Padł strzał, a ja byłam dosłownie dziesięć kroków od Alexa tyle mi brakowało żebym, to ja dostała kulkę, a nie on. Nie zdążyłam...nie wierze. Alex opadł na kolana i zanim opadł na ziemie spojrzał na mnie.

Nie!!-krzyknęłam

 Podbiegłam do niego ze łzami w oczach, a z jego ramienia wydobywało się mnóstwo krwi.

-Alex. O matko...Co ja mam robić? Alex proszę odtwórz oczy.

Dotknęłam jego policzka i Alex otworzył oczy. Chciał wstać ale krzyknął z bólu i padł na ziemie, strasznie krwawił. 

-Cholera.-syknął z bólu

-O boże...-usłyszałam głos Nicka

-Zamknij się i wpisz numer po pogotowie i przyłóż mi do ucha.

Nick zrobił o co prosiłam, a kiedy odezwał się głos w słuchawce trochę mi ulżyło.

-Pogotowie ratunkowe słucham?

-Mój chłopak został postrzelony i strasznie krwawi i nie wiem co robić...potrzebuje karetki pod starą fabrykę...

Właśnie wtedy zdałam sobie sprawę, że nie wiem gdzie tak dokładnie jesteśmy.

-Proszę się uspokoić i powiedzieć gdzie pani jest.

-Nie wiem dokładnie...jest tu jakaś stara fabryka.

-Czy niedaleko niej jest polana?

-Tak, ta jest-powiedziałam.

-Już wysyłam karetkę. Czy chłopak bardzo krwawi?

-Tak bardzo...j-ja nie wiem co robić.

-Musi pani zatamować czymś krwawienie.

-Mam jedynie narzutkę.

-Nada się. Tylko proszę uciskać ranę. Tylko tak pani zatamuje krwawienie.

-Dobrze proszę poczekać.-powiedziałam przez łzy.

  Kiwnęłam głową i zdjęłam moją białą narzutkę i przyłożyłam ją do ramienia Alexa. Jak tylko to zrobiłam on stękną z bólu mimo iż próbowałam tamować krwawienie on wciąż krwawił. Moje ręce były całe we krwi.  

-Julka posłuchaj mnie...Nie możesz...zadzwonić do moich rodziców pod...żadnym pozorem. Kiedy spytają o rodziców podasz im numer Tracy...ona...ona będzie wiedziała co ma zrobić. Do rodziców zadzwoń kiedy...kiedy-mówił, to wszystko z bólem w głosie.

-Alex nie zamykaj oczu proszę-mówiłam przez łzy.-Karetka zaraz będzie. Alex proszę otwórz oczy. O matko, on nie jest przytomny co mam robić...czy on nie żyje? Co mam robić?

-Jest pani sama?

-Tak-skłamałam.

Skłamałam bo Nick pokazał żebym nie mówiła że ktoś jest ze mną.

-W takim razie niech pani weźmie na głośno mówiący i spróbuje przez chwilę uciskać jedną ręką, a drugą niech pani sprawdzi puls.

Sprawdziłam puls i wyczułam go, odetchnęłam z ulgą.

-Jest puls...dzięki bogu.

-Karetka zaraz będzie. Do puki nie przyjadą musisz uciskać ranę. Dobrze?

-Tak.

-I pamię...

Nie, bateria padła.

-Cholera, Alex nie wasz mi się umierać. Błagam cie...nie opuszczaj mnie...jeszcze nie teraz.

Nie mogłam przestać płakać i błagałam boga żeby mi go nie odbierał. To wszystko wina Nicka...Czemu, to Alex musiał dostać? To wina Nicka, to on powinien paść na ziemie, a nie Alex. Usłyszeliśmy syreny karetki.

-Julka posłuchaj powiesz im, że was zaatakowali i spotkamy się w szpitalu.

John i Sara pobiegli i nawet nie dali mi nic powiedzieć. Karetka podjechała i wysiedli z niej ratownicy i od razu do mnie podbiegli.

-Proszę się odsunąć.

Zrobiłam, to co mi kazali i po chwili odezwał się do mnie ratownik cały czas robiąc coś przy Alexie.

-Może nam pani powiedzieć co się stało?

-My...my...my...

Nie mogłam nic powiedzieć byłam w szoku jak widziałam co oni mu robią. Przenieśli go na noszę i wtedy ratowniczka spojrzała na mnie, a drugi zaczął wieść Alexa do karetki.

-Ona jest w szoku.-wyszeptała do siebie ratowniczka-Dziecko jesteś ranna?- zaczęła mi się przyglądać

-N-nie.-kiwnęłam przecząco głową.

