Gisteren waren de laatste kandidaten aangekomen. Ze waren opgevangen in de gastvertrekken en vandaag zou mijn eerste ontmoeting met hun zijn.
Eerst had ik er erg naar uitgekeken maar die vreugde was nu helemaal verloren. Alle kleur was uit mijn haar verdwenen en ik leek wel een spook met mijn bleke huid. Van al die jaren onder de zon lopen was nu niks meer over. Ook voelde ik er niks voor om uit bed te komen. Al mijn motivatie was weg. Uiteindelijk kwam Nesc me samen met Tias uit bed halen. Ik had nog steeds niks gehoord van Mina, wat niet echt meehielp.
Ze kregen me met veel moeite in de formele Konings kleding en brachten me voorzichtig naar de eetzaal. Ik had geen honger. Ik wilde gewoon terug naar bed. Nadat ik een half uur nutteloos voor me uit had zitten staren, zonder mijn eten ook maar met een vinger aan te raken, verliet Tias de zaal. Ik wist niet wat hij ging doen, maar dat interesseerde me ook niet. Na nog een half uur daar te hebben gezeten besloot Nesc me toch maar terug te brengen naar mijn kamer. 
Hij haalde de andere meesters erbij en er werd een noodvergadering gehouden. Ik luisterde eigenlijk maar half, terwijl ze me probeerde aan te spreken. Waarom deden ze nog zoveel moeite? Was ik niet gewoon een ongemakkelijk en irritant kind in hun ogen?
Samuel knielde voor me neer en keek me aan. "Gaat het? Praat alsjeblieft tegen me...."
Ik bleef voor me uit staren maar antwoordde zacht: "Laat me gewoon met rust... laat me slapen."
Samuel zuchtte en stond weer op. "Helaas kan ik dat niet toestaan majesteit."
Ik hoorde de deur open gaan en er klonk het zachte geritsel van een jurk. "Sinm?" Mijn hart maakte een sprongetje. "Mina...?"
Ik keek op en daar stond ze, zo helder als daglicht. Ze rende op me af en er gleed een traan over mijn wang.
"Het spijt me...Mina ... het spijt me zo erg... ik-". Ze ging naast me zitten en sloeg haar armen om me heen. "Stil maar. Het spijt mij ook."
Zo bleven we voor een tijdje zitten: ik snikkend tegen haar schouder terwijl ze me zacht over mijn hoofd aaide. Ik voelde alle negativiteit wegsijpelen en wilde dat we voor altijd zo konden blijven zitten.
De meesters zag ik ondertussen vragend en met een mengeling van ontroering naar het tafereel kijken. Uiteindelijk ging ik weer recht op zitten, nog steeds Mina's hand vast houdend, als een klein kind dat zijn moeder niet wilde verliezen in de grote menigte. Ze bleef rustig zitten, totaal niet geïntimideerd door alle vreemde blikken.
"Majesteit, als ik vragen mag-?" Zei Nesc maar toen ik langzaam opstond hield hij snel zijn mond. Ik draaide me richting Tias en boog dankbaar. Daarna richtte ik me naar alle andere meesters en zei: "De kandidaten staan te wachten, niet waar? Laten we vertrekken.
"Maar majesteit, toen net...u..." probeerde Roxy er nog tegenin te brengen maar ook haar gestamel wuifde ik weg. "Ohja." Ik draaide me terug om naar Mina en stak mijn hand uit. "Als je zo vrij wilt zijn om bij me te blijven vandaag? Je ziet hoe slecht ik er aan toe ben toch?" Zei ik met een klein lachje. "Ik heb je vandaag echt nodig."
Mina knikte tot mijn opluchting ja, en pakte zachtjes mijn hand.
Een half uur later kwamen we eindelijk aan bij de grote ontvangst hal. Het had wel even geduurd voordat Xavier weer tot bedaren was gebracht over mijn plotselinge beslissing en er een passende jurk voor Mina was gevonden om te dragen. Het was gewoon een simpel ontwerp. De meesters hadden besloten dat Mina echt niet naast me gepresenteerd kon worden in een bediendes jurk, dus was een standaard jurk al een hele vooruitgang.
Ik stond te trillen op mijn benen en voelde een misselijk gevoel naar boven komen. Ceremonies waren nooit mijn favoriet geweest, zeker niet nu ik er zo slecht uit zag. Wist ik eigenlijk nog wel hoe het moest? Het was al zo'n lange tijd geleden geweest dat ik voor het laatst een echte ceremonie had bijgewoond. Snel dacht ik na maar merkte dat het me alleen maar zenuwachtiger maakte. Ik zuchtte. Het komt goed. Het zal vast goed komen.
Dit soort momenten waren een van de weinige dat ik echt blij was met mijn konings masker. Zo kon ik mijn gevoelens nog enig sinds verschuilen.
"Ben je er klaar voor?" Vroeg een nogal ongemakkelijk uitziende Mina. Zij vond het volgens mij even eng als ik dat vond, als het niet erger was.
De grote houten deuren gingen langzaam open en er klonk trompet geschal. Terwijl ik begon te lopen voelde ik mijn lichaam ontspannen. Ik was dit na al die jaren helemaal vergeten, maar altijd zodra de ceremonie begon, ging mijn houding naar iets wat ik 'koning modus' noem. Rechte rug en (onder het masker) een uitdrukkingsloos gezicht. Het was een automatisme wat zich over de jaren had ontwikkeld. Zo liep ik de hal door, als de normaalste zaak in de wereld. Iedereen stond op en boog, maar ondanks mijn drang om terug te buigen deed ik dat toch maar niet. Stiekem keek ik een beetje om me heen en zag uiteindelijk de kandidaten vooraan in twee rijen staan. Aan de ene kant stonden er drie en aan de andere kant stonden er vier.
Had Tias niet gezegd dat er alleen nog maar een afstammeling van de maan priesteres bij de al uitgekozen kandidaten zou worden bijgevoegd? Dan zou het op een gelijk aantal van 6 moeten uitkomen. Ze hadden op het laatste moment dus toch nog een extra kandidaat kunnen vinden.

