H12. Een date inclusief een nieuwe vijand

~+~+~+~

Onderuit gezakt zit ik voor de tv naar Dora en haar beste vriend Boots te kijken. Ze zijn op weg naar oma en moeten nu over de brug van de trol. Ik grijns scheef. 'Ik hoop dat je valt,' brom ik, maar natuurlijk moet alles weer goed gaan zoals in elk kinderprogramma. Dat verpest het echt.

Op de achtergrond is mijn moeder vrolijk met Jana, mijn aartsvijand, aan het praten. Mam vond het een goed idee om vandaag langs te komen, net op de dag dat ik elke minuut op de klok zit te kijken totdat mijn date met Luke begint. Ja, ik heb een date! Wie had dat gedacht?

'Hé Timmie,' begint mijn moeder opeens tegen mij te praten, 'Waar heb je die ene leuke jongen gelaten?' Ik draai me om en staar haar verbaasd aan. 'Waarom zou je dat willen weten?' vraag ik wat achterdochtig, want je weet nooit wat ze wil. Straks neemt ze nog het familie fotoboek mee en laat Luke mijn gênantste foto's zien. En dat willen we niet hebben.

'Nou, ik vond het eigenlijk wel een geschikte jongen voor jou,' zegt ze en ze knipoogt erbij. Ik rol met mijn ogen. 'Ik heb een date,' flap ik eruit en ik word knalrood. Oh help. Help, help, help. Dit gaat niet goed!

'Oh, echt?!' kirt mijn moeder en ze kijkt me met een enthousiast gezicht aan. Ik knik even ter bevestiging en ze begint als een kleuter in haar handen te klappen. 'Mijn zoon heeft een date!' giechelt ze.

Mijn moeder spoort niet helemaal.

'Het is gewoon een weddenschap, hoor,' mompel ik, wat me op de gedachte brengt dat ik het Sanne er nog even in moet gaan wrijven. En ik moet haar voorbereiden op haar wenkbrauwloze toekomst. Ik grijns bij mezelf. Sanne zonder wenkbrauwen. Dat moet er gewoon geniaal uitzien.

Misschien is ze bij haar oma.

'Ik zie je later, mam. Ik moet eventjes belangrijke dingen doen,' glimlach ik terwijl ik mezelf in mijn rolstoel laat zakken en richting de deur rol. M'n moeder trekt een wenkbrauw op, maar knikt dan. 'Oké, tot straks! Ik wil straks wel alle details horen,' glimlacht ze en ik zucht diep. 'Goed,' brom ik en dan maak ik dat ik weg kom.

***

'Hé Sanne!' roep ik misschien iets te enthousiast naar het meisje dat net uit de kamer van haar oma komt. Ze kijkt op en loopt met een achterdochtige blik op me af. 'Wat,' bromt ze kortaf als ze voor me staat. Ik kijk haar met een grote bigsmile aan. 'Raad eens wie er een date heeft met een bijna dokter?' vraag ik met twinkelende ogen. Sannes mond valt bijna letterlijk open. 'Jij toch niet zeker, hè?' mompelt ze en ze geeft me een vuile blik. Mijn grote grijns verraad me en ze rolt met haar ogen. 'Goed, oké. Verloren van een flikker.' Ze neemt me onderzoekend op en grijnst dan. 'Dan wil ik wel een selfie van jullie twee,' glimlacht ze poeslief. Ik kijk haar wat geschrokken aan. Een selfie van mij en Luke? Maar dan moet ik dichtbij hem gaan staan! Of zitten... Ik slik even en glimlach dan. 'Ja, natuuuuurlijk krijg jij een selfie van mij en mijn droomman,' brom ik en ik kijk haar uitdagend aan. Weer rolt ze met haar ogen en ik vraag me af of ze er nog een keer uitrollen. 'Whatever,' mompelt ze en loopt dan langs me heen richting het kantoortje.

