"HALT! stop onmiddellijk waar je bezig bent en beweeg je niet!"

De soldaten liepen dreigend op ons af met hun speren op Mo gericht.

"Waar denken jullie wel niet dat jullie mee bezig zijn?" Zei ik zo kalm mogelijk en ik ging voor hem staan. "Dat is mijn leerlingmeester waar jullie op richten."

"Stap van hem vandaan majesteit, hij is een gevaar voor u en de samenleving."
Xavier, Samuel en Nesc kwamen een voor een vanachter de soldaten te voorschijn.

"Onzin." Reageerde ik fel. "Ik heb hem net zelf overhoord."

"Het is maar goed dat we u op tijd hebben gevonden sinm." Zei Samuel. "Gelukkig hebben we haar daar aan te danken."

Een klein meisje met een rood betraand gezichtje werd naar voren geduwd. "Het spijt me..." zei ze snikkend. Ze was een van de kandidaten voor meester van geluk.

"Die jongen, majesteit, is reden dat u nog steeds zo ziek bent." Zei Xavier streng. "Hij was al die tijd degene die als maar vergif bleef toevoegen aan uw eten en zelfs in sommige medicijnen die Samuel voor u heeft gemaakt. Meerdere van Nescs voorproevers zijn ook al ziek geworden. We hebben overal bewijs gevonden."

Bang keek ik naar Mo. "Is het waar wat ze zeggen?"

"Nee, helemaal niet! Ik wist niet eens dat je ziek was. Dat verklaarde dus waarom je..."
Ik zag het besef in zijn ogen en ik wilde dat hij het niet had gehoord. Het deed hem duidelijk pijn en zijn ogen stonden droevig.

"Kijk maar in zijn zakken majesteit." Zei Samuel. "Hij zal nu vast ook wel een flesje van het vergif bij zich hebben."

Mo aarzelde geen moment en voordat ik er iets van kon zeggen begon hij langzaam alles uit zijn zakken te halen.
Hij kon het niet gedaan hebben, dat was gewoon niet mogelijk!
Mo stopte ineens met het het voelen in zijn zakken en haalde er langzaam een klein flesje met doorzichtige vloeistof uit. Hij wendde zich langzaam tot mij, en keek me angstig aan. "Sam, je moet me geloven, ik-"

"Neem die jongen gevangen en breng hem naar de kerkers! Ik wil nog persoonlijk met hem spreken." Het was een duidelijk bevel maar ik kon zien dat er Nesc ook iets dwars zat. De wachters pakte Mo bij zijn armen en bonden hem stevig vast, waarna ze hem mee de kamer uit namen. Mo liet geen teken van verzet zien en liep met gebogen hoofd met hun mee.

"Ik verzoek u voor nu terug te gaan naar naar uw vertrek majesteit." Zei Xavier. "De selecties worden voorlopig gestaakt en we zullen iedereen zo snel mogelijk terug naar huis sturen, voor zover dat mogelijk is. Ik kan namens alle meesters spreken als ik zeg dat we er alles aan gaan doen om deze crisis zo snel en zo goed mogelijk af te handelen. Zodra de dader aan Tias is overhandigd en verhoord, zal Nesc weer als uw persoonlijke lijfwacht dienen maar tot die tijd... kan ik die taak aan jou toevertrouwen Samuel? Houd alsjeblieft de gezondheid van de sinm nog altijd goed in de gaten. Als er enige veranderingen zijn verwacht ik dat je meteen actie zult ondernemen en de andere meesters op de hoogte zult stellen."

Samuel knikte bevestigend. Xavier boog respectvol en verliet daarna snel de kamer.

Ik wilde achter hem aan rennen, ze stoppen en Mo vrijlaten maar er was gewoon te veel bewijs tegen hem dat hij het wel had gedaan. Hij had het niet gedaan...toch? Maar dat flesje dan, hoe kon het dat hij dat in zijn zak had? Wacht, het was nog niet bevestig of dat ook echt het vergif was waardoor ik ziek was geworden en of het zoiezo zelfs wel vergif was. Voor het zelfde geld was het gewoon een flesje met drank, ook al zou hij daar ook weer raar aangekeken voor worden. Ik zou maar moeten afwachten op wat de meesters zouden concluderen. Als die uitslag me niet beviel zou ik hem persoonlijk nogmaals ondervragen, als ik daar dan nog in toe staat zou zijn.

