*unedited*

Het was een paar dagen later toen Violet, haar zussen en haar moeder in haar moeders kamer zaten. Het was druk, maar wel gezellig druk. Violet staarde voor zich uit en roerde een beetje in haar thee. Het lukte haar maar niet haar aandacht bij het gesprek te houden.

'Violet', zei haar oudste zus Melania opeens wat Violet uit haar gedachten liet opschrikken. 'Wat vind jij?'

Violet keek op. Ze had geen idee waar het over ging en keek even rond. In haar gedachten graafde ze en zocht ze naar het gespreksonderwerp totdat ze uiteindelijk tot de conclusie kwam ddat ze het niet wist.

'Sorry', antwoordde ze ietwat verward. 'Wat?'

Melania lachte en zei:

'Wat vind jij van Lucas' terugkeer? Je bent vast super blij, je hield altijd zo van hem.'

'Oh, geweldig', antwoordde Violet waarna haar gedachten weer afdwaalden.

Het was alweer een paar dagen geleden dat ze haar moeder verteld had over haar vermoeden over Lucas, maar ze had haar er niet weer op aangesproken. En dat baarde Violet zorgen. Had ze het er misschien wel met haar vader overgehad? Of met nog iemand anders? Want dat ze het was vergeten leek Violet wel erg sterk. Haar moeder vergat zelden iets, en als ze dan iets vergat was het ook niet belangrijk.

'Violet', zei haar moeder opeens terwijl ze Violet's hand aanraakte. 'Wil je even blijven zitten.'

Violet knikte en het gevoel dat ze iets verkeerd had gedaan besprong haar. Ze probeerde uit alle macht haar ademhaling onder controle te houden, maar het was tevergeefs. Zodra haar zussen de kamer verlaten hadden en ze alleen was met haar moeder durfde ze haar aan te kijken.

'Wat is er, moeder?' vroeg ze voorzichtig en haar stem trilde een beetje.

Haar stem was niet het enige wat trilde. Haar moeders handen trilden zo dat Violet ze kon zien trillen vanaf haar stoel. Haar moeder was naar het raam gelopen en haar ademhaling was schokkend.

'Moeder', zei Violet terwijl ook zij overeind kwam. 'Wat is het?'

Haar moeder draaide zich langzaam om en nu pas kon Violet haar uitgelopen mascara zien.

'Je vader', antwoordde haar moeder en haar stem trilde. 'Hij wil het niet geloven.'

Violet had meteen geweten dat er iets mis was, maar dit bevestigde haar vermoedens. Haar moeder dacht er hetzelfde over en had er met haar vader over gepraat. Maar ook dat was tevergeefs geweest, en nu had Violet het vermoeden dat haar moeder nog steeds iets voor haar verborgen hield.

'Je moet achter de waarheid komen', zei haar moeder vervolgens. 'Koste wat kost. Wat je moet doen maakt mij niet uit, want ik ben bang dat we anders allemaal in gevaar zijn.'

De woorden van haar moeder bleven door haar hoofd rondspoken terwijl ze zocht naar de antwoorden die ze zo hard nodig hadden. Sasha zat naast haar en had de stilte van haar vriendin opgemerkt, maar in de loop van de tijd had ze geleerd dan ook maar stil te zijn en het er niet over te hebben. Zelfs als ze zelf een andere mening had. Dat laatste was ook vaker dan dat ze het wilde toegeven het geval.

'Heb je al wat gevonden?'vroeg Violet opeens terwijl ze opkeek.

Sasha schudde haar hoofd en Violet zuchtte diep. Zo ging het ook nooit lukken, dacht ze. Natuurlijk staat er niets in deze boeken. De gedachten maakten haar moedeloos en ze sloeg het boek wat voor haar lag met een klap dicht. Sasha keek haar vriendin geschrokken aan.

'Wat is er?' vroeg ze.

Violet zuchtte. Ze kwam overeind en liep een rondje om de tafel waar ze aan zaten terwijl ze aan haar haren frunnikte. Toen stopte ze en bleef ze stil staan. Sasha keek haar vriendin bezorgd aan.

'Ik weet wat we moeten doen', zei Violet terwijl ze zich naar haar vriendin draaide.

Ze trok haar hand uit haar haren die vervolgens over haar schouders vielen. Sasha keek bezorgd naar haar vriendin terwijl ze overeind kwam. Ze was benieuwd naar wat haar vriendin verzonnen had.

'Wat moeten we doen?' vroeg Sasha terwijl ze een paar stappen in de richting van haar vriendin zette.

Violet haalde even diep adem terwijl ze een paar stappen in de richting van haar vriendin zette. De twee vriendinnen staarden elkaar een moment lang in de ogen waarna Violet haar blik af wendde. Niemand zou mogen weten wat ze bedacht had. Ze wist zelfs niet of Sasha het wel mocht weten, want zou het dan nog wel kans van slagen hebben? Ze vertrouwde haar vriendin door en door, maar soms dacht Violet dat het beter zou zijn als ze errgens niet van af wist. Vooral omdat ze haar niet in gevaar wilde brengen.

'Ik weet niet of het zal werken', zei Violet terwijl ze nog een stap dichterbij haar vriendin kwam staan. 'Maar ik weet niet wat we anders kunnen doen.'

Sasha knikte en keek om zich heen waarna ze Violet het plan in haar oor liet fluisteren. Ze knikte even en nam daarna weer afstand. Ze wilde haar vriendin vertellen dat ze het onverantwoord vond. Dat ze het een slecht plan vond, dat ze het niet moest doen. Maar dat kon ze niet. Ze kon niet, en ze mocht niet, tegen haar vriendin ingaan. Hoe graag ze het ook zou willen. Maar de koningin zou hier zeker van horen...