Bijtend op mijn lip keer ik mezelf om en rol terug naar de lift. Hoe moet ik ooit die selfie voor elkaar krijgen? Bij de vraag over de date ging ik al bijna hyperventileren, laat staan hoe ik er straks bij zit. Dan sta ik er waarschijnlijk als een smoorverliefde zombie op. En dan wil Luke helemaal niet meer met me trouwen. En trouwens, ik sta überhaupt nooit goed op de foto. Dan heb ik weer een enorme puist midden op m'n voorhoofd, of ik moet net niezen zodat het net lijkt of ik keihard 'Hajaa!' aan het roepen ben. Of m'n haar zit niet goed.

Dus dat wordt een groot probleem.

Mijmerend over het probleem ga ik weer met de lift met de pratende muren terug naar mijn eigen verdieping en zoek de woonkamer weer op. Mijn moeder zit niet meer in de woonkamer en ik vraag aan Jana, die er nog wel zit, waar mijn moeder is. 'Ze heeft je achtergelaten. Ze wilt je niet meer zien,' is haar bijdehante antwoord en ik rol met mijn ogen.

Hopelijk heeft ze dan wel haar autosleutels achtergelaten.

Maar dat is niet het geval. Jana zwaait met een briefje. 'Ze heeft je wel dit nagelaten. Ze heeft haar laatste woorden aan je op een briefje geschreven,' mompelt ze. Ik gris het uit haar handen en laat mijn ogen over de regels glijden.

Lieve Tim,

Je bent ergens heen, waarschijnlijk weer hele geheimen dingen aan het doen, en ik moet nog boodschappen doen, dus laat ik dit briefje achter.

Veel plezier met je date en ik wil alle details horen (of zien ;)) als ik de volgende keer langskom.

Kusjes mam.

Ik zucht diep en verfrommel het papiertje. 'Ik laat de selfie wel zien,' brom ik tegen mezelf. Jana kijkt me fronsend aan. 'Raar mens,' mompelt ze dan en gaat weer verder met lezen in een tijdschrift. Ik steek mijn tong naar haar uit en rol de woonkamer weer uit, op weg naar mijn kamer.

Om daar smachtend te wachten op Luke.

***

Het is zes uur en er wordt geklopt op m'n deur. 'Grmpf,' mompel ik. Ik ben blijkbaar in slaap gevallen tijdens het wachten.

'Binnen,' murmel ik terwijl ik overeind kom en in mijn ogen wrijf. De deur gaat een stukje open en het hoofd van Luke verschijnt om het hoekje. Hij lacht naar me en komt verder de kamer in. 'Hoi! Klaar voor onze date?' vraagt hij terwijl hij met zijn wenkbrauwen wiebelt. Ik gaap en knik en laat mezelf uit mijn bed glijden, zo mijn rolstoel in. Dan kijk ik fronsend naar beneden.

Shit.

Ik heb door het slapen geen tijd gehad om me om te kleden. Ik kijk omhoog naar Luke en laat mijn ogen over hem heen gaan.

Damn, hij ziet er goed uit.

Een lichtgrijs T-shirt, een spijkerbroek en zijn witte gympen. En dan moet hij met mij daar aankomen! Ik zie eruit als een zwerver.

Ik bijt op mijn lip en Luke kijkt me bezorgd aan. 'Is er wat?' vraagt hij terwijl hij een wenkbrauw optrekt. Ik haal wat aarzelend mijn schouders op en haal een hand door mijn verwarde haar. 'Zie ik er een beetje goed uit?' vraag ik terwijl ik hem onzeker aankijk. Luke glimlacht. 'Jij ziet er altijd goed uit,' flapt hij eruit en zijn wangen worden rood. Ik bloos diep en kijk naar de grond.

'N-nou.. euh.. laten we gaan,' stamelt hij dan. Hij pakt de jas die mam deze keer wel heeft meegenomen van de stoel en geeft hem aan me. Dan duwt hij me de deur uit.

Een paar minuten later staan we al buiten en ik zwaai even naar het vervloekte, witte gebouw. Dag ziekenhuis! Tot nooit meer ziens! Ik ga lekker met Luke mee en kom nooit meer terug!

Maar jammer genoeg moet mijn eigen toekomstige man het moment verpesten door te vragen of ik met iemand heb afgesproken hoe laat ik terug moet zijn. Ik haal mijn schouders op. 'Niet echt,' lieg ik, maar in werkelijkheid heeft zuster Mika gezegd dat ik uiterlijk half tien weer in het ziekenhuis moet zijn.

Maar dat ga ik natuurlijk lekker niet zeggen.

'Tim?' klinkt het dreigend achter me en ik krimp wat in elkaar. 'Oké, half tien,' piep ik. Maar ik wil bij jou blijven, denk ik stiekem achteraan. Luke duwt me naar de parkeerplaats en blijft bij een zwarte Volkswagen staan. Ik bekijk hem keurend en kijk dan omhoog naar Luke. 'Is deze van jou?' vraag ik nieuwsgierig. Luke schudt glimlachend zijn hoofd terwijl hij de auto opendoet. 'Nee, van mijn moeder. Ik heb geen eigen auto.' Ik knik even en duw mezelf omhoog uit de rolstoel. Luke pakt me vast en kijkt me onderzoekend aan. 'Kan je lopen?' vraagt hij voorzichtig en ik knik trots. 'Ja, al kleine stukjes,' glimlach ik. Luke knikt tevreden en laat me een zelf een klein stukje lopen naar de bijrijderskant. Hij helpt me met instappen en kijkt me dan vragend aan. 'Is je rolstoel inklapbaar?' Ik knik. Binnen een paar minuten is de rolstoel ingeklapt, achterin de auto gelegd en zijn we klaar voor vertrek.

Dan schiet het me te binnen.

'Shit!' roep ik en ik ga nog een keer al mijn broekzakken na, maar hij zit er echt niet. Waarschijnlijk ligt hij nog op mijn nachtkastje. Luke schiet overeind en kijkt me paniekerig aan. 'Wat? Wat is er?' Hij kijkt me met grote ogen aan. Ik schud mijn hoofd. 'Mijn portemonnee,' murmel ik en ik zucht diep. Ook Luke slaakt een zucht. 'Klootzak, ik dacht dat er wat ergs aan de hand was,' mompelt hij terwijl hij de auto start. Dan glimlacht hij naar me. 'Het geeft niet. Ik betaal het wel.' Ik kijk hem verbijsterd aan en schud dan koppig mijn hoofd. 'Oh nee. Jij gaat niet alles betalen,' brom ik tegenstrijdig. Luke trekt een wenkbrauw naar me op. 'Hoe wil je dat gaan doen? Je hebt geen geld mee,' zegt hij met een triomfantelijke grijns. Ik voel mijn wangen rood worden.

'Dan zet je het maar op mijn rekening,' brom ik terwijl ik hem eigenwijs aankijk. Luke schudt grinnikend zijn hoofd en rijdt de weg op. 'De meeste mensen zouden blij zijn met een gratis etentje.' Hij kijkt me even geamuseerd aan en richt dan zijn blik weer op de weg. Ik haal mijn schouders op en kijk naar buiten. 'Ik wil je alleen maar een plezier doen,' mompel ik.

'Je zou me een plezier doen om gewoon blij te zijn met gratis eten en mij ervoor te laten betalen.' Het blijft even stil. Dan zucht ik. 'Goed, ik geef me over,' brom ik terwijl ik mijn armen over elkaar doe en Luke een boze blik geef. Er glijdt een scheve grijns over zijn gezicht.

Hmm, als hij dat een paar minuten geleden had gedaan, had ik me al gelijk overgegeven.

'Je kan me natuurlijk wel terug betalen,' murmelt hij en ik kijk hem fronsend aan. 'Waarmee?' vraag ik dan nieuwsgierig. Luke kijkt me vanuit zijn ooghoeken aan en glimlacht. 'Dat vertel ik je nog wel een keer.' Mijn frons word dieper en ik staar hem aan. 'Best,' mompel ik dan en daarmee is het onderwerp 'dingen betalen' van de baan.

