Het was vroeg in de ochtend en het was nog donker buiten toen Violet en Sasha de bibliotheek in kwamen. Violet liep haastig tussen de boekenkasten door naar haar favoriete plek in de bibliotheek. Het was een beschutte plek achterin waar bijna nooit iemand kwam. En omdat er bijna nooit iemand kwam was het de perfecte plek om je te verstoppen, of om iets te onderzoeken waar niemand van mocht weten. En dit was zo'n ding. Want niemand mocht weten dat zij vermoedden dat de jongen in de kerkers niet echt was wie hij zei dat hij was.

'Dus', zei Sasha terwijl ze met haar hand langs de boeken ging. 'Waar zijn we precies naar op zoek?'

Ze draaide zich om en keek haar vriendin recht aan. Violet zuchtte en keek even om zich heen om te zien of er echt niemand in de buurt was. Wat zij deden was niet alleen geheim, maar ook nog eens gevaarlijk. Heel gevaarlijk. En niet alleen omdat niemand het mocht weten, maar omdat ze niet wisten wie hij was. En waar hij hiervoor was.

'Hé, aarde aan Violet', zei Sasha terwijl ze naar haar vriendin liep. 'Ik kan echt niets vinden als ik niet weet waar ik naar op zoek ben.'

Violet knikte, dat wist ze en ze liep haastig naar haar vriendin.

'Ik weet ook niet precies waar we naar opzoek zijn', gaf ze toe terwijl ze haar vriendin aankeek.

Sasha gromde, daar had ze dus echt helemaal niets aan, en Violet zuchtte. Ze wilde zo graag uitvinden of hij toch misschien haar broer was en ze wilde zo graag de waarheid weten dat ze roekeloos bezig was. Ze was gewoon begonnen met zoeken zonder na te denken waar ze precies naar op zoek was. En ze haatte zichzelf daarvoor.

'Ik weet wat', zei Violet terwijl ze een boek uit de kast trok.

Sasha draaide zich in een ruk om en keek verwachtingsvol naar haar vriendin.

'Zou jij naar de kerkers willen gaan?' vroeg ze. 'Als ik ga wekt dat te veel vragen op, maar als jij gaat kun je rustig met hem praten en uitzoeken wie hij is.'

Sasha keek haar vriendin even met grote ogen aan. Wist ze dan niet hoe gevaarlijk dat zou zijn? Maar ze kon het niet helpen en voordat ze er erg in had had ze haar mond al open gedaan en zei:

'Natuurlijk, dat zou ik graag voor je doen.'

De koningin zat rustig aan de ontbijttafel met een bord en papier voor haar neus. Het was het wekelijkse werkontbijt, en ze haatte het. En niet omdat haar man op zo'n moment helemaal geen aandacht voor haar had, maar omdat ze graag rustig ontbeet. En niet met allemaal mensen om haar heen. Maar helaas was dat voor haar niet weggelegd, dus moest ze wel. Terwijl ze haar ontbijt at en door de vellen papier bladerde keek ze af en toe op naar haar man die aan de andere kant van de tafel zat. Af en toe kwam een van zijn adviseurs naar hem, maar over het algemeen keek hij recht omlaag. In een uur tijd had hij haar nog geen enkele keer aangekeken, en dat beviel haar niet. Maar dan ook helemaal niet.

'Uwe majesteit', zei een stem naast haar en ze keek op van haar werk.

Naast haar stond een vrouw, ongeveer even oud als haar zoon, en ze had wat papier vast. ER stonden tranen in haar ogen die ze dapper wegknipperde.

'Ja', antwoordde de koningin terwijl ze zich naar de vrouw draaide.

De koningin had geen idee wie deze vrouw was, of wat ze van haar wilde. Hoe dan ook, ze zou moeten luisteren wat ze te zeggen had, zelfs als ze daar geen zin in had. En dat was op dit moment het geval.

'Toen uw zoon verdween', begon de vrouw. 'Verdween op hetzelfde moment ook mijn zus Natalia. In de maanden die volgden heb ik onderzoek gedaan naar waar ze zich mee bezig hield, en dit is wat ik gevonden heb.'

De vrouw legde de map op tafel. Het was een dikke map en hij puilde uit omdat er teveel papier in zat. Maar de koningin had geen idee wat dit met de situatie van haar zoon te maken had. Maar voordat ze de kans had dat te vragen ging de vrouw verder:

'Ik begrijp dat u dit waarschijnlijk niet wil horen, maar Natalia en uw zoon hadden een relatie.'

