-H1. Zoute koffie en hete peper

~+~+~+~

'Agent Sven hier! Zuster Mika is op weg naar haar kantoortje, ik herhaal, zuster Mika is op weg naar haar kantoortje!'

Ik grijns. Dit gaat de goede kant op. 'Agent Tim hier. Heeft Lars het zout al te pakken?' vraag ik zacht in de walkietalkie terwijl ik om het hoekje kijk.

Het kraakt even aan de andere kant. 'Ja, Lars heeft het zout. We hebben het bekertje in het vizier. Klaar om toe te slaan?' Ik grinnik even zacht. Spelen met 11-jarige kinderen is best leuk.

'Ja,' brom ik zacht. 'Ik ga ernaar toe. Over.' Ik leg het speelgoedapparaat naast me in de rolstoel en rol dan naar de informatiebalie toe. Het bekertje met koffie pronkt op het desk en ik gris het ervan af.

Ik kijk even om me heen en knik dan naar de plek waar de andere twee jongens zitten. Ze komen snel naar me toe. Lars zit ook in een rolstoel, Sven is al verder in het proces en duwt hem.

Lars geeft het zout aan Sven en kijkt met stralende ogen toe wanneer Sven een scheut zout in de koffie van zuster Mika doet. Ik grijns. 'Goed werk, mannen!' Ik geef ze een high-five en kijk dan om me heen.

Ik hoor de voetstappen van onze afdelings-zuster in de gang en mijn blik schiet naar de twee jongere jongens. 'Weg, snel!' sis ik. Sven draait Lars' rolstoel vliegensvlug om en vlucht weg.

Ik rol met mijn rolstoel naar het koffiekamertje en ga naar het koffiezetapparaat om alvast nieuwe koffie te zetten.

Als hij is doorgelopen, giet ik het in een bekertje en pak de zoutpot erbij. Zo, even een scheutje zout erbij en het is klaar.

Met het warme bekertje in mijn hand rol ik weer naar buiten. Zuster Mika komt net aanlopen. 'Ha, Tim! Ook weer lekker aan de rol?' Ze kijkt me lachend aan. Ik grinnik zacht. 'Ja hoor. Alles best.'

Zuster Mika knikt even en pakt dan haar plastic bekertje op. Ze neemt een slokje en proest het dan uit. Ik kijk met mijn blauwe ogen onschuldig toe. 'Bah! Hoe komt dat zout in mijn koffie?' Ze kijkt met een vies gezicht van haar koffie naar mij. Ergens achter me hoor ik gegrinnik.

Ik haal mijn schouders op en glimlach ondeugend. 'Ik heb echt géén idee. Wil je misschien een slokje van mijn koffie?' Ik hou mijn hoofd scheef en steek haar mijn bekertje toe.

Ze loopt op me af en blijft dan voor me staan. Met een achterdochtige blik kijkt ze naar mijn bekertje. Dan knikt ze en neemt mijn koffie aan. Ze kijkt even in de koffie en kijkt me dan met samengeknepen ogen aan.

Dan glimlacht ze en steekt me de koffie toe. 'Neem jij eerst maar een slokje. Dan weet ik of het te heet is of niet.' zegt ze liefjes. Slik. Ze speelt het slim.

Ik pak het bekertje aan, kijk er even in en neem dan een slokje. Ik wil een vies gezicht trekken, maar dan zal zuster Mika door hebben dat hier ook wat in zit.

Ik slik de vloeistof dapper door en geef het plastic bekertje dan aan haar. Met een grote glimlach natuurlijk. 'Helemaal oké.' murmel ik.

Ze kijkt nog even argwanend, maar neemt dan een slok. En ook deze vliegt uit haar mond. Ik schiet in de lach en achter me hoor ik onderdrukt geproest van Sven en Lars.

'Vlegel! Je hebt me voor de gek gehouden! Reken maar dat ik je terug pak!' Ze kijkt me boos aan, maar aan de pretlichtjes in haar ogen zie ik dat ze het niet meent.

'Je doet je best maar.' grinnik ik en met die woorden draai ik mezelf met rolstoel en al om om naar mijn kamer te gaan.

¤¤¤

Het is laat in de middag en ik verveel me dood. Sven heeft bezoek en Lars is naar de training. Dus ik verveel me. En de boeken die m'n moeder van de bieb heeft meegenomen heb ik ook al uit.

Saai.

Dan hoor ik een zacht klopje op mijn deur. 'Ja!' brul ik en ik kijk nieuwsgierig op als er iemand binnenkomt.