***

Twintig minuten later rijdt Luke een parkeerplaats op en ik kijk nieuwsgierig door de voorruit naar buiten. 'Zijn we er?' vraag ik en ik probeer mijn enthousiasme niet al te erg te uiten. Luke glimlacht, knikt en stapt uit. Ik pers mijn lippen op elkaar en doe dan het portier open. 'Goed, Tim. En nu heel sexy uitstappen zodat hij gelijk voor je op zijn knieën valt,' fluister ik tegen mezelf.

Maar dat wordt hem niet.

Als ik uitstap struikel ik en ik val plat op m'n smoel. Luke, die net bezig was met mijn rolstoel uit de achterbak halen, komt geschrokken aangelopen en helpt me overeind. 'Au,' piep ik. Luke bekijkt me en mompelt dat er niks aan de hand is. 'De volgende keer moet je de ambulance bellen,' mompel ik. Luke grinnikt. 'Dat is wel wat overdreven.'

Hij zet me in de rolstoel en duwt me naar het restaurant dat een paar meter van de parkeerplaats af ligt. Bewonderend kijk ik ernaar. Dat bijt ik op mijn lip. Het ziet er echt duur uit. Waar wil Luke dat allemaal ooit van gaan betalen? Ja, van geld, maar dat is dan mega veel.

Mijn frons word steeds dieper wanneer we dichterbij de ingang komen. Net wanneer Luke me naar binnen rolt draai ik me naar hem om. 'Dit restaurant ziet er vet duur uit. Onze date hoeft toch niet zo duur te zijn?' Ik kijk hem er vragend bij aan. Luke glimlacht naar me en duwt me verder de hal in. 'Het geeft niet. Het is toch maar voor één keer,' zegt hij zacht.

Oké, dat had hij niet moeten zeggen.

Ik zucht diep en voel een steek van pijn door me heen gaan. Hij heeft gelijk, het is maar voor één keer. Dan zal hij uit mijn leven verdwijnen en zie ik hem nooit meer terug. Misschien is het ook maar beter. Wat moet hij nou met een gehandicapte?

Luke vraagt om m'n jas en ik doe hem uit en geef hem vervolgens aan hem. Hij hangt hem op aan de kapstok in de hal en duwt me de rij in waar we moeten wachten op... iets. Daar kom ik een paar minuten later achter als de rij is opgeschoven. Een deftige meneer achter een soort klein desk of paal en kijkt me strak aan. Ik glimlach en zwaai naar hem. Maar hij zwaait niet terug. Pfff, wat een droogkloot. Luke geeft me een por en glimlacht vriendelijk naar de droogkloot. 'Ik heb gereserveerd,' zegt hij dan en de meneer knikt even. 'Naam?' vraagt hij terwijl hij door het grote boek van Sinterklaas bladert. Ik kijk de man fronsend aan. 'Het is 'wat is je naam',' zeg ik. Zo, dat heb ik ook weer rechtgezet.

Schouderklopje voor mij!

De man trekt een wenkbrauw naar me op en negeert me verder. Ook Luke zwijgt deze keer. Ik ben er eigenlijk een beetje verbaasd over. Normaal gesproken zou hij er gelijk wat van hebben gezegd. Ze praten wat met elkaar waar ik niet naar luister aangezien er wel meer interessantere dingen zijn om naar te luisteren. Zelfs de stem van die droogkloot klinkt nog droog. Hij zou eens wat water moeten drinken.