Ik merkte nu pas dat het kleine meisje nog steeds in de kamer was, nu zachtjes snikkend op de grond. Ik ging tegenover haar zitten maar ze keek niet op, alsof ze me niet durfde aan te kijken. "Het spijt me, het spijt me.." bleef ze maar zeggen. Ik pakte haar bij haar schouders en drukte het meisje zacht tegen me aan. Ze greep me meteen om mijn middel vast en begroef haar gezicht in mijn mantel. "Het is allemaal mijn schuld. Mijn gevoel zei me dat ik hem moest meenemen naar dit kasteel en dat alles dan goed zou komen, maar het heeft u alleen maar narigheid gebracht."
Het verbaasde me dat ze al zo goed uit haar woorden kon komen ondanks haar leeftijd, maar daar zette ik me snel overheen en antwoorden op zachte toon: "Nee, je hebt het goed gedaan. Hij is het beste wat je had kunnen meenemen en ik ben dankbaar dat je mij hem hebt laten ontmoeten."

Het meisje schudde haar hoofd en keek me smekend aan. "Nee, het is mijn schuld dat u nu zo ziek bent. Laat me het alstublieft goed maken."
Ze krabbelde overeind en maakte een diepe buiging. "Alstublieft, laat me aan uw zijde blijven zodat ik mijn geluk aan uw kan doorgeven en mijn fouten kan goedmaken. Als priesteres van de maan is het mijn taak om geluk te geven aan degene die het nodig hebben en u zou mijn geluk erg goed kunnen gebruiken."

Even aarzelde ik. Eigenlijk zou ik dit met de meesters moeten bespreken.
Toch knikte ik goedkeurend. De meesters hadden het gevangenschap van Mo zonder mijn zeggenschap doorgevoerd dus kon ik haar ook wel aanstellen zonder hun zeggenschap. Ik was nog steeds wel de de koning.

"Dan is het afgesproken... ehh.. wat is eigenlijk je naam?"

Het meisje staarde verlegen naar de grond en zei zacht: "Luna. Dat is mijn naam. Ik ben erg dankbaar dat u me deze kans geeft." Ze boog opnieuw.

Ik gaf haar een vriendelijke lach en antwoordde: "Mijn naam is Sam. Leuk je eindelijk te ontmoeten, priesteres van de maan."

Luna begon nog harder te blozen.
Toen kwam Samuel opeens abrupt door ons moment heen.
"Het spijt me, maar is het wel zo slim om haar aan te nemen in deze tijden van verwarring en onzekerheid, zeker voor jouw? Je moet geen impulsieve beslissingen gaan maken. Ik merk dat je ook al dingen begint te zien die er niet zijn! Je hebt helemaal geen naam, weet je nog? Misschien is het beter als je even rust voor nu."

Boos draaide ik me langzaam naar hem om. Eerst had hij meegeholpen met Mo achter de tralies te krijgen en nu dit!

"Nee Samuel" Zei ik bot. "Dat mijn lichaam achteruit gaat betekend niet dat mijn vermogen om keuzes te maken ook opeens wegvalt. Mijn geheugen is nog altijd even helder als dat het was. Deze beslissing is een goed afgewogen besluit waar ik met mijn volle verstand achter sta."

Eigenlijk had ik vooral de laatste twee dagen niet goed meer kunnen herinneren wat ik die dag allemaal had gedaan, maar dat hoefde Samuel niet te weten. Ik had bij Luna hetzelfde gevoel als bij Mo. Ik wist zeker dat ze me konden helpen mij en mijn volk dichter tot elkaar te brengen en binnen het kasteel een stuk gezelliger te maken.

"En ik heb inderdaad een naam." Ging ik weer veder. "Vanaf nu heeft ik Sam en er is niks wat je daaraan kunt veranderen."

Samuel zuchtte met een kleine glimlach op zijn gezicht. Hij was verslagen. "Oke dan. Ik waarschuw je maar alvast, de andere meesters zullen dit zeer zeker niet accepteren. Ook mag je dan wel een "kristal heldere" gedachtegang hebben, je lichaam heeft zijn portie stress voor vandaag zeker wel gehad. Het is echt beter om voor nu terug te keren naar je vertrekken en wat uit te rusten."

