Hijgend kwam ik weer boven aan de trap uit. De wachters van eerder waren verdwenen maar zo te zien waren alle dingen voor de afgelaste meesters-kandidaten optredens afgehandeld, want terwijl ik terug liep naar mijn vertrekken stonden alle wachters weer keurig op hun posten. In de hal voor mijn vertrekken zag ik opeens iemand door deur van mijn woonkamer naar buiten komen. Het was Minory. Ze keek nogal ongemakkelijk, maar toen ze me zag liep ze meteen op me af.
"Oh gelukkig heb ik u gevonden. We waren al bang dat u ergens onderweg was flauwgevallen, of erger!"
Ik stelde voor om terug naar mijn kamer te gaan maar ze hield me abrupt tegen. "Nee, nee er is iets wat ik u moet vertellen voordat we terug gaan."
Minory trok me naar de zijkant van de hal en sprak zo zacht mogelijk zodat niemand anders het zou kunnen horen.
"Ik heb zelf al wat onderzoek verricht naar de rare gebeurtenissen die al een tijdje gaande zijn. Ik ben er niet alleen achter gekomen wie de meesterskandidaat verkiezingen heeft gesaboteerd maar ik geloof dat dezelfde persoon ook de oorzaak is dat u nog steeds zo ziek bent...". Geïnteresseerd en erg benieuw wachtte ik af totdat ze ging zeggen wie het was maar we werden plotseling gestoord door Samuel die in een haast kwam aanlopen.
"Ah majesteit hier bent u! We hebben werkelijk overal voor u gezocht. Ik heb net bericht gekregen van Raphael dat de vrouw is bijgekomen, dus als u haar wilt spreken zal ik u nu naar haar toe brengen. Oh en Minory, ik wil jou dadelijk even spreken in mijn werkkamer."

Minory knikte kort en draaide zich al om om weg te gaan, maar ik riep haar nog na: "Nadat ik met de vrouw heb gesproken verwacht ik je in de woonkamer." 
Ze knikte met een beleefde lach en liep de hal uit.

"Je ziet er nog bleker uit dan normaal majesteit". Zei Samuel streng. "Ik adviseer je om nog een tweede dosis van het medicijn in te nemen."
Uit zijn zak haalde hij nog een flesje met de gele vloeistof.

"Dat kan wachten." Antwoordde ik, een antwoord waar Samuel duidelijk niet blij mee was. Toch zei hij er veder niks over en begeleidde me naar de kamer waar de vrouw was.

Raphael stond ons al op te wachten en waarschuwde dat de vrouw erg angstig was. Door de schok van de zegel was ze al haar herinneringen kwijt geraakt.
"Zolang u rustig praat en een redelijke afstand houd zal het voor haar ook een stuk minder stress geven. Ze is nu gelukkig rustig." gebaarde Raphael en langzaam deed hij de deur open.
De vrouw zat rechtop in haar bed en staarde uitzichtloos uit het raam naar buiten. Toen ik naar binnen stapte draaide ze zich langzaam naar mij toe.
"Hallo" zei ze op vriendelijke toon en ze gaf me een warme glimlach.

"Hallo" antwoordde ik op zachte toon terug, en ik ging op een stoel naast haar bed zitten. Haar geel bruine ogen kwamen me zo bekend voor, maar ik kon het me nog steeds niet voor de geest halen waarvan.

Even zaten we stil tegenover elkaar, totdat de vrouw haar hand uitstak.
"Aangenaam kennis te maken. Er is me verteld dat mijn naam Zara is."

Ik schudde haar de hand en zei: "Fijn om eindelijk met je te kunnen praten Zara. Mijn naam is Sam."

"Het spijt me, maar hebben elkaar  al eens eerder ontmoet dan? Aangezien je zo graag met we wilde spreken?" Zei de vrouw vragend.

"Jazeker" zei ik op kalme toon.

Zara. Ik wist niet wat het was aan deze vrouw maar ik was haar al echt eens eerder tegen gekomen in mijn leven dan dat optreden. Ik probeerde terug te denken aan waarvan ik haar herkende, maar daar kreeg ik alleen maar meer hoofdpijn van.

"Misschien kun je het je niet meer herinneren maar je hebt auditie gedaan om een leerlingsmeester van de koning te worden. Je optreden vond ik werkelijk wonderschoon."

