Nadat we taart bij haar thuis hadden gegeten, die trouwens even zoet was als haar lach, bracht Mina me weer terug naar het kasteel. Zachtjes slopen we via een van de zei ingangen binnen, hopend dat niemand ons had gezien.

Nu zat ik in mijn studeerkamer, op een van de grote sofa's, nog steeds met een een warm gevoel van binnen. Ik was blij dat er toch nog mensen waren zoals Mina die wel wisten wie ik echt was. Die zich bezig hielden met mij, niet de sinm. Ze gaf om de echte ik en dat was iets wat ik al heel lang niet meer had gevoeld.
Ik keek rond de kamer, wat eerder op een balzaal leek dan een studeerkamer. Het was het 'ontvangst vertrek' voor de mensen die persoonlijk ontvangen werden door de sinm. Ik kon hier natuurlijk niet echt mensen van buitenaf ontvangen, aangezien mijn anonimiteits-probleem in de weg zat. Daarom verwees ik er liever naar als mijn woonkamer, waar personeel me kon komen opzoeken als ik nodig was.
Het was warm aangekleed (op mijn verzoek), met op de grond een reusachtig kleed en wat comfortabele sofa's met in het midden een koffietafel. Veder stonden achterin een vijftal grote boekenkasten en een statig bureau waar ik altijd het papierwerk deed.
Aan de woonkamer waren nog zes andere vertrekken verbonden; onder andere een slaapkamer met een geweldig hemelbed, een toilet en badkamer, een trappen toren die naar de eetzaal beneden leidde, een kamer die ik de ontspanningsruimte noemde en de geheime kamer. Zelfs de tien meesters wisten niet van deze kamer en hij was dan ook speciaal gemaakt voor de simn als toevluchtsoord en schuil ruimte in tijden van gevaar. Volgens een legende zou deze kamer ook genezende en beschermende krachten hebben maar daar had ik tot nu toe nog nooit iets van gemerkt.
Ik liep langs de grote boekenkasten met boeken die ik al duizenden keren had gelezen en vroeg me net af wanneer ze klaar zouden zijn met het avond ritueel toen de deur open vloog. Xavier, Tias, Nesc en Samuel kwamen binnen gelopen, op de voet gevolgd door Mina, die er erg bezorgd uit zag.
"Hoe kon u!" Begon Xavier, duidelijk overstuur.
"Hoe kon u het avondmaal zomaar in de steek laten om een blokje om te gaan lopen! Het avondmaal is HET belangrijkste ritueel en maaltijd van de dag. De sinm kan tijdens dit er niet zomaar vandoor gaan!!"
Xaviers gezicht stond rood van woede en hij haalde snel een zakdoek uit zak waarmee hij het zweet van zijn voorhoofd depte.
"Wat Xavier probeert duidelijk te maken", zei Tias, " is dat we doodongerust waren. U had wel ontvoerd kunnen zijn of erger! U moet ons nooit meer zo laten schrikken."
Het was duidelijk dat mijn kleine uitstapje niet zo goed was bevallen bij de meesters. Samuel probeerde Xavier te kalmeren en vroeg Mia haastig terug te komen met kamillethee terwijl Nesc hem in een van de sofa's neerzette. Xavier zelf ratelde nog steeds door over hoe belangrijk mijn positie wel niet was en Tias keek toe terwijl alles langzaam weer bedaarde.
Nesc stapte naar voren en knielde voor me neer.
"Ik verontschuldig me diep dat dit heeft kunnen voorvallen. Als meester van de bescherming is het mijn taak on uw veiligheid te garanderen. Vanaf nu zal ik  altijd in uw bijzijn aanwezig zijn, in en buiten het paleis."
Het was alsof mijn laatste hoop gebroken werd. Daar ging mijn enige sprankeltje van vrijheid. Ik wist dat niks zijn besluit kon veranderen maar toch probeerde ik het;
"Hoe kun je me nou een koning noemen als ik toch alleen maar opgesloten zit in mijn eigen kasteel. Ik kan niet gelukkig zijn als iemand me constant op de hielen zit. Wat dacht je van het woord lol? Of hebben jullie dat net zo als mijn personaliteit ook uit jullie geheugen gewist!"