Het blijkt een klein meisje te zijn. Met blond haar. En blauwe ogen. Ze lijkt op mij. Het is mijn zusje Jasmijn.

'Hoi Tim.' zegt ze verlegen en ze loopt naar mijn bed. 'Hee Mijntje! Wat doe jij nou hier?' Ik trek haar naast me op bed en geef haar een knuffel.

Jasmijn is 6 jaar en daarmee een laatkomer in ons gezin. Dat komt omdat mijn ouders al lang geleden zijn gescheiden en mijn moeder werd opnieuw verliefd. Blablabla. Zes jaar later kregen Chris -mijn stiefvader- en mijn moeder een dochtertje en waren we een happy family met drie kinderen. Naast Jasmijn heb ik nog een broertje van 15 die luistert naar de naam Nick.

Oké, terug naar nu.

Voordat Jasmijn antwoord kan geven, gaat de deur weer open en stapt Nick binnen. 'Ewa, broer. Jasmijn wou je zien en ik ben de enige die haar kon brengen aangezien mam en Chris naar een woonwinkel zijn voor een nieuwe stoel.'

Nick rolt even met zijn ogen en pakt er dan een kruk bij. Met zijn dikke kont gaat hij erop zitten en kijkt me dan aan. 'Zo. Valt er hier nog wat te beleven of gaat iedereen dood van verveling?'

Ik haal mijn schouders op. 'Tot nu toe vond alleen zuster Mika haar koffie vies. Ze vond het wat te flauw dus deden we er wat zout bij.'

Nick knikt even. Die jongen is zo droog als wat. Misschien moet ik hem eens aanraden om op karate te gaan of zo. Beweegt hij nog een beetje.

Jasmijn is ondertussen op mijn schoot gekropen en kijkt met grote ogen naar de slinger met beterschap kaartjes van mijn familie en vrienden. En klas natuurlijk. Maar daar mag ik de helft al sowieso niet van. Dus dat stuk slaan we over.

'Ik wil ook een kaartje.' Ze kijkt me met een zielig pruillipje aan. Ik glimlach naar haar. 'Dat zijn helemaal geen leuke kaarten, hoor. Ze zijn heel stom.'

Ze knippert even met haar ogen en kijkt me vragend aan. 'Heb je een kaartje van de stomme man?' Ik slik even en glimlach dan aarzelend. 'Nee. De stomme man stuurt geen kaartjes. Dat komt omdat hij daar geen tijd voor heeft.'

Jasmijn gaapt me aan. 'Waarom niet?' vraagt ze en ze kijkt me nieuwsgierig aan. Ik lach en aai haar over haar lange, blonde haar. 'De stomme man heeft het te druk met mensen overrijden.' zeg ik bitter.

'Tim! Doe normaal!' Nick kijkt me geschrokken aan en kijkt dan naar Jasmijn. 'Ach man, dat kind is nog te jong om het te snappen.' brom ik.

Jasmijn kijkt me aan. 'Dus de stomme man gaat over nog meer mensen rijden en hij komt niet terug? En ook geen sorry?' Ze kijkt me verdrietig aan.

Of toch niet.

'Uh.. ja. Maar het is niet erg, lief Mijntje. Ik word wel weer beter. Ik word weer de sterke Tim.' Ik lach naar haar. Ze lacht terug en knikt. 'Ja. En dan gaan we weer paardje rijden. Toch?' Ze glimlacht lief en ik knik.

'Ja hoor. Tim wordt weer een paard.' mompelt Nick. Ik grinnik even.

Nick vertelt me hoe het op school ging en hij doet me nog de groetjes van Sander, mijn beste vriend. 'Hij zei dat hij binnenkort weer langs zou komen.' Nick glimlach naar me.

'Dan moet hij wel een lekkerding meenemen. Anders komt hij er niet in.' Ik kijk Nick streng aan. 'K zal het doorgeven.' mompelt hij.

Jasmijn vraagt de aandacht weer. 'Heb je nog gekust met leuke jongen?' Ze kijkt me onschuldig aan. Ik schiet in de lach en schud mijn hoofd. 'Mijntje, ik heb nog nooit gezoend. Het feit dat ik op jongens ben betekent niet dat ik elke jongen zoen.' Ik kijk haar lachend aan.

'Ik wil ook jongens zoenen.' Ze kijkt me blij aan. Nick proest. 'Daar kan Tim je veel over leren.' grinnikt hij. Ik kijk hem met samengeknepen ogen aan.