Eindelijk zijn ze klaar en worden we doorgestuurd naar een meisje met een brede lach die ik eerlijk gezegd een beetje eng vind. 'Hallo! Kom maar mee!' roept ze vrolijk en ze gaat ons voor naar een tafeltje ergens helemaal achterin de hoek. 'Ik kom zo terug, hoor,' glimlacht het meisje en dan is ze weg. Ik kijk haar wat beduusd na. 'Zo, die was enthousiast om mij te ontvangen,' brom ik dan. Luke grinnikt even en schuift mijn stoel naar achter. Hij helpt me uit de rolstoel en ik plof op de zitting neer. Opgelucht kijk ik het restaurant door en concludeer dat het best druk is.

Luke gaat tegenover me zitten en kijkt met een vrolijke blik ook het restaurant door. Dan kijkt hij naar mij. 'En? Hoe vindt je het?' Hij kijkt me wat zenuwachtig aan. Ik glimlach naar hem. 'Ik vind het wel mooi,' Mijn glimlach sterft weg. 'Maar is het niet vreselijk duur? Ik wil heel graag meebetalen.' Ik kijk hem aarzelend aan. Luke geeft me een warme blik. 'Niets is voor mij te duur als het om jou gaat,' zegt hij zacht en hij pakt mijn hand vast die op de tafel ligt. Ik bloos en kijk verlegen weg. Ik voel dat hij een kneepje in mijn hand geeft en dan klinkt aarzelend zijn stem. 'Tim? Ik.. ik wil zeggen dat-,' Hij wordt onderbroken door het meisje dat bij onze tafel komt staan.

Ik kijk haar geërgerd aan. Waarom moet zij het nou net verpesten? Misschien wou hij me net vragen om te trouwen en dan verpest zij het. Die meisjes ook van tegenwoordig, altijd maar bemoeien met iemand. En dan is dit nog geen bemoeien over mijn uiterlijk.

Al is daar niet zoveel mis mee...

Ze geeft ons een menu kaart en lacht vrolijk. 'Zijn jullie een stelletje?' Ze kijkt ons nieuwsgierig aan en ik word rood. Ik wil net mijn mond open doen om 'nee' te zeggen, als Luke knikt en met een vrolijke grijns 'ja' zegt. Ik kijk hem met grote ogen aan en hij knipoogt naar me. Ik knik snel. 'Ja, ja we zijn echt een stel. Al héél lang,' murmel ik en kijk dan naar de tafel. Mijn wangen branden en ik voel me echt awkward. 'Ah, echt leuk,' glimlacht het meisje en het lijkt net of ze gaat ontploffen van enthousiasme. 'Zo, wat willen jullie drinken?' Ze kijkt ons vragend aan en Luke kijkt me grijnzend aan. 'Ja, lieverd, wat wil je drinken?'

Oh man, hij gaat zo dood.

'Fristi,' glimlach ik. Als we dan toch kinderachtig bezig zijn, doe ik mee. Luke trekt een wenkbrauw naar me op, maar zegt niks. Het meisje knikt, schrijft het op en kijkt dan Luke vragend aan. 'Rode wijn,' luidt zijn antwoord. Het meisje knikt weer, schrijft weer en verdwijnt dan. Ik kijk haar boos na. Stomme mooie momenten verpester. Dan kijk ik op naar Luke die me zit aan te staren. Ik voel me er ongemakkelijk door en kijk hem onzeker aan. 'Heb ik wat op mijn gezicht of zo?' vraag ik. Lukes wangen worden rood en hij schudt zijn hoofd. 'Nee, hoor. Helemaal niks,' mompelt hij.

En dan volgt de langste stilte die ooit in de gehele tijd dat de mensheid bestaat gehoord is.

...

Nee, grapje.

Na een paar minuten opent Luke weer zijn mond. 'Hoe kwam dat ongeluk eigenlijk? Dat heb je me nog niet verteld,' zegt hij en hij kijkt me vragend aan. Ik haal mijn schouders op. 'Ik liep gewoon heel normaal zoals ieder mens over het zebrapad, wat trouwens voor mij al een hele stap in netjes zijn is, en toen kwam er een auto aanscheuren die me overhoop reed. Einde verhaal,' brom ik en ik kijk hem stug aan. Luke kijkt me zwijgend aan. 'Ik vind het echt heel erg dat je dit overkomen is,' mompelt hij dan zacht en hij haalt met een diepe zucht zijn hand door zijn donkere haar. Ik knik met samengeperste lippen naar hem. 'Ja, vind ik ook,' brom ik. Weer volgt er een stilte.

Dan komt het meisje aangelopen met het bestelde drinken en ik ben eigenlijk een beetje opgelucht. Ik heb geen zin om over mijn ongeluk te praten, maar dat kan ik niet zo recht in Lukes gezicht zeggen. Het meisje zet het voor ons neer en glimlacht vriendelijk naar ons. Net als ze wil weglopen schiet me te binnen dat ik nog een foto van Luke en mij moet hebben voor bewijs. Ik aarzel even en haal dan mijn mobiel uit mijn broekzak. Ik steek hem uit naar het meisje en kijk haar vragend aan. 'Kan je foto van ons tweeën maken?' vraag ik wat ongemakkelijk. Het meisje knikt enthousiast (alweer) en pakt de telefoon aan.

Ik richt mijn blik op Luke die me fronsend aankijkt. Ik grijns wat schaapachtig naar hem en fluister dan zacht: 'Voor de weddenschap.' Er glijdt een grijns over Lukes gezicht en hij draait zijn hoofd om naar het meisje dat een afstandje heeft genomen van de tafel en staat te wachten. Ik kijk in de camera en glimlach. Het meisje maakt een foto en geeft hem met een knipoog terug. Dan verdwijnt ze en zijn Luke en ik weer alleen. Nou ja, alleen... Overal klinkt er wel gekrijs van kinderen of mensen die net iets te hard praten. Ik kijk stilletjes naar Luke die zoals altijd er weer hot op staat. Zie mij dan met zo'n ongemakkelijk glimlachje. Ik snuif even en stop hem weer terug in mijn broekzak.

Dan kijk ik Luke aan die net een slok van zijn wijn neemt. Ik zucht even en bijt op mijn lip. En nu? Gewoon wachten in stilte, eten en weer in stilte zitten? Kom op, hersenen. Verzin wat!

'Waar is je vader eigenlijk? Toen ik bij je thuis was was alleen je moeder er,' mompel ik dan en ik kijk Luke vragend aan. Ik zie een schok door Lukes lichaam gaan en ik vraag me af of ik wat verkeerds heb gezegd. Hij zet langzaam zijn glas neer en bijt op zijn lip. 'Hij is zes jaar terug overleden,' mompelt hij dan en hij slaat zijn ogen neer. Ik kijk hem geschrokken aan. Ik open mijn mond om wat te zeggen, maar kan niks bedenken en doe hem weer dicht. 'Sorry, ik had er niet naar moeten vragen,' fluister ik dan en ik kijk hem verdrietig aan. Luke laat me een klein glimlachje zien. 'Het geeft niet,' zegt hij zacht en hij pakt mijn hand. Ik kijk ernaar en pak hem dan steviger vast.

Het gevoel dat nu door mijn buik zweeft mag van mij blijven als ie wilt. Ik heb er geen problemen mee.

***

Een half uur later zit ik aan een bord spaghetti bolognese. De saus zit waarschijnlijk overal, maar op dit moment -eigenlijk op alle momenten dat ik eet- kan het me niet schelen en eet ik met smaak. Ik kijk even op naar Luke die aan een sliptong zit. Met een opgetrokken neus kijk ik toe hoe hij een stukje vis in zijn mond stopt en mij met twinkelende ogen aankijkt. 'Smaakt het?' Ik knipper even met mijn ogen en kijk dan met rode wangen naar mijn spaghetti. 'Ja, hoor,' mompel ik terwijl ik met mijn vork wat in het hoopje slierten por.