"Ik... ik kan er me inderdaad niks meer van voor de geest halen. Kun je misschien vertellen wat ik precies heb gedaan?"

"Natuurlijk."

Ik vertelde haar over hoe ze haar act had gedaan met de vogel en neuriede een stukje van het liedje.

"Oh wow, niet te geloven dat ik dat echt heb gedaan." Antwoordde de vrouw vol bewondering en ongeloof.

"Het enige wat ik me eigenlijk af vroeg was: kende jij me al van voor dat optreden? Net voordat de zegel je trof leek het wel alsof je direct tot mij zong, alsof je me iets probeerde te vertellen. Maar dat zul je vast niet meer weten..."

"Het spijt me." Zei Zara opnieuw. "Als ik zoiets had gedaan was het vast met een reden maar ik kan me echt niks meer herinneren.

Ik hoorde de deur achter achter me kraken en Samuel stapte de kamer in. Al die tijd had hij samen met Raphael staan wachten achter de deur maar nu liet hij zijn gezicht zien.
De ogen van de vrouw werden groot en ze deinsde angstig naar achter.
"J-jij! Nee kom niet dichterbij, blijf weg!"
Ze pakte haar hoofd met beide handen vast en begon te gillen. Ook Raphael kwam nu naar binnen en probeerde de vrouw een beetje te kalmeren, maar ze was niet meer te troosten. 
Snel stond ik op en trok Samuel de gang op.
Samuels uitdrukking was al die tijd hetzelfde geweest: hij had geen emotie getoond. Niet voor de vrouw die van hem was geschrokken, nog het feit dat ik hem naar buiten had gesleurd. Het leek wel alsof hij dit de normaalste zaak van de wereld vond.

"Wat is er mis met je?! Zie je niet dat ze duidelijk overstuur was door je verschijning? Waarom ging je de kamer niet uit?"

Samuel keek me met nog steeds die dode blik aan. "Ik snap dat je er door geschrokken bent, maar dit is normaal voor mensen waarbij de zegel is afgegaan. Ze zijn snel angstig en zullen schrikken van bepaalde mensen, zonder enige goede reden. Het is een zware dag voor je geweest. Laat me je terugbrengen naar je vertrekken zodat je wat kunt rusten."

Ik wilde niet maar mijn lichaam volgde zonder enige tegenwerking.

"Heb je trouwens al wel het drankje genomen wat ik je eerder heb gegeven? Het is erg belangrijk dat je het dagelijks in neemt om de effecten van de ziekte te beperken."

"Ik zal niet meer beter worden hé?" Zei ik en even bleef het stil naast me.

"We zullen zien. Ik ben nog steeds een beter medicijn aan het zoeken maar dat kost tijd. Tot die tijd moet je moed erin houden, oké?

Ik wilde nog een opmerking terug maken maar bedacht dat het misschien toch wel beter was al ik die voor mezelf hield.

Terug gekomen in mijn woonkamer vroeg ik Samuel of hij nog even wilde blijven.

"Heb je Luna een goede verblijfplaats in het arbeiders deel van de stad gegeven?"

Samuel knikte bevestigend. "Ze heeft een normaal appartement op de grens van arbeiders naar dievenring. Als alles goed verloopt zal ze zich morgen komen melden bij jouw persoonlijk. Misschien zullen de andere meesters er wel niet zo veel van zeggen aangezien ze het toch te druk zullen hebben met het dagschema en alle regelingen die veder in stand komen morgen."

Morgen was de Sinm's verjaardag. Zoals alles nu was verlopen was het nog maar de vraag of alles zou gaan zoals ik wilde. De leerlingsmeesters waren aangesteld maar de meesters hadden hier nog geen idee van. Als er nog nieuw bewijs zou worden gevonden tegen Mo zouden de meester misschien belanden bij het doden van een van hun eigen collega's. Dat zou uitlopen tot een groot drama.
Hierom zou ik Samuel waarschijnlijk nooit vergeven voor Mo de schuld te geven als oorzaak van dat ik ziek was.
Toch moest ik het vragen.

"Is er nog nieuw bewijs tegen Mo gevonden?"