De koningin keek de vrouw aan. Dat kon niet. Ze had altijd alles geweten. Maar blijkbaar was dat toch niet het geval. En dat deed haar pijn, als deze vrouw in ieder geval de waarheid sprak.

'Hoe weet je dit?' fluisterde de koningin terwijl ze de vrouw naar zich toe trok. 'Is er nog meer dat ik niet weet?'

De vrouw antwoordde niet, maar keek naar de map die ze op tafel had gelegd. De koningin begreep wat ze bedoelde en nam zichzelf voor het zo snel mogelijk te gaan lezen. Want alles wat ze nu zou weten zou haar kunnen helpen te bepalen of de jongen in de kerkers echt haar zoon was.

'Bedankt', fluisterde ze terwijl ze de map tussen haar andere papieren schoof, die informatie zou ze voorlopig nog even voor zichzelf houden. 'Hoe kan ik je bereiken?'

De vrouw knikte opnieuw naar de map en toen begreep de koningin dat alles wat ze moest weten in de map zou staan. En dat deed haar hart een slag overslaan. Als het waar was, als het echt waar was, zou ze alles weten wat ze zou moeten weten en zou het geheim achter de verdwijning van haar zoon eindelijk worden opgehelderd.

Violet en Sasha zaten nog steeds in de bibliotheek. Voor hun neus lagen stapels met boeken opengeslagen, maar geen van de boeken had hen kunnen helpen. En dat frustreerde Violet behoorlijk. Maar ze had nu geen tijd om haar frustratie te uiten want een bediende kwam naar hen gelopen.

'Daar zit u, majesteit', zei de bediende. 'Uw ouders hebben alle leden van de familie naar de troonzaal geroepen, en alleen leden van de familie.'

Violet kwam overeind en keek even naar Sasha die naar haar knikte alsof ze wilde zeggen dat ze gewoon moest gaan. Violet glimlachte naar haar en volgde vervolgens de bediende naar de troonzaal.

In de troonzaal was het een drukte van belang. Maar zodra de complete koninklijke familie zich verzameld had keerde de rust terug terwijl de koningin de bediendes de troonzaal uit bonjoerde. De koningin keerde vervolgens terug naar haar troon. Even haalde ze een kettinkje uit de zak van haar vest. Ze sloot haar vingers om de gouden schakels en haalde diep adem. Het kettinkje was van haar moeder geweest. Even sloot ze haar ogen waarna ze het kettinkje in de binnenzak van haar vest liet glijden. Vervolgens nam ze plaats op haar troon. Vanuit haar ooghoek keek ze haar man even aan, maar hij leek geen aandacht voor haar te hebben. Niet dat ze anders verwacht had, maar het zou fijn geweest zijn als hij haar even had aangekeken. Maar dat gebeurde niet, dus moest ze daarmee leven.

'Jullie vragen jullie vast af waarom ik jullie hierbij een heb geroepen', begon de koning terwijl hij de troonzaal rondkeek. 'Jullie hebben vast gehoord dat Lucas teruggekeerd is.'

De koningin keek haar man even aan. Wat had hij nu weer bedacht? vroeg ze zich af. Het kon niet veel goeds zijn, aan zijn glimlach te zien. Of misschien wel. Had hij misschien besloten om Lucas vrij te laten? Ze wist het niet, maar ze hoopte hevig dat het zo zou zijn.

'Lucas!' riep de koning.

Zijn zware stem bulderde door de ruimte en de aanwezigen hielden hun hart vast. Ze wisten niet wat er nu zou gebeuren en ze wilden het eigenlijk ook niet weten. De koningin maakte even oogcontact met haar jongste dochter, Violet. Ze glimlachte even naar haar, waarna ze haar blik vestigde op de jongen die nu de troonzaal in kwam. Het was hem, het was Lucas, maar toch was hij het niet. Ergens diep in haar kreeg de koningin een onbehagelijk gevoel die ze op geen enkele manier uit kon leggen.

Lucas liep in haar richting en boog voor de koning en koningin. De koningin keek Lucas recht in zijn ogen aan, maar ze kon niet ontdekken of hij het echt was.

'Lucas', sprak de koning waarna Lucas overeind kwam. 'Na al deze jaren heb je besloten terug te keren naar het hof en om je plaats in de familie in te nemen. Klopt dat?'

