Violet zat op haar bed en haar hele lichaam schokte. Het was al weer een paar uur later, maar ze had nog steeds geen idee wat er nu precies gebeurd was. En ook niet wat ze gevoeld had. Maar een ding was duidelijk, dat was niet haar broer. Het voelde gewoon niet goed en zo deed haar broer niet.

'Violet', klonk een stem terwijl de deur opende.

Zonder op te kijken wist Violet dat het haar vriendin Sasha was. Ze zou haar stem uit duizenden kunnen herkennen.

'Mag ik binnen komen?' vroeg Sasha voorzichtig terwijl ze in de deuropening bleef staan.

Violet zuchtte waarna ze opkeek. Ze wist niet of ze wel gezelschap wilde. Maar aan de andere kant wist Sasha precies waar ze mee zat. Na nog een paar seconden twijfelen knikte ze en Sasha liep voorzichtig de kamer in.

'Wat is er?' vroeg Sasha terwijl ze naast Violet op het bed ging zitten.

Ze sloeg een arm om Violet heen en Violet glimlachte naar haar. Ze wist niet hoe ze uit kon leggen wat er gebeurd was, ze wist ook niet of ze het wel wilde vertellen.

'Is het Lucas?' vroeg Sasha terwijl ze een hand door Violet's ongekamde haren haalde.

Violet knikte en keek naar haar vriendin. Nog steeds wist ze niet wat ze moest zeggen.

'Wat is er gebeurd?'vroeg Sasha.

Violet zuchtte en begon met het vertellen van haar verhaal terwijl Sasha aandachtig naar haar luisterd.

Koningin Gaelira ijsbeerde door haar kamer. Ze liep van de deur naar het raam en weer terug. Af en toe bleef ze even stilstaan om haar gedachten op een rijtje te zetten waarna ze weer verder liep. Nadat ze gezien had dat haar jongste dochter het bal verschrikt verlaten had en daarmee even wat paniek gezaaid had, had de koningin nergens anders meer aan kunnen denken.

'Gaelira', zei een stem achter haar en ze draaide zich voorzichtig om.

Ze had niet doorgehad dat de deur open gegaan was en ook niet dat haar man binnen gekomen was. Ze haalde opgelucht adem zodra ze zag dat hij het was.

'Je liet me schrikken, Uldrein', zei ze terwijl hij een paar stappen in haar richting deed.

'Dat was niet de bedoeling.'

De koningin knikte en bleef stil staan. Ze wist niet of ze blij moest zijn met zijn gezelschap. Maar veel keuze had ze ook niet, want hij zou niet zomaar weggaan.

'Wat is er?' vroeg hij terwijl hij haar hand vastpakte.

Haar hand tintelde bij zijn aanraking en ze trok haar hand voorzichtig terug waarna ze een paar stappen achteruit deed. Ze draaide zich om en liep naar het raam. Hij volgde haar en greep haar pols vast. In een soepele beweging draaide hij haar om zodat ze naar hem keek.

'Je weet wat er is', antwoordde ze kortaf.

Ze had geen zin in dit gesprek, en dat liet ze op alle mogelijke manieren merken. Hij trok haar dichter naar zich toe.

'Is het Lucas?' vroeg hij en zij knikte enkel.

Ze zuchtte en draaide zich weg van hem. Ze liep weer terug naar het raam en leundde vervolgens tegen de muur. Ze wist niet wat ze moest zeggen, en ze wist ook niet of er wel wat te zeggen viel.

'Waarom ga je niet met hem praten?' vroeg hij.

Ze keek op en keek hem recht in zijn ogen aan.

'Het is niet alleen hem', zei ze vervolgens.

Hij keek haar even aan waarna hij een paar stappen in haar richting nam.

'Wat is het dan nog meer?' vroeg hij voorzichtig.

'Violet', antwoordde ze terwijl ze naar haar bed liep. 'Ik zag haar gisteren met Lucas praten. Ik denk dat zij iets weet wat wij niet weten.'

Violet en Sasha zaten nog steeds in Violet's kamer. Violet had nergens anders meer aan kunnen denken nadat ze haar verhaal aan Sasha verteld had. En Sasha had niets anders kunnen doen dan haar vol ongeloof aanstaren.

'Dus je weet het zeker?' vroeg Sasha voorzichtig.

'Bijna zeker', verbeterde Violet haar terwijl ze opstond van het bed en naar haar boekenkast liep.

Sasha stond ook op en volgde Violet. Ze kon het niet geloven, maar hoewel ze nog zo graag gewild had dat hij het wel echt was, wist ze dat Violet gelijk moest hebben.

'Wat ga je nu doen?' vroeg Sasha voorzichtig terwijl ze om zich heen keek.

'Dat weet ik nog niet', antwoordde Violet terwijl ze zich omdraaide.

Plotseling werd er op de deur geklopt en de vriendinnen besloten hun mond te houden over het geheim.

'Kom binnen', zei Violet terwijl ze naar het bed liep.

De deur opende en een dienstmeisje kwam de kamer in. Het dienstmeisje maakte een buiging voor Violet en terwijl ze overeind kwam zei ze:

'De koningin vraagt of u naar haar kamer wil komen.'

Violet keek van Sasha naar het dienstmeisje en weer terug voordat ze besloot om te doen wat haar moeder van haar gevraagd had.

'Vertel haar dat ik eraan kom', zei Violet.

Het dienstmeisje knikte en boog opnieuw waarna ze de kamer verliet. Zodra de deur achter haar weer gesloten was vroeg Sasha:

'Ga je het haar vertellen?'

Violet zuchtte, daar had ze nog niet over na gedacht. En ze wist ook niet of het handig zou zijn als haar moeder het wist. Vervolgens schudde ze haar hoofd.

'Nee', antwoordde ze. 'Dat lijkt me geen goed idee.'

En Sasha wist dat ze het daarmee zou moeten doen, of ze het er nou mee eens was of niet. En een paar seconden later verliet Violet haastig de kamer.

De koningin zat in een fauteuil in de hoek van de kamer. Haar benen had ze over elkaar geslagen en ze tikte nerveus met haar nagels op de leuning van de stoel. De spanning was om te snijden. En de koningin vroeg zich af hoe lang het nog zou duren totdat haar dochter bij haar was, en of ze eigenlijk wel zou komen. Ze werd uit haar gedachten opgeschrokken door geklop op de deur.

'Kom binnen', zei ze met een zucht waarna de deur opende.

Violet kwam de kamer in en sloot de deur achter zich. De koningin wenkte dat ze dichterbij moest komen en zo deed Violet. Niet dat ze veel keuze had, maar als ze wel keuze gehad had was ze niet naar haar moeder gegaan, en niet alleen omdat ze niet wilde praten.

'Ik wilde je vragen wat er gisteravond gebeurd is', zei de koningin toen Violet bijna naast haar stond.

Ze keek naar de fauteuil naast haar en gebaarde dat Violet moest gaan zitten, en Violet deed dit.

'Dus', zei de koningin op een strengere toon. 'Wat is er gisteravond gebeurd?'

'Niets', antwoordde Violet snel, iets te snel naar de koningin's mening. 'I-Ik was gewoon moe.'

De koningin besloot er niet meteen op in te gaan en in plaats vroeg ze:

'En wat vind je van Lucas' terugkeer?'

Violet slikte even. Ze staarde naar de grond, zou haar moeder weten wat ze vermoedde? Ze wist het niet. Haar hart klopte in haar keel. Ze wist niet wat ze zou moeten zeggen.

'Violet', zei de koningin waarmee ze Violet uit gedachten liet opschrikken.

'Oh, sorry', zei Violet geschrokken. 'Uhm, ik weet het eigenlijk niet zo goed.'

De koningin knikte. Dat antwoord verbaasde haar niet meer nadat haar dochter zo raar gereageerd had op het bal. Ze vroeg zich af of ze misschien hetzelfde vermoede. Maar dat vragen zou ze niet, want ze wilde dat ze er zelf mee kwam.

'Nou eigenlijk', begon Violet na een doodse stilte. 'Er is wel één dingetje.'

Eindelijk, dacht de koningin terwijl ze naar haar dochter glimlachde.

'Wat is er?' vroeg de koningin, eigenlijk niet op het antwoord willen wachtend.

Violet dacht even na over haar volgende zet. Ze kon niet meer terug. Ze was begonnen. Maar ze wist niet wat ze allemaal zou kunnen zeggen.

'Ik denk dat Lucas niet is wie hij zegt dat hij is', zei ze.

Zo, dat was eruit. Maar opgelucht was ze niet. In tegendeel. Dat kon ook niet, want het was nog maar net begonnen.