"Nog niet." Antwoordde Samuel. "We zijn nog steeds bezig met het onderzoeken op hoe grote schaal hij van invloed is geweest op jouw, maar ook de verschillende dienaren en wachters die, weliswaar op minder erg niveau, dezelfde symptomen laten zien. We hebben hem voor nu vrij gesproken, maar we hopen hiermee dat hij meer bereid wordt om mee te werken."

Afkeurend keek ik hem aan en Samuel zuchtte.
"Ik begrijp niet waarom je hem nog verdedigd. Het is duidelijk dat hij het was die je heeft vergiftigd."

"Mo zegt dat hij onschuldig is en ik geloof hem."

"Dan spijt het me zeer, maar dan liggen we niet op dezelfde lijn. Excuseer, ik heb nog veel voorbereidingen te doen." En Samuel liep met grote stappen de kamer uit.

Nog een tijdje bleef ik naar de opening staren. Onze vriendschap was volgens mij aan een einde gekomen.
Langzaam gleed ik van de bank af. Mijn lijf schreeuwde om rust maar ik wist zeker dat ik toch niet in slaap zou kunnen komen als het noch zo licht was.
Mijn lichaam was door de laatste dagen zo veel op bed te liggen helemaal verstijfd. Normaal liep, rende en sprong ik de hele dag door van hop naar her om bij iedereen te kijken en eventueel te helpen, in welke manier dat ook.  Je zou zeggen dat een koning dit niet hoort te doen maar ik zag het ook bij de vorige sinm; ondanks dat hij ruim in de 80 was, was zijn conditie beter dan ooit te voren. Ik denk dat het goed is om als koning naar de mensen toe te gaan die je hulp nodig hebben, in plaats van te wachten totdat ze naar jou toe komen. Veel mensen hebben de moed niet om bij de kasteeldeuren op te komen dagen, en zelfs als dat wel gebeurd, worden ze bijna meteen weg gestuurd door de wachters. Het is een protocol wat de meesters hebben. Ingevoerd om buitenstaanders ook echt buiten te houden. Een enkele keren was ik de regel voor en wanneer ze de persoon net wilde weg sturen heb ik de deur open gedaan en ze binnen uitgenodigd. Meeste poortwachters weten wel dat ik de sinm ben, dus kunnen dan niet tegen mijn bevel in. Toch zou het fijner zijn geweest als iedereen gewoon zomaar lang zou kunnen komen. Dan zou mijn woonkamer weer eindelijk als ontvangstruimte gebruikt kunnen worden.
In plaats van de slaapkamer, strompelde ik nu naar de badkamer.
Als de vorige Sinm me nu had gezien zou hij waarschijnlijk naar me gelachen hebben. Ik voelde en zag er nog meer uit als een oude man dan hij ooit had gedaan.

De badkamer was groot, maar niet té groot. Er stond een wastafel, een deur naar de wc, en een gemiddeld groot bad. Toch was het niks vergeleken met het bad wat er beneden voor de koning aangelegd was. Daar kon je wel meer dan honderd baantje naast elkaar maken en dan was je nog steeds niet aan de andere kant. Toen ik koning was had ik expres dit bad laten opknappen. Daarvoor stond het altijd maar een beetje weg te roesten, maar eerlijk gezegd vind ik een reuze eigen bad nog steeds niet helemaal je eigen bad. Je krijgt het gevoel dat iedereen op elk moment kan binnen komen, ook al zullen de meeste dat echt niet durven. Daarom nam ik dit bad weer opnieuw in gebruik. Het is meer privé en geeft me toch een veiliger gevoel. Plus je hoeft niet elke keer aan een bediende te vragen of ze het bad voor je vullen.

Ik draaide de kraan open en warm water vulde het bad. Ik trok de deur achter me dicht en begon me uit te kleden. Het ging nogal langzaam maar beetje bij beetje gingen de lagen uit. Eerst de over jas, dan de onderjas, dan het colbertje... Uiteindelijk waren alle lagen van mijn bovenlichaam uit. Ik wilde net mijn broekknoop los maken toen ik de deurklink hoorde kraken. Ik was helemaal vergeten de deur op slot te doen! Verschrikt keek ik om maar voordat ik iemand zag voelde ik een harde klap tegen mijn achterhoofd. Net voor ik mijn bewust zijn verloor zag ik een donkere gedaante met een eigenaardig enge glimlach op zijn gezicht.