Ook buiten waren de tronen opgezet en de kandidaten stonden al weer klaar om me met mijn binnenkomst te begroeten. Gelukkig hoefde ik nu geen aanmoedigende speech te geven.
Ik was extra dik aangekleed maar ik voelde de wind er nog steeds als een koud mes doorheen snijden. De kandidaten droegen hun normale kleding, op een klein meisje na, die nu een warm uitziende poncho over haar jurk droeg.
Als eerste waren de kandidaten voor meester van vermaak aan de beurt. Een viertal mensen kwam naar voren, waaronder de jongen die me zo had aangestaard. Veder waren er nog een man en vrouw in de twintig en een opa van tenminste 60 plus. Ik probeerde niet al te snel te oordelen aangezien ik hun nog niet eens in actie had gezien maar dat was nog best lastig. Al meteen ging mijn voorkeur naar de vrouw en de jongen aangezien de man nogal arrogant om zich heen keek en ik me gewoon niet kon voorstellen hoe de opa een meester van vermaak zou kunnen worden.
Als eerste begon de opa. Trillend liep hij langzaam naar het
het plein, dat als podium diende. Als meester van vermaak moest je over verschillende kwaliteiten beschikken. Je moest mensen kunnen amuseren, zowel op het podium als in het dagelijks leven. We hadden wat bediendes en ander personeel als publiek op tribunes rondom het plein gezet zodat de kandidaten ook echt iemand hadden om voor op te treden. Elke kandidaat moest zich van zijn beste kant laten zien door één act op te voeren.
De oude man haalde een viool tevoorschijn en begon te spelen. Het klonk zo helder en puur dat ik een zucht door het publiek hoorde gaan. Zelfs de jongere bediendes zaten aandachtig te luisteren. Ik voelde even alle zorgen van me afglijden maar toch kreeg ik het gevoel dat niet iedereen zo genoot van de muziek. Achter me hoorde ik zacht gefluister. Toen de muziek stopte werd en hard geklapt en de oude man boog dankbaar.

Als volgend was de vrouw aan de beurt. Terwijl haar spullen werden neergezet keek ze zenuwachtig naar het publiek. Ze werd rood toen ze zag dat ik in haar richting keek, maar lachte toch vriendelijk terug. Ze deed me aan iemand denken maar ik wist niet wie.
Er was een paal in de grond gezet en de vrouw trok een grote leren handschoen aan. Ze zette een zilveren fluitje aan haar mond en er klonk een schal gefluit. Even gebeurde er niks en mensen begonnen ongeduldig om zich heen te kijken. Toen hoorde ik in de verte het geflapperd van vleugels.
Een fel geleurde vogel kwam aanvliegen en landde op haar handschoen. Ze gaf hem een aai over zijn hoofdje en richtte zich daarna tot de menigte. "Wij zullen u vandaag vermaken met onze zang en truck kunsten." Ze maakte een kleine buiging en de vogel volgde haar voorbeeld. Er werd luid geklapt en ze zette de vogel op de paal neer, die meteen de eerste noten begon te fluiten. De vrouw begon te zingen en opnieuw werd de tuin gevuld met prachtige tonen.

"Oh, ooit in een land, een land hier erg ver vandaan.... daar stond een klein meisje voor haar raam..."

Ik kreeg opeens een erg dejavu gevoel en herinnerde me weer iets uit mijn jeugd. Die vrouw, die zelfde vrouw had dat zelfde liedje al wel eens eerder voor me gezongen. Ik kende de tekst ook wonderbaarlijk genoeg uit mijn hoofd. Zacht neuriede ik mee, wat me een verraste blik van Mina opleverde.
Toch wist ik nog steeds niet waar ik haar van kende.

".... Ze droomde van een plek ver van huis...

Terwijl de vrouw bleef zingen steeg de vogel weer op en begon te cirkelen boven de tuin, waardoor zijn tonen nu galmde van boven.

"... waar ze haar broertje zou ontmoeten..."

Ik hoorde dat haar stem begon te trillen maar in haar uitdrukking veranderde niks. Ze stak haar hand op en de vogel kwam cirkelend op haar af. Hij ging op haar schouder zitten en het lied ging tweestemmig door.

"... hem omhelzen, begroeten. Ze zouden eindelijk samen zijn...."

De vogel sprong van haar schouder naar haar arm en even was er een pauze waarin ik de vrouw hoorde huiveren. Toen gooide ze de vogel weer de lucht in, die een kleine salto maakte.

"...oh broertje, oh broertje waar ben je toch gebleven?... ik herken je niet meer achter dat masker..."

Verbaasd luisterde ik naar het stuk. In mijn herinnering ging dit deel van het lied heel anders. Ook voelde het op een of andere manier heel persoonlijk.

"...oh koning, oh sinm, laat hem toch gaan.."