'Ga jij nou maar naar Roos.' grijns ik. Nick wordt rood en kijkt weg. 'Kom Jas. Het is tijd om te gaan.' mompelt hij en ik gniffel zacht. Nick gaat op de vlucht. Ha, één-nul voor mij.

Jasmijn trekt weer een pruillip. 'Maar ik wil bij Tim blijven.' jengelt ze. Nick zucht en ik lach. Dan pak ik Jasmijn op en zet haar op de grond. 'Kom op, Mijntje. Tijd om naar huis te gaan!' zeg ik vrolijk.

Ze kijkt me even aan en knikt dan langzaam. 'Oké.' klinkt het zacht uit haar mond. Nick staat op en pakt haar handje. Ik zwaai mijn benen over de rand van het bed en buig me voorover.

'Knuffel!' roep ik en Jasmijn valt lachend in mijn armen. Ik geef haar een dikke knuffel en een kusje op haar hoofd. Dan laat ik haar langzaam los en kijk met een scheef lachje naar Nick. Die rolt met zijn ogen en stapt dan op me af.

'Knuffel!' roept hij zonder veel enthousiasme en geeft me dan een korte knuffel. Ik grinnik even. Hij trekt zich terug en pakt weer Jasmijn haar handje.

'Kom maar. We gaan lekker naar huis. Dan komen we een andere keer weer terug.' zegt hij zacht. Jasmijn knikt, lacht naar me en zwaait. 'Doei Tim! Tot later!' roept ze vrolijk. 'Doeg.' bromt Nick droog en dan verdwijnen ze samen.

En ik ben weer alleen.

¤¤¤

De avond valt en het avondeten wordt gebracht. Zuster Mika komt met een dienblad mijn kamer binnen. 'Ha Tim. Hier is je voedsel.' Ze kijkt me met een grote grijns aan en ik kijk haar meteen argwanend aan.

'Wat heb je met die erwtjes gedaan? Heb je aan ze gelikt en toen op het bord gelegd?' vraag ik met samengeknepen ogen. Ze grinnikt even en schudt dan haar hoofd. 'Eet het maar gewoon op. Je ziet het vanzelf.' Ze knipoogt en verdwijnt.

Ik kijk achterdochtig naar mijn bord waarop groene erwtjes, wat aardappelen en een stuk vlees ligt.

Ik neem een hapje van de erwtjes en kauw zorgvuldig. Hmm, niks mis mee. Ik prik een stukje aardappel aan mijn vork en ruik er even aan.

Geen bijzondere geuren. Goedgekeurd. Ook het stukje aardappel verdwijnt in mijn mond.

En dan het vlees. Niks aan te zien. Ook ruik ik er even aan. Het ruikt wat sterk, maar dat komt waarschijnlijk door de kruiden. Ik prik een stukje vlees aan mijn goede vriend de vork en neem een klein hapje.

Hmm, dit vlees is wel heel sterk. Het lijkt wel of het sterker wordt. Ik knipper even met mijn ogen en merk dan dat ze beginnen te tranen. Ik slik het hapje door en het begint enorm te branden in mijn keel.

'What the heck! Wat is dit?! Ik moet water hebben! Of nee, melk!' gil ik. Ik kijk in het rond, maar vind niet het glas water dat ik altijd bij het eten krijg.

Zuster Mika komt gierend van de lach binnen lopen met een glas melk. Ik gris het uit haar handen en drink het gulzig leeg. Het branden wordt gelukkig minder.

Ik geef zuster Mika een moordende blik. 'Wou je me soms dood hebben.' brom ik. Ze grijnst breed. 'Moet je maar geen zout in mijn koffie stoppen. Ik zei toch dat ik je een lesje zou leren?' zegt ze met een poeslief lachje.

'Hmm.' brom ik. 'Nou, geef me nu dan maar mijn echte stukje vlees. Dat heb ik wel verdient na die hel in mijn mond.' Ik wuif als een echte heer naar haar en wacht rustig af tot ze actie onderneemt.

'Prima, meneertje. Jij krijgt je vlees, hoor.' zegt ze braaf en ze neemt mijn dienblad weer mee. Even later komt ze terug met mijn eten, plus een nieuw stuk vlees.

Ik zit er met mijn neus bovenop. Letterlijk. 'En hier zit niks in?' vraag ik argwanend. Zuster Mika schudt glimlachend haar hoofd en verdwijnt.

Een paar minuten later weet ik het antwoord. Ze heeft gelijk. Niks mis mee.

A/N Sorry voor al die verhalen die in mijn hoofd komen en eruit moeten :) Ik zal na dit hoofdstuk eerst een paar nieuwe schrijven voordat ik die erop gooi.