Langzaam liep ik de treden van de verhoging op en ging opgelucht op de troon zitten, blij dat ik naar de overkant was gekomen zonder te struikelen of over te geven. Mina nam naast me plaats op een (nam ik aan) net bijgezette rijk versierde sofa. De andere meesters namen aan weerszijde schuin achter mij plaats op de daar speciaal voor neergezette kleinere tronen.
Xavier liep naar voren en zei met galmende stem: kom naar voren, zij die uitverkoren zijn, en kniel voor uw koninklijke majesteit Sinm!
De kandidaten kwamen naar voren en het was nu pas dat ik hun gezichten echt goed kon zien. Tot mijn verbazing was er een nogal groot leeftijdsverschil. Ik had verwacht dat alle kandidaten toch minimaal wel boven de 40 jaar zouden zijn, maar tot mijn vreugde was dit helemaal niet het geval. Een jongen, ik denk van ongeveer dezelfde leeftijd, bleef maar naar me staren, zelfs terwijl hij knielde. Het was niet een ongemakkelijk gevoel wat hij me gaf. Ik zou het eerder beschrijven als interesse. Het was alsof hij door mijn masker kon heen kijken.

Toen iedereen weer was opgestaan (wat sommige nog heel wat moeite kostte) stond ik zelf ook op uit mijn troon en begon mijn toespraak:
"Welkom allen, bij deze ceremonie voor jullie, de uitverkorenen, gekozen als kandidaat meesters. Ik kijk ernaar uit om te zien welke potentie ieder van jullie heeft om meester te worden. Hopelijk hebben jullie allen genoeg rust gekregen, want vandaag zal een zware dag worden. Wees goed voorbereid. Ik wens jullie alle zeven het beste toe." Mijn stem was schor en laag geweest maar daar was ik eigenlijk wel blij om. Zo kon ik toch nog voor een ouder persoon worden aangezien.
Ik maakte een kleine buiging, waarnaar ik Xavier me uit mijn ooghoek verontrustend zag nakijken terwijl ik weer terug ging zitten op de troon.
De kandidaten bogen opnieuw en verlieten de zaal om zich klaar te gaan maken voor de demonstratie die ze in enkele uren zouden geven. Na die demonstratie zou ik moeten gaan bepalen wie de nieuwe meester leerlingen van geluk en vermaak zouden worden. Ze waren al getest op andere dingen zoals wilskracht en geheimhouding voordat ze hier naartoe waren gekomen. Eigenlijk kon je ze moeilijk 'leerling' meesters noemen want het was niet alsof het meesterschap aan hun werd overgedragen door een oudere meester. Ze leerde hooguit hoe ze zich moesten gedragen sinds ze dan deel zouden worden van mijn persoonlijke raad, maar ik had al mijn eigen plannen voor die 'opvoeding'.