Ik kijk vanonder mijn wimpers naar Luke die zijn hoofd wat scheef houdt en me onderzoekend aankijkt. 'Echt?' vraagt hij dan en zijn mondhoeken krullen wat omhoog. Ik knik en stop snel een hap slierten in mijn mond om te bewijzen dat het echt zo is. Luke grinnikt, prikt een stukje vis aan zijn vork en steekt het uit naar mij. 'Wil je proberen?' vraagt hij terwijl hij met zijn wenkbrauwen wiebelt. Ik kijk met grote ogen naar één van mijn dierlijke aartsvijanden, de vis. Langzaam pak ik de vork uit zijn hand en kijk met een achterdochtige blik naar het verraderlijke stukje vis. Dan neem ik er een klein hapje van.

En spuug het gelijk terug op mijn bord, middenin de spaghetti.

'Nee, nu is mijn spaghetti verpest!' jammer ik. Luke lacht. 'Het was nog maar een beetje. Dat kan je ook wel laten staan,' grijnst hij. Ik geef hem een dodelijke blik. 'Stomme spaghetti verpester,' brom ik en neem een slok van mijn tweede flesje Fristi. Luke trekt een wenkbrauw naar me op en grijnst breed. 'Oh? Ben ik stom? En ik dacht dat je me een leuk persoon vond,' zegt hij terwijl hij me geamuseerd aankijkt. Ik word knalrood. 'Dat heb ik nooit gezegd,' mompel ik, denkend aan het moment dat ik zei dat ik een verzameling zakdoeken van leuke mensen heb.

Luke grinnikt, maar dan betrekt zijn gezicht. 'Shit,' vloekt hij en hij zakt wat onderuit. Ik kijk hem verbaasd aan. 'Wat?' vraag ik terwijl ik me omdraai en om me heen kijk. Ik zie niks bijzonders, behalve de droogkloot die weer in het gestolen grote boek van Sinterklaas bladert. 'Niet zo rondkijken,' sist Luke naar me, maar zoals altijd luister ik niet en kijk nu als een bezetene rond op zoek naar dat iets waarvan Luke van slag raakt. 'Tim!' sist Luke dringend, maar dan is het al te laat. Een bruinharige meisje met een mega dun lijf, maar wel inbegrepen met grote, ronde borsten en een dikke reet, komt bij onze tafel staan en kirt met een veel te blij gezicht: 'Luke! Hey, wat doe jij hier nou?'

Wat denk je, we zitten hier echt niet bij de kapper, hoor!

Ik neem haar fronsend in me op en verklaar haar als één van mijn aartsvijanden. Welkom bij de groep, meid! Luke laat een diepe zucht horen en gaat weer rechtop zitten. 'Hey Madelon,' bromt hij met duidelijke tegenzin. Ik voel mijn mondhoeken omhoog krullen. Ha, zo kijkt hij nooit als hij mij tegenkomt! Het meisje dat dus Madestom heet, lacht nep en kijkt hem blij aan. 'Hee, Luke, ik vroeg me af... zou je nog een keertje met me uit willen? De vorige keer was erg leuk dus ik dacht...' Haar stem sterft weg en ze kijkt Luke verwachtingsvol aan.

Mijn mond valt open. Heeft Luke met deze Madestom gedate?! Holy shit! Was ie dronken op dat moment of zo?!

Luke veegt met zijn hand over zijn gezicht en kijkt haar dan aan. Langzaam schudt hij zijn hoofd. 'Nee, sorry Madelon. Dat kan ik niet doen. En daar heb ik meerdere redenen voor,' mompelt hij. Madelon fronst en het lijkt net of ze met haar vuisten op hem in wil slaan. Maar dat laat ik niet gebeuren!

Ik gooi mijn servet in haar gezicht. Beste redding ooit.

'Ga terug naar waar je vandaan komt!' krijs ik en ik begin op haar arm te stompen. Niemand komt aan mijn Luke!

Het meisje begint te gillen en doet een stap achteruit. 'Wie is dat?! Is hij gestoord of zo?! Moet hij niet naar een gesticht?!' Ik val stil en kijk haar met grote ogen aan. Gesticht? Wat is dat?