Ze richtte zich nu direct tot mij. Er stonden tranen in haar ogen en de vogel spreidde zijn vleugels. Er was een paarse gloed van haar linker schouder te zien. Ze was bezegeld?! de vrouw opende haar mond wel maar er kwam geen geluid meer uit. Ze bleef maar proberen maar er was geen noot meer te horen. Langzaam zakte ze in elkaar en de vogel landde naast haar neer. Ik stond al op om haar te gaan helpen maar Raphael was me voor. Snel rende hij op haar af en knielde naast haar neer. Er was een gespannen sfeer ontstaan onder het publiek en ik zelf hield ook mijn adem in. Wat dacht ze wel niet, zingen over de sinm terwijl ze een zegel had? Wist ze niet dat dat levensgevaarlijk kon zijn? Waarom was ze zoiezo bezegeld? Toch had haar lied iets in me losgemaakt. Ze hadden haar broertje weggenomen... ik had haar broertje weggenomen. Ik probeerde me te herinneren of ik ooit bevel of toestemming voor zoiets had gegeven maar ik kwam op niks uit. Ondertussen had Samuel een brancard laten komen en was de vrouw door Samuel en Raphael meegenomen, waarschijnlijk naar de ziekenzaal. Even later kwamen ze terug. Samuel kwam naar me toe en vertelde over de situatie. "Ze is buitenbewust geraakt door de zegel maar is veder buiten leven gevaar. De zegel is verwijderd en dat zal ook zo blijven totdat we haar hebben kunnen ondervragen. Ik zal u op de hoogte houden als er enige verandering is."

Ik knikte. "Als ze wakker word zou ik graag eerst zelf met haar willen praten."

"Natuurlijk."

Samuel ging weer zitten en Xavier lichtte het publiek in.

"Beste mensen, de meesterskandidaat is in orde en is momenteel aan het herstellen. Haar optreden zal later nog worden vervolgd. Laten we nu verder gaan met de volgende kandidaat.

De man kwam zelfverzekerd naar voren lopen. Als ik zijn naam zou moeten raden was het vast iets bekakts zoals Herald. De namen van de kandidaten werden expres niet onthuld totdat ze ook echt als meester werden aangesteld. De anonimiteit zou ze helpen weer naar hun normale leven terug te keren als ze niet gekozen werden.

De man streek zijn perfect gewassen haar naar achter en keek het publiek rond. Hij droeg een veel te net pak waar ik van kon opmerken dat hij zeker niet de armste was.
"Goeden dag allen!" Zei hij opgewekt met een even bekakt accent als dat hij eruit zag. "Ik ga u vandaag entertainen met was zelfbedachte grappen en mopjes."

Oh god, ik schaamde me nu al dood en hij was nog niet eens begonnen.

"Wat kun je wel serveren maar niet eten? ... Een tennis bal!"

"Een gast zegt tegen de ober: "Graag een kop koffie zonder melk" De ober: "Helaas meneer, maar de melk is op. Is een kop koffie zonder slagroom ook goed?"

Zo ging het maar door en door. Er werd wel gelachen maar ik was er niet een van. Ze waren flauw en soms zelfs er beledigend. Toch vond de man het gelach blijkbaar zo geweldig dat hij het nog een stapje veder nam.

"Ja en die kandidaten van toen net dan? Het leek wel alsof die opa ieder moment van zijn stokje af kon gaan."

Ik voelde mijn haat voor hem groter en groter worden.

"En die vrouw, wat was daar allemaal mis mee zeg! Wie zingt er nou tegen een vogel?"

Ik knarste mijn tanden tegen elkaar. Arrogante kwal!

"Oh boehoe, ze was dr broertje kwijt. Ha! Ik denk dat ze die gewoon zelf heeft weggestuurd!"

Dat was de druppel. Ik stond met een ruk op uit mijn stoel en het werd meteen dood stil. Mina stond ook op en pakte mijn hand. "Gaat het majesteit?" Zei ze bezorgd maar ook bij haar zag ik de woede en haat in haar ogen.

Langzaam liep ik naar voren en keek naar de man, die nu angstig terugkeek.

"Jij, meesterskandidaat van de vermaak, bezit geen grijnte liefde voor je medemens. Een echte meester van vermaak kan iedereen laten lachen zonder dat dat ten koste gaat van andere. Hierbij verklaar ik je ontheven van de status als meesterskandidaat en het ooit nog uitgekozen worden als kandidaat. Wachters, begeleid deze man naar de uitgang!"

Bang en verslagen keek de man om zich heen terwijl de wachters op hem afkwamen. "Nee, dit kan u niet doen. Nee!"

Alle meester kwamen ook op me afgerend, met Xavier aan kop.

"Wat denkt u wel niet dat u net heeft gedaan? Dit is onacceptabel! De kandidaten liggen niet voor het oprapen."

"Hij maakte de andere kandidaten belachelijk en vernederde ze. Dat kan ik niet toestaan Xavier. Als koning heb ik het recht om kandidaten weg te sturen die me niet aanstaan. Het worden tenslotte mijn raadgevers nietwaar?"

"Die u niet aanstaan? U moet wel erg veel haat voelen voor een kandidaat om die zo weg te sturen!"

"Oh geloof me, ik voelde genoeg haat om hem te kunnen wurgen met mijn eigen handen!"

Daar had Xavier geen antwoord op. Hij bedaarde weer een beetje en ging mokkend weer terug op zijn stoel zitten. De andere meesters waren ook geschrokken door mijn plotselinge uitbarsting maar de meeste begrepen mijn woedde. "Het is goed dat u ingreep," zei Tias. "Volgens mij is er heel wat geld over de tafel gegaan om die kandidaat hier binnen te krijgen. Ik zal meteen een onderzoek doen naar door wie hij is uitgekozen en getest."

"Doe dat alsjeblieft." Zei ik dankbaar.

Het publiek was ook weer tot bedaren gekomen maar er klonken nog steeds verontrustende stemmen. Blijkbaar was ik niet de enige geweest die mijn oordeel gepast vond.

Mina zuchtte. "Hopelijk zal het vanaf hier beter gaan."

Ik knikte instemmend. "Ik ben benieuwd wat de laatste kandidaat ons zal brengen.