemaakt van hout en de witte verf bladerde ervan af. Hij lag ook uit zijn schanieren. Stephan duwde de deur open en hij kraakte. Voorzichtig zette hij een stap naar binnen, Violet bij de deur achter latend. Toen hij gezien had dat alles veilig was wenkte hij dat de anderen binnen konden komen.

'Wow', zei Violet terwijl ze de blokhut in kwam.

Naast de deur was een kleine keuken met een tafel met vier stoelen. Verderop was een kleine woonkamer met een bank, een koffietafel en twee fauteuils. Alles was bedekt met een dikke laag stof. Violet kwam naast Stephan staan en hij sloeg een arm om haar heen.

'Wow', zei ze opnieuw. 'Ik kan niet geloven dat ze hier zoveel tijd door gebracht hebben.'

Sasha en Nathalia kwamen bij hen staan en ook zij keken rond.

'Ik heb het gevoel dat we nu heel dichtbij zijn', zei Sasha. 'Ik denk dat we nu eindelijk antwoorden krijgen.'

Violet knikte en deed haar mond open om iets te zeggen, maar voordat ze daar de kans voor kreeg klonken er schoten in de richting van het kasteel...