"Onder een voorwaarde." Antwoordde ik. "Zorg ervoor dat Luna een goed huis toegewezen krijgt in de arbeidersring. Ik wil dat ze zich hier thuis kan voelen, hoe moeilijk dat misschien wel niet mag zijn. Regel het per direct en ik zal me terugtrekken binnen mijn vertrekken."

"Majesteit, als uw tijdelijke lijfwacht kan ik u niet zo maar achter laten, zeker niet nu al uw normale gebruiksproducten hoogstwaarschijnlijk vergiftigd zijn."

"Ik red me wel. Het is maar een paar gangen vanuit hier naar mijn vertrekken. Als je zo bezorgd ben zal ik vanavond wel niet mijn tanden poetsen."

Ik geloofde nog steeds niet dat Mo de dader was maar dat betekende niet dat wat Samuel beweerde niet waar kon zijn.

Even aarzelde Samuel en haalde daarna een medicijnflesje uit een van zijn zakken. "Ik zal zo snel mogelijk terug komen. Tot die tijd raad ik u aan om al het eten en drinken te vermijden. Toen ik hoorde dat mijn eigen drankjes misschien ook wel vergiftigd waren heb ik al mijn oude flesjes weggegooid. Deze heb ik net tien minuten geleden gemaakt dus ik kan u ervan verzekeren dat dit medicijn 100% goedaardig is."

Ik pakte het flesje aan. De vloeistof had inderdaad een andere kleur dan de eerdere drankjes die hij me had gegeven.

Samuel pakte het meisje zachtjes bij de hand en zei nog een laatste keer gedag. "Ik zie je morgen weer, oké?" Zei ik tegen Luna en even veranderde haar angstige blik ik een verlegen lach. "Tot morgen."
Toen was ik eindelijk alleen.
In het kasteel was de hectiek weer een beetje gedaald. Wachters stonden weer op hun normale plekken maar ik merkte dat er nog steeds heel wat miste. Waarschijnlijk was een deel nogsteeds bezig met het uitlaten van de meersterkandidaten.
Ik wilde net de trappen naar mijn kamer oplopen toen ik een gesprek tussen twee wachters oppikte.

"Heb je al gehoord over die indringer die de sinm bijna wilde vermoorden?"

"Ja blijkbaar is hij voorlopig vrijgesproken door de meester van natuur."

"Ik vind het echt niet kunnen dat ze een crimineel zo makkelijk vrij spreken. Voor het zelfde geld gaat hij hierna gewoon weer door met het vergiftigen van de koning."

"Nou gelukkig houden ze hem nog wel vast. Blijkbaar waren toch niet alle meesters tevreden met het oordeel en wachten ze tot er meer bewijsstukken worden geleverd."

"Oh echt? Ik hoop echt dat die jongen zo snel mogelijk terecht word gesteld. We zouden niet zo veel zorgen moeten hebben zo dicht voor de konings verjaardag...."

Ik kon mijn oren niet geloven. Eerst was ik verontwaardigd over hoe mijn eigen wachters zo over Mo konden spreken maar daarna besefte ik pas wat ze hadden gezegd. Raphael had Mo vrijgesproken! Als het klopte wat ze zegde kon ik Mo nu meteen op gaan zoeken in zijn cel. Ik rende snel naar mijn kamer en haalde mijn masker. Het was beter als ik die wel op had sinds ik de autoriteit van de sinm zeker wel nodig zou hebben om hem te kunnen bezoeken. Ik hoopte alleen dat Nesc en de andere niet meer bij hem waren, ander zou ik pas echt in de problemen komen.

Even overwoog ik om te wachten tot morgen met mijn bezoek, maar al snel kwam ik tot de conclusie dat het dan niet meer mogelijk zou zijn. Nesc zou me dan weer 24 uur per dag bewaken en misschien hadden ze dan ook al weer nieuw bewijs gevonden. Nee, ik moest Mo vanavond nog spreken.

Snel liep ik in de richting van de trap die naar de kerkers leidde. Ik moest haast maken, voordat Samuel en de andere terug zouden komen.