Gelukkig zat er nog een paar uur tussen de ceremonie en de demonstratie want behalve Mina die aan mijn zijde bleef, was alles ver van oke. Ik had nog steeds geen honger maar merkte wel dat mijn lichaam schreeuwde om iets waar het zijn energie uit kon halen. Roxy stelde voor om eten zo fijn te stampen en te malen dat het drinkbaar zou zijn en ging samen met Lotus naar de keuken om haar plan uit te voeren. Aria en Nobel waren bij de kandidaten om ze helpen voor te bereiden en Xavier en Tias waren nog een ronde aan het lopen in de paleistuinen om er zeker van te zijn dat alles klaar stond en er geen ongenodigde gasten waren binnen gedrongen. De rest bleef in mijn vertrekken terwijl ik probeerde zoveel mogelijk energie te sparen. Minory was met haar munten bezig, kijkend of er misschien storende atmosferen waren en Nesc hield zoals altijd de wacht, die nu constant bezorgd in mijn richting keek. Met alles wat me de laatste paar dagen was overkomen kon ik het hem ook niet kwalijk nemen. Raphael had een boek over genezende kruiden in een van mijn boekenkasten gevonden en zat er aandachtig in te lezen terwijl Samuel kruiden aan het fijnmalen was. Ik lag languit op een van de banken en Mina zat op een stoel ernaast. Ze had al meerdere keren gevraagd of ik niet beter op bed kon gaan liggen maar ik was bang dat als ik dat deed, ik gewoon zou wegvallen van de vermoeidheid en misschien wel nooit meer zou wakker worden.  Ook wilde ik Mina zo dicht mogelijk bij me in de buurt hebben. Praten met haar gaf me op een of andere manier toch weer nieuwe kracht.
"Denk je echt dat de nieuwe meesters zullen helpen?" Vroeg ze zacht en ik keek haar verrast aan.
"Ja ik hoop het van wel. Veel meer andere keus dan dat heb ik ook niet."
Mina knikte maar ze leek nog steeds niet overtuigd.
"Ik kan gewoon niet begrijpen hoe geluk, maar vooral vermaak je gaan helpen. Als je echt wil dat je geneest, had je dan niet beter nog een meester van genezing aan kunnen stellen? Of meerdere doktoren van over het hele koninkrijk uitnodigen die dan samen misschien toch een diagnose zouden kunnen stellen."
Ik schudde mijn hoofd. "Nee dat zou toch niet werken. Samuel is niet voor niets DE meester in genezing. Met de kennis die hij beschikt zou hij makkelijk de ziekte en het medicijn ervoor weten. Het feit dat hij dit nog steeds niet weet geeft de ernst aan van deze hele situatie. Misschien lijken geluk en vermaak maar bijgeloof, maar in tijden van onzekerheid zoals deze kunnen zij een erg grote factor uitmaken. Als ik dood ga wil ik dat te minste gelukkig doen."

De deur zwaaide open en Roxy en Lotus kwamen vol trots binnen gelopen, met ieder twee flessen vast.

"We wisten niet wat u precies lekker vind dus daarom hebben we het maar met verschillende dingen uitgeprobeerd" zei Roxy. "Degene die ik vast hou zijn beide met verschillende soorten fruit en kruiden en die van Lotus zitten vol met graansoorten en groenten. Ze pakte wat glazen en zette de flessen één voor een op de koffie tafel. De ene zag er nog viezer uit dan de ander maar ik wilde hun moeite niet verspillen dus ik schonk uit elke fles een glas. Tot mijn verbazing smaakte ze helemaal niet zo slecht en ik nam uiteindelijk van sommige zelfs meerdere slokken.

Ondanks de kleine hoeveelheden die ik had gedronken merkte ik dat het toch wel degelijk effect had gehad. Met nieuwe energie bewogen we richting het tweede deel van de dag en ik keek erg uit naar wanneer ik eindelijk dat verrotte masker achter me kon laten.