'Dat is een gekkenhuis!' roept Madestom. Oh, ik praat hardop. Een gekkenhuis?! Zelfs Sanne is niet zo onaardig!

Ik kijk haar kwaad aan. 'Rot op. Zie je dan niet dat we nog aan het eten zijn? En dat we het gezellig hebben? En dat jij niet in dat plaatje thuis hoort?' Pfoe, dat kind moet nog veel leren. Madelon kijkt net zo kwaad terug. 'Wie ben jij dan? Zijn vriendje?' Ze lacht even bitter. 'Luke valt niet op homo's. Waarom zou hij ooit om zulke flikkers geven? Nee, Luke heeft een meisje zoals ik nodig,' zegt ze en ze kijkt me hooghartig aan. Ik pers mijn lippen op elkaar en kijk weg. Ze zet haar handen op tafel en buigt naar me voorover. Ik deins achteruit. Ze grijnst vuil. 'Ik heb gelijk, hè? Luke zou nooit om je geven. Hij haat flikkers, hij heeft er zelfs één in elkaar geslagen,' sist ze.

Een harde bonk klinkt. We kijken beide op en kijken naar Luke die Madelon koud aankijkt. 'Weg. Nu,' sist hij. In zijn ogen zie ik haat en woede. Onbewust krimp ik in elkaar. Zo heb ik Luke nog nooit gezien.

Madelon pruilt even en sist dan met samengeknepen ogen: 'Ik kom terug,' Dan blaast ze de aftocht en stampt weg. Opgelucht ga ik weer overeind zitten. Ik durf Luke niet meer aan te kijken en in eten heb ik geen zin meer. Er klinkt een diepe zucht en dan zacht Lukes stem. 'Laten we gaan.' Ik knik snel en schuif mijn bord van me af.

Dag spaghetti met het stukje vis.

***

Om acht uur precies sta ik in mijn rolstoel voor het ziekenhuis. Ik kijk omhoog naar Luke die voor me staat en me onzeker aankijkt. Op dat moment gaat het regenen.

Ja, dat kan er ook nog wel bij. Treurig.

'Het spijt me dat het zo gelopen is,' mompelt hij terwijl hij een hand door zijn natte haar haalt. Ik haal mijn schouders op en blijf stil. Luke hurkt voor me neer en kijkt me diep in de ogen. 'Tim.. ik geef wel om je. Echt,' fluistert hij. Ik bijt op mijn lip en kijk hem verlegen aan. Hij haalt bibberig adem en pakt mijn hand. 'Je weet niet hoeveel ik om je geef,' mompelt hij en laat mijn hand weer los. Dan staat hij op en glimlacht hij zwakjes naar me. 'Ik zie je nog wel een keer, kleine druktemaker.' Hij gaat met een hand door mijn haar en ik glimlach verlegen naar hem. Dan knik ik en mompel zacht: 'Ja.'

Luke buigt zich nog voor de allerlaatste keer voorover en drukt tot mijn grote verassing -en waarschijnlijk van de hele wereld- zijn lippen op mijn wang. Hij trekt zich terug, steekt zijn hand nog even op als groet en verdwijnt. Ik staar hem met grote ogen na. Ergens diep van binnen begint een blij gevoel zich te ontwikkelen en verspreidt zich razendsnel door mijn hele lichaam.

Met een grote grijns ga ik door de draaideur naar binnen. Deze avond kan voor mij niet meer stuk.

Ook al heb ik er wel een nieuwe vijand bij.

***

A/N JAAAAAAH!! IK HEB HEM AFFFFFFF!!!!!!!! YEAHHHH!!!

Oh ja, ff dit: De volgende update zal waarschijnlijk nog langer dan deze keer op zich laten wachten. Het spijt me zeer, maar ik heb PTA's, een proefwerkweek die meetellen met het examen, de mondelingen, verslagen, stage etc. Kortom: heel veel xD

Ik hoop dat jullie blij zijn met dit extra lange hoofdstuk ^-^

Doei!