Tias zuchtte."Kom kom sinm, u weet dat dat niet waar is. Dit is voor uw eigen bestwil. U bent belangrijk voor dit rijk, voor ons. Is de opwinding van Xavier niet al genoeg lol voor u?"
Ik kon er niet om lachen.
"Belangrijk? Ik? Laat me niet lachen! Ik ben voor al die mensen net zo nutteloos als een rottend stuk vlees. Hoe kan ik nou iets voor mijn volk betekenen als ze niet eens weten wie ik ben. Een beetje brieven schrijven naar mensen die toch niet aankomen of zwaaien vanaf mijn balkon terwijl ik dat stomme masker en gewaad moet dragen, wat heeft dat nou voor nut? Toestemming geven voor wetten, dat is het enige waar ik goed voor ben, niet waar!?
Ik schreeuwde het uit met tranen in mijn ogen. Ik wilde weg rennen maar Nesc hield me tegen.
"Het geeft mensen een doel om te leven. Je geeft ze hoop op een betere dag dan vandaag."
Ik wende mijn blik af en liep langs hem, naar mijn slaapkamer toe. Met een smak gooide ik de deur dicht en liet me vallen op het hemelbed.
Waarom zou ik nou degene moeten zijn die ze een doel geeft? Konden ze dat niet veel beter zelf bepalen dan door iemand die niet eens zijn eigen doel wist?
Ik hoorde een gedempte dreun van de hoofd deur die dicht ging. Ze waren vertrokken.

 Voor een tijdje lag ik daar, uitzichtloos in de verte te staren, naar iets wat er niet was. Ik werd uit mijn dromen gewekt door het opnieuw open horen gaan van de deur. De voetstappen klonken in mijn richting te komen en een paar seconde later werd er zacht op de deur geklopt.
"Sinm, heb ik toestemming om binnen te komen?"
Het was Samuel. Langzaam stond ik op en strompelde naar de deur. Toen ik open deed staarde het lachende gezicht me verrast aan.
"Oh je ziet er verschrikkelijk uit! Ik dacht al dat je vandaag aan de bleke kant was. Kan ik binnen komen?"
Ik liet hem binnen en ging weer op bed zitten. Samuel was de enige meester die me gewoon aansprak als een gelijke, mits de andere meesters niet in de buurt waren. Anders zou hij weer een preek krijgen en dat was nergens voor nodig.
Hij pakte een stoel en zette die naast mijn bed. Ook pakte hij wat kruiden uit zijn schoudertas die hij altijd bij zich droeg en begon ze fijn te malen in een stenen bakje.
"Zoals ik al zei, ik merkte dat je er vandaag niet echt bepaald fit uit zag. Heb je toevallig weer in de velden geslapen zonder jas?"
Beschamend keek ik de andere kant op. "Vertel het alsjeblieft niet aan de andere, oke? Dan zouden ze zich al helemaal zorgen maken, alleen al om het feit dat ik buiten de stadsmuren ben geweest."
Samuel knikte. "Ik hou mijn mond."
Hij stopte de gemalen kruiden in een beker die op mijn nachtkastje stond en goot er wat water bij.
"Dit zou moeten helpen. Toch raad ik je aan om echt goed aan te kleden als je weer naar buiten gaat. De zon schijnt dan wel maar er staat nog altijd een gemene wind. Ik kan niet voor eeuwig anti-verkoudheid drankjes voor je blijven maken, weet je?"
Beide schoten we in de lach.
"Zie, we hebben nu toch nog een beetje lol."
Ik knikte. Gelukkig was Samuel er nog om me op te vrolijken.
"Kan ik je iets vragen?"