-Znasz tego chłopaka?

-Tak, to mój chłopak.-skłamałam.

-Wsiadaj do karetki.

Wsiadłam do karetki i ruszyliśmy. Kobieta siedziała koło Alexa i pilnowała żeby wszystko było w porządku. Złapałam dłoń Alexa i ją złączyłam z moją.

-Proszę cię nie zostawiaj mnie samej.-z moich oczu leciały łzy.

-Jak się nazywasz kochanie?-spytała ratowniczka

-Julia.

-Ja jestem Rose. Możesz mi powiedzieć ile macie lat i co się  stało?

Musiałam kłamać nie miałam wyjścia.

-Mamy 18 lat. N-napadli na nas...mieli broń i nie widzieliśmy ich twarzy, bo mieli kominiarki na twarzach...Alex mnie obronił, to wszystko.

Ratowniczka coś napisała i już po chwili byliśmy na podjeździe szpitala. Wywieźli go i w tamtej chwili maszyna wydała dźwięk którego nie chciałam słyszeć.

-Zatrzymanie akcji serca.-krzyknęła- Szybko do środka.

Wbiegli do szpitala i do jakieś sali, a mnie kazali czekać na zewnątrz. Upadłam na podłogę i zaczęłam płakać. Czułam ja cały świat się zatrzymuje. Wyszła jakaś lekarka i podeszła do mnie. Spojrzałam na nią i wtedy ona wyciągnęła do mnie dłoń. Wstałam za jej pomocą i ze łzami w oczach spojrzałam na nią.

-Ty jesteś Julia tak?

Kiwnęłam tylko głową.

-Jestem Natali i jestem lekarzem prowadzącym Alexa. Mogłabyś zadzwonić do jego rodziców?

-Jego rodzice są za granicą mogę jedynie zadzwonić do jego siostry Tracy.-skłamałam.

-Jego siostra jest pełnoletnia?

-Tak jest od niego starsza-skłamałam.

-Dobrze zadzwoń do niej i powiedź żeby jak najszybciej tu przyjechała.

To znaczy...to znaczy, że on nie żyje? Lekarka już miała iść ale zatrzymałam ją.

-Pani doktor.-Natali się odwróciła-Czy on...Czy on żyje? Proszę muszę wiedzieć, że żyje.

Natali podeszła do mnie i spojrzała na mnie.

-Tak...ale jego stan jest bardzo ciężki. Stracił mnóstwo krwi i kula wciąż jest w środku mamy nadzieję, że nie uszkodziła niczego poważnego. Muszę iść, bo za chwilę zabieramy Alexa na sale operacyjną. Będę cię informować.

Lekarka odeszła, a ja zadzwoniła na domowy mojego domu. Odebrał Max.

-Tak?

-Jest Tracy?

-Tak jest. A ty gdzie jesteś? Nie ma cie w domu. Gdzie zniknęłaś? Czekaj...Czy ty płaczesz?

-Daj mi Tracy proszę.

-Okej.

Usłyszałam jak Max podaje telefon Tracy.

-Tak?

-Tracy...-Nie wiedziałam jak to powiedzieć-Alex...został p-postrzelony i musisz przyjechać do szpitala i to ja najszybciej. Wyślę ci nazwę.

-Okej, zaraz tam będę.

Usiadłam na stołku i chciałam schować twarz w dłoniach ale była na nich wciąż zaschnięta krew Alexa. Pobiegłam do łazienki.

https://youtu.be/VvGYYg40Ijw

Stanęłam przy umywalce i spojrzałam w lustro, a z moich oczu leciały łzy. Zaczęłam zmywać krew i płakać jeszcze gorzej.

-No zmyj się-powiedziałam płaczliwym głosem.

Zobaczyłam, że na rękawie moje bluzki mam krew i próbowałam, to zmyć wodą i płynem. Zaczęłam, to mocno szorować żeby zeszło ale to nie chciało się zmyć mimo iż próbowałam. Zdjęłam bluzkę i rzuciłam ją w kąt zostając w bluzce na ramiączkach. Oplotłam się własnymi rękoma i opadłam na ziemie i po prostu coś we mnie pękło i zaczęłam płakać jak małe dziecko które straciło coś ważnego...Płakałam jak jeszcze nigdy w moim życiu.

Czemu Alex...czemu nie ja albo Nick...Błagam nie odchodź o de mnie, to jeszcze nie pora. Czuje taki ból w klatce...jakby moje serce miało zaraz pęknąć na milion kawałeczków. Po co go ratował? Czemu to zrobił? Nie wierze w to...po prostu nie chce w to wierzyć, to nie miało tak być. Co jