*unedited*

Het is ochtend en Violet zit aan de lange ontbijttafel. Het was gisteravond laat geworden doordat Stephan haar nog van alles had willen uitleggen. Ze had er niet veel van onthouden, maar nadat ze terug was gekomen in haar kamer had ze maar moeilijk in slaap kunnen komen. Alles leek zo onwerkelijk en alles was zo vreemd dat ze er keer op keer weer aandacht. Ze begreep er nog niet veel van, maar hij had haar beloofd dat ze het snel zou begrijpen. Dat alles snel duidelijk zou zijn. Ze had hem gelooft, maar was er nog steeds niet over uit of dat het beste was geweest. Ze kende hem amper, maar iets aan hem voelde zo vertrouwd.

'Goedemorgen', zei Sasha terwijl ze naast Violet aan de ontbijttafel kwam zitten. 'Hoe ging het gisteravond?'

Violet schudde haar hoofd. Ze wilde er niet nu over praten. Niet terwijl haar hele familie hier aan tafel zat.

'Niet hier', siste ze. 'Straks in mijn kamer, oké?'

Sasha knikte en besloot er voorlopig niet weer over te beginnen. Maar haar nieuwsgierigheid werd wel op de proef gesteld. Violet keek naar de andere kant van de tafel en zag dat Stephan daar aan tafel was gaan zitten. Even ontmoetten hun ogen elkaar, maar beiden keken ze snel weg. Niemand mocht weten wat er zich gisteravond had afgespeeld. Want dat kon voor hun beiden erg slecht eindigen.

'Zeg me dan in ieder geval of het goed ging', fluisterde Sasha terwijl ze dichterbij Violet ging zitten.

Violet glimlachte geruststellend naar Sasha en dit was genoeg voor Sasha om te begrijpen dat het goed was gegaan. Dat hij was gekomen. Maar dat stelde haar om de een of andere reden niet gerust.

'Heb je gehoord dat het dorp gisteravond aangevallen is?' vroeg Sasha om het onderwerp te veranderen.

Violet keek Sasha geschrokken aan. Nee, dat had ze nog niet gehoord. Maar het kon niet veel goeds betekenen.

'Wat is er dan gebeurd?' vroeg ze terwijl ze zich naar Sasha draaide.

Sasha haalde even diep adem, er was geen goede manier om dit te vertellen.

'De rebellen', antwoordde ze zachtjes. 'Hoewel, je vader wil dat niet toegeven. 20 dood, 150 gewond. Of iets in die richting.'

Violet sloeg haar hand voor haar mond. De rebellen waren al tijden niet meer actief geweest. Dus dit kwam als een schok voor haar. De rebellen waren tegen de regering van haar ouders, nou ja vooral van haar vader, en probeerden hun gelijk met geweld af te dwingen. Haar ouders vielen hier niet voor, maar dat ze nu weer bezig waren baarde Violet wel zorgen.

'Wat zeggen mijn ouders erover?' fluisterde Violet.

Sasha zuchtte. Ze wilde het eigenlijk niet zeggen. Maar aan de andere kant vermoedde ze dat haar vriendin het eigenlijk al wel wist.

'Ze hebben het weggewoven als een leugen. Maar iedereen weet dat dat niet waar is. Violet, ik weet niet hoe lang je ouders het koninkrijk nog in handen zullen hebben.'

En met die woorden stortte Violet's wereld in.

De koningin ijsbeerde door haar kamer. Dikke wallen zaten onder haar ogen. Ze had slecht geslapen die nacht door de aanval op het dorp de avond ervoor. Ze wist dat haar man beweerde dat het niet de rebellen waren geweest, maar ze wist ook dat hij wel beter wist. Het waren overduidelijk de rebellen geweest en het zou nu niet zo lang meer duren voordat ze ook het kasteel bereikten, als ze er niet al waren. Ze zuchtte diep waarna ze op haar bed ging zitten. Ze wist het eventjes niet meer. Er kon zoveel gebeuren. Ze steunde met haar hoofd op haar handen en haalde een paar keer diep adem. Toen opende de deur en haar man kwam de kamer in. Geschrokken keek ze op.

'Gaelira', zei hij terwijl hij naar haar liep.

Ze haalde even opgelucht adem toen ze zag dat hij het was. Ze wist niet wie ze had gedacht dat het zou zijn, maar haar hart klopte in haar keel.

'Wat is er?' vroeg ze terwijl hij naast haar kwam zitten.

Hij zuchtte en ze keek naar hem vanuit haar ooghoeken. Wat er ook was, het kon niet veel goeds zijn. Anders zou hij niet bij haar voor hulp komen, en aan zijn gezicht te zien wilde hij dat eigenlijk ook niet. Daarnaast wist ze natuurlijk al wat er was, het waren die rebellen. De rebellen vielen het koningshuis al lastig sinds zo lang als ze kon herinneren, ze wilden niet regeerd wordend door een koning. Néé, ze wilden een democratie. Maar het koningshuis was daar tegen, en niet zo'n klein beetje ook.

'Wat ben je van plan te gaan doen?' vroeg ze terwijl ze zijn hand vast pakte.

Hij zuchtte want hij wist het niet. De rebellen zaten hen al zo lang lastig dat hij de hoop begon op te geven hen tevreden te kunnen stellen.

'Wil je er over praten?' vroeg ze hoopvol, al wist ze dat dat nergens op sloeg.

Natuurlijk wilde hij praten, anders was hij hier niet gekomen. Maar plotseling kwam hij overeind en trok haar mee. Haar hart sloeg een slag over terwijl hij de deur van de kamer opende.

'Ik moet je wat laten zien', zei hij terwijl hij haar de gang in trok.

Later zou ze weten dat ze het liever niet gezien had, maar dat wist ze nu nog niet...

Violet zat op het bed en ze staarde voor zich uit. Ze kon maar moeilijk bevatten wat haar vriendin haar aan de ontbijttafel verteld had. Hoe kon het ook anders? Als haar ouders het koninkrijk niet meer in handen zouden hebben zou ook zij in gevaar zijn, in veel groter gevaar dan dat ze zich nu kon voorstellen.

'Violet', fluisterde Sasha die naast haar zat. 'Wil je erover praten?'

Violet schudde haar hoofd, dat was wel het laatste wat ze wilde.

'Wil je me dan in ieder geval vertellen hoe het gisteravond ging?'

Violet zuchtte, ze wist niet of ze het haar vriendin moest vertellen. Het zou gevaarlijk kunnen zijn als ze het wist. Maar aan de andere kant haatte ze het om geheimen te hebben voor haar vriendin.

'Hij heet Stephan', zei Violet terwijl ze Sasha recht in haar ogen keek. 'En nu we dit weten is het enige wat we nog moeten uitvinden wat er met mijn broer gebeurd is.'