Samuel wachtte nieuwsgierig. Ik wist niet hoe ik het moest brengen. Ik had dit idee al voor een tijdje maar Samuel was tenslotte ook een meester. Kon ik dit aan hem toevertrouwen? Ik besloot van wel.
"Nou...ehh.... ik had zitten denken. Ik wil graag echt iets betekenen voor al die mensen maar zo gaat dat nooit werken. Ik wil meer onder mijn volk behoren, weten wat zij willen en vinden."
Samuel keek moeilijk en even was ik bang dat hij boos zou worden.
"Tja, dat is inderdaad lastig. Met alle regels die er rondom de anonimiteit zitten die je moeten beschermen is het lastig om contact te maken met de normale burgers als koning. Het is moeilijk om de gebruiken van een hele beschaving opeens zo te veranderen. Dat voorspelt chaos."
"Daarom had ik zitten denken over een manier om de praat van het volk naar mij toe te halen", begon ik weer. "Als ik bijvoorbeeld twee burgers tot meester kon maken zouden zij alle wensen weer naar mij kunnen brengen en zou ik eindelijk iets kunnen doen voor het volk. "
Ik zag dat Samuel dit diep aan het beredeneren was.
"Maar zo makkelijk is het niet. Er gaat veel werk in om een geschikte meester te vinden en zelfs als ze tot meester worden benoemd, moeten ze wel hun taak goed uitvoeren. Meester blijft altijd een titel waar een grote verantwoordelijkheid aan hangt. We zijn de personen die uw gezag, macht en veiligheid moeten garanderen. Niet iedereen kan het zomaar worden. Zouden niet een van de huidige meesters deze taak op zich kunnen nemen?"
Ik schudde mijn hoofd. "Nee zo makkelijk gaat het niet. Iedereen kent de tien grote meester en het volk zal daarom dan ook heel anders praten tegen jullie dan tegen hun eigen rang. Als we twee geschikte kandidaten zouden kunnen vinden is het dan ook van belang dat ze in de stad blijven wonen, niet in het paleis. Zo houden ze hun band met het volk."
Samuel zuchtte. "Xavier zal dit nooit goedkeuren. Er zou een wonder moeten gebeuren om hem zo ver te krijgen dat er twee nieuwe meesters worden aan gesteld."
Ik liet mijn hoofd hangen. Nee, Xavier zou dat inderdaad nooit goed vinden. Die was te bezorgd over of ik wel veilig was en of alle wetten goed werden nageleefd en uitgevoerd.
Opeens begon Samuel geheimzinnig te lachen.
"Gelukkig voor jou heb ik zo'n wonder. Je hebt toch nog niet gegeten, toch?"
Ik schudde verbaasd mijn hoofd.
"Hoe zou je het vinden als je een meester van vermaak en een meester van geluk erbij zou krijgen? Het zijn niet hele moeilijke banen als meester die burgers waarschijnlijk ook wel kunnen vullen."
Ik was verrast door dit voorstel maar vond het een geweldig idee. Het waren taken waar je geen geen zware last van had, anders dan het zijn van een meester op zich. Zelfs een ongetrainde burger zou met een beetje discipline zo een meester kunnen worden.
Ik stemde er mee in en Samuel vertelde me de rest aan hem over te laten. Hij deed nog een soort gele stroop door zijn kruidenmengsel en gaf het aan me.
"Drink dit helemaal op en ga daarna meteen naar bed. Voordat je het weet kunnen we voor twee nieuwe meesters gaan zoeken, ik verzeker het je."
Ik vertrouwde op Samuel dus dronk ik de beker in een teug helemaal leeg. Het had een bittere nasmaak die er anders nooit was maar misschien lag dat ook gewoon aan de kruiden die hij er dit keer in had gedaan.
Samuel vertrok en ik kleedde me om, klaar om meteen in bed te duiken. Terwijl ik in bed ging liggen voelde ik pas hoe moe ik eigenlijk was en zodra mijn hoofd tegen het kussen ging, viel ik in een diepe slaap.