De koningin keek even naar haar man waarna ze naar haar zoon keek. Ze wist niet wat ze ervan moest denken, maar dat had ze al die jaren geleden ook al niet geweten.

'Ja, uwe hoogheid', antwoordde Lucas.

De koningin maakte even oogcontact met hem. Ergens klopte er iets niet, maar ze kon dat onmogelijk laten merken. Ze zouden denken dat ze gek was. Ze zou het er later nog wel met een van haar bedienden over hebben, die zouden wel weten wat ze zouden moeten doen. Of in ieder geval, dat hoopte ze.

Naast haar kwam de koning overeind. Hij pakte Lucas's hand vast en riep:

'Onze zoon, Lucas, is teruggekeerd! Vanavond is het feest!'

En meteen zodra hij dat gezegd had zuchtte de koningin. Natuurlijk, dacht ze, hij zou nooit een mogelijkheid tot feest laten schieten. Zelfs niet als dat ten koste ging van het volk.

'Lieverd', fluisterde ze terwijl ze naar hem liep. 'Denk je niet dat hij veel liever wil bijkomen.'

De koning schudde zijn hoofd en de koningin wist meteen dat het een verloren zaak was.

'Daar heeft hij de hele middag de tijd voor', zei de koning beslist. 'En nu hebben we het er niet meer over, Gaelira.'

Ze knikte en nam een paar stappen terug terwijl ze toekeek hoe de koning en Lucas de zaal verlieten.

Violet en Sasha zaten in Violet's kamer. Sasha had een kledingrek met allemaal jurken uit Violet's gigantische inloopkast gerold. Maar geen van de jurken sprak hen echt aan. Het was een belangrijke gebeurtenis, maar beiden hadden nog steeds het gevoel dat Lucas iets voor hen verborg. Maar dat gevoel was er een die ze met niemand konden delen, want wie wist wat hij voor hen verborg?

'Dus', zei Sasha naar Violet lopend terwijl ze haar haren aan het kammen was. 'Wat is het plan?'

Violet zuchtte en keek even naar haar vriendin. Ze wist het niet. Aan de ene kant was ze opgelucht dat haar vader hem vertrouwde, maar aan de andere kant kende ze haar vader langer dan vandaag en wist ze dat hij nogal eens de verkeerde beslissing maakte. En Violet was bang dat dit weer zo'n moment was.

'We gaan gewoon naar het bal', zei ze resoluut terwijl ze naar haar vriendin keek. 'Er is niets anders wat we kunnen doen. En misschien heeft mijn vader het juist makkelijker voor ons gemaakt, want op deze manier kunnen we ongestoort met hem praten.'

Sasha glimlachte, zo kende ze haar vriendin weer. Maar ergens diep in haar had ze het gevoel dat haar vriendin er te veel achter zocht. Maar dan nog, wie was zij om het oordeel van haar vriendin, en prinses, in twijfel te trekken?

Lang kon ze hier ook niet bij stil staan, want Violet was naar de jurken gelopen.

'Sasha', zei ze. 'Ik heb je hulp nodig.'

Sasha lachte en liep naar haar vriendin. Violet keek langs de verschillende jurken, allemaal even mooi, maar allemaal had ze ze al een keer gedragen. En ze kon niet opdagen in een jurk die ze al een keer gedragen had. Normaal gesproken kon dat wel, maar op deze gebeurtenis was het gewoon niet gepast.

'Kan ik een jurk van jou lenen?' vroeg ze terwijl ze naar Sasha keek.

Sasha giechelde, die vraag had ze al aanzien komen.

'Natuurlijk', antwoordde ze giechelend.

Violet glimlachte naar haar, ze kon zich geen betere vriendin dan Sasha bedenken. Ze kon überhaupt geen beter persoon bedenken, maar op een dag zou ze die mening veranderen.

Het was ongeveer acht uur 's avonds en het was een drukte van belang in de balzaal. De koningin liep heen en weer voor de deuren van de balzaal. Haar man had ze nog niet gezien, en dat terwijl zij samen het bal zoals gewoonlijk zouden openen. Maar ze vond het ook niet raar dat hij er nog niet was, zo was hij gewoon en zo zou hij altijd zijn. Ze maakte zich ook geen zorgen aangezien ze altijd een plan B achter de hand had, mocht het nodig zijn. Maar het was nog nooit nodig geweest, en daar was ze blij om.

Iedereen was al in de balzaal en de koningin kon de muziek horen. Ze had al haar kinderen voor het bal nog gesproken en allemaal waren ze even enthousiast dat Lucas terug was, allemaal behalve twee. Andrew, haar eennaoudste zoon, en Violet, haar jongste dochter. Waarom Andrew niet enthousiast was begreep ze wel, maar van Violet begreep ze niets. Ze nam zichzelf net voor het er nog even met haar over te hebben toen haar man zich eindelijk liet zien.

'Uldrein', zei ze terwijl ze naar hem liep.

Haar hakken tikten op de vloer. Ze glimlachte naar hem en hij nam een paar stappen in haar richting.

'Je bent mooi vanavond, Gaelira', zei hij terwijl hij met een hand over haar wang streek.

Ze bloosde, maar ze herpakte zich snel. Ze keek even in zijn ogen waarna ze aan zijn zijde kwam staan. Hij keek vanuit zijn ooghoek even naar haar donkerblauwe vloerlengte jurk, haar parelketting en diamanten oorbellen.

'Ben je er klaar voor?' vroeg ze terwijl ze naar hem keek.

Hij knikte alleen en ze haalde even diep adem waarna ze zijn hand vastpakte. Ze voelde hoe hij er even in kneep waarna hij haar naar de grote massief houten deuren van de balzaal leidde. Twee wachters opende de deuren voor hen. De koningin liet zich door haar man de balzaal in leidden. Ze keek even naar hem, maar wilde zich niet laten afleiden door haar kinderlijke dromen van wareliefde. Ze was een hopeloze romanticus, en dit voelde zij zelf het allerbeste.

'Kom', zei hij en samen liepen ze de dansvloer op.

Violet en Sasha stonden naast elkaar aan de zijkant in de balzaal. Allebei hadden ze geen zin om te dansen, en daarnaast hadden ze ook geen danspartners dus zou het nog moeilijk worden als ze dat wel zouden willen. Maar dat was dus niet zo.

Door de menigte heen zocht Violet met haar ogen naar Lucas. Ze had hem niet meer gezien sinds het begin van het bal en ze vermoedde dat hij een rustig plekje had gezocht om even bij te komen. Maar toen zag ze vanuit haar ooghoek dat Sasha ergens naar wees.

'Violet', fluisterde ze. 'Kijk daar.'

Met haar ogen volgde Violet de vinger van Sasha en toen zag ze hem. Lucas stond daar verscholen in de menigte tegen een paal geleund. Hij leek niet helemaal op zijn gemak, maar Violet wist meteen wat ze moest doen.

'Ik ben zo terug', zei ze terwijl ze haar rokken oppakte en van haar vriendin wegliep.

Ze hield Lucas met haar blik vast terwijl ze onhandig door de menigte liep. Ze maakte nog even een tussenstop bij de tafel met de drankjes en pakte twee glazen, een voor haar en een voor Lucas. Vervolgens werd het moeilijker om haar doel te bereiken zonder te morsen.

'Hey', zei ze terwijl ze naast Lucas kwam staan en hem het glas aanbood.

Hij pakte hem aan en zij hield hem in de lucht waarna ze een slok nam.

'Hey', zei hij terwijl hij verbaasd naar haar keek.

Ze leunde tegen de pilaar en bestuurdeerde zijn gezicht. Hij zag er anders uit, ouder natuurlijk, maar ze miste de sproeten die zijn gezicht altijd sierden.

'Bedankt dat je bent terug gekomen', zei ze waarna ze nog een slok nam van haar drinken. 'Ik heb je ontzettend gemist, weet je dat?'

Hij knikte en pakte haar vrije hand vast.

'Ik heb jou ook gemist, Violet', zei hij terwijl hij naar haar glimlachte.

Plotseling drong er iets door tot haar en ze liet zijn hand van schrik los. Dit voelde niet normaal. Dit hoorde niet. Ze liet het glas uit haar handen vallen en haastte zich weg bij hem.

'Violet', zei hij verward achter haar terwijl hij haar door de menigte volgde. 'Violet, wat is er?'

Maar ze reageerde niet. Ze bleef lopen en lopen totdat ze de deur bereikte en de balzaal verliet.

A/N Bedankt voor de super mooie cover hierboven lowalowa1  ❤️❤️