*unedited*

Het was laat in de avond en Violet leunde tegen de reling van het balkon waar ze eerder dat jaar Stephan naar de waarheid had gevraagd. Er was zoveel veranderd sinds dat moment en ze wilde dat het nooit gebeurd was. Haar gezicht was nog nat van de tranen van eerder die dag, maar de tranen waren op. EHt was over, en het was goed zo.

'Violet?' vroeg Stephan terwijl hij door de dubbele deuren het balkon op liep.

Violet glimlachte toen ze hem zag. Hij gaf haar zo'n fijn gevoel.

'Gaat het?' vroeg hij terwijl hij nast haar kwam staan.

Ze knikte en dit keer was het echt zo. Ze had het gevoel alsof het hoofdstuk eindelijk was afgesloten omdat ze eindelijk wist wat er gebeurd was.

'Ik houd van je', zei hij terwijl hij haar naar zich toe trok.

Ze glimlachte, maar kon geen woord uitbrengen.

'Nu we het niet meer geheim hoeven te houden', zei Stephan terwijl hij recht in haar ogen keek. 'Wil je mijn vriendin zijn?'

Ze glimlachte en wist even niet wat ze moest zeggen. Maar toen knikte ze.

'Ja', bracht ze uit. 'Ja, natuurlijk.'

Een stralende glimlach stond op haar gezicht, maar het moment werd overschaduwd door het verdriet van het verliezen van haar broer.

Hij boog naar haar toe en ze glimlachte. Ze voelde zijn lippen op de haren en ze zoenden in het maanlicht.

~Einde~