Od opanowania przez Xanę Williama minęło kilka lat. Jego młodsza siostra ma teraz 14 lat i chodzi do 2 gimnazjum w Kadic. Tak jak brat za dawnych czasów przyjaźni się z wojownikami Lyoko. Nikt nie wie, że przed chłopakiem " funkcję żołnierza"  Xany pełniła ona...

Zapowiada się słoneczny dzień. Przez firankę wpadają promyki słońca. Viki mieszka z klonem Williama w pokoju. Jeremy zgodził się przyjąć ją do grupy, pod warunkiem "wychowania" klona na wzór oryginału. Pomimo małych problemów kopia nauczyła się większości jego umiejętności. Viki stała się członkiem grupy, ale też wojownikiem Lyoko(to później). Jej zaletą jest rozpoznawanie emocji nawet, jak ich się nie ukazuje na zewnątrz; Wadą- naiwność oraz słaba samoocena. Jeśli coś nie wychodzi szybko się poddaje.

Do pokoju wchodzi Jim- w- fista w tutejszym gimnazjum:                                                                                   - Dunbar i jego siostra na stołówkę. Śniadanie gotowe, a gdy skończycie migiem na boisko - głośno krzyknął.                                                                                                                                                                       - Dobrze, zaraz przyjdziemy - odpowiedziałam mu.

Po 10 minutach byliśmy gotowi. Byłam ciekawa, czym dzisiaj zaskoczy nas Jeremy, dlatego trochę się spieszyłam.                                                                                                                                                           - Choć już, bo Jim będzie zły- rzekłam.

Poszliśmy na śniadanie. Ja usiadłam z grupą, a William tam gdzie zwykle. Popatrzyłam się na tacę. Na niej znajdował się croissant z czekoladą a obok było kakao w małej miseczce. Bardzo lubiłam takie śniadanie. Tym razem Jeremy zaskoczył nas wszystkich przyznając mi rację z wywiązywania się z obietnicy, a w dodatku przepraszając. Odd jak zwykle próbował wyłudzić jak najwięcej rogalików od kucharki.                                                                                                                                    

- Viki, muszę przyznać, coraz lepiej zajmujesz się klonem. Przepraszam, że nie wierzyłem w ciebie- rzekł Jeremy.                                                                                                                                                             - W porządku. Nie ma sprawy- widziałam, jak reszta była bardzo zaskoczona tym, że Einstein( Jeremy, ale tak nazwał go Odd) przeprosił. Patrząc na niego czułam jego wstyd. Po chwili milczenia, gdy każdy zaczął jeść, spytałam: 

 - Jeśli mogę spytać, czy jestem godna zostać wojownikiem Lyoko? - spytałam.                                       - Cóż, nie jestem pewny, ale to co robisz z klonem przychyla mnie do akceptowania twojej prośby - z lekkim uśmiechem odpowiedział Jeremy- Jeśli jesteś gotowa możemy zacząć od dzisiaj. 

- Dziękuję.

Tymczasem musieliśmy stawić się na lekcji Jima. Całe szczęście, że nie zauważył naszego spóźnienia. W tym momencie Jeremy otrzymał powiadomienie o aktywowanej wieży.                       - O nie, nie teraz. Jest aktywowana wieża w sektorze Polarnym. Musimy stąd wyjść, ale jak?             - Patrz, Jim właśnie wychodzi.                                                                                                                                         - Super, idziemy.

Biegnąc do fabryki myślałam o spotkaniu z prawdziwym Williamem. W głębi to dobry chłopak. Xana przejął nad nim kontrolę fizycznie. Gdzieś w środku jest ten sam brat, jak przed laty. W fabryce Jeremy zaczął już wirtualizacje. W Lyoko moje myśli nasiliły się, ale przez to dawały więcej siły do walki. Ulrich zajął się karaluchami, a Yumi krabami. Myśli dalej nie dawały mi spokoju. Ciągle myślałam o uwolnieniu Williama od Xany. 

 - Jeremy, jakie są szanse, że dzisiaj William może być znowu na Ziemi?- spytałam.                               - Nie umiem dokładnie określić, ale ok 75%.                                                                                                             - Jest szansa. Mogę spróbować.                                                                                                                                       - Ale wiesz, że w ten sposób narażasz się na zemstę Xany?                                                                                 - Ważne, aby William w końcu był z nami, na Ziemi.                                                                                               - Masz moją zgodę, ale licz się z konsekwencjami.                                                                                                             

Jakby czuł, że o nim mowa, pojawił się mój brat. Jak zwykle nie był sam.                                                  - Wy macie potwory, ja zajmę się Williamem.                                                                                                             Stając przed sobą w skupieniu, odzywa się:                                                                                                              - Proszę, kto tutaj przyszedł. Moja siostrzyczka. Co cię tu sprowadza?- rzekł z irytacją.                        - Nie przyszłam, żeby z tobą walczyć, lecz porozmawiać.                                                                                    - Tak? A o czym ? 

 Zbliżyłam się do niego, tak aby widzieć jego emocje. Złapałam go za rękę. Był zdziwiony tym co robię.  

 - Pamiętasz, jak byłam mała, tak czule się mną opiekowałeś, chodziliśmy razem na spacery, bawiliśmy się wesoło, wszystko robiliśmy razem. Kiedy poszedłeś do Kadic te radosne lata zniknęły. Nie było cię w domu, mama cały czas mówiła, że jesteś w szkole...                                            

Widziałam wzruszenie w jego oczach, jakby chciał wrócić do tamtych szczęśliwych lat, ale coś mu przeszkadzało. W tym momencie po jego policzku poleciała łza. Zastygł w bezruchu cofając się do wspomnień. Kontynuowałam wypowiedź:                                                                                                     - Ale któregoś dnia znowu wróciły te szczęśliwe chwile. Przyjechałeś do domu na Boże Narodzenie. Dostałam wtedy brązowego misia. Wiem, że był od ciebie. Pamiętasz? Nazwałam go Czekoladka.  

William bardzo posmutniał. Przykucnął i objął twarz rękoma. Czułam, jak walczy, ale mówiłam dalej. W Lyoko zostaliśmy sami. Aelita była w wieży i czekała, aż skończę. Ona też była wzruszona.

- Cieszyłeś się, że prezent się spodobał. Wszyscy byli szczęśliwi, ale najlepszym prezentem był twój powrót. Przyszedł dzień, w którym znów musieliśmy się rozstać. Obiecałeś, ze wrócisz. Cierpliwie czekałam. Tymczasem ty z resztą postanowiłeś dołączyć do Lyoko. Obiecałeś bronić go i dochować tajemnicy. Przyrzekałeś... 

- Moje próby zostały wynagrodzone- pomyślałam.

William walczył w środku z Xaną i myślami. Biedak, widziałam, jak się męczy. Chciałam mu pomóc, ale Jeremy powiedział, że powinien sam się z tym uporać. Wspomnienia pomogły uporać się z okrutnym programem. Xana uszedł z niego. Został sam William- mój kochany brat. z ledwością stał na nogach. Był bardzo wycieńczony. Z niepewnością spytałam:                                       - William, to ty?                                                                                                                                                                       On podszedł i przytulił mnie.                                                                                                                                             - Dobrze cię znowu widzieć braciszku- szepnęłam mu do ucha.                                                                       - Ciebie też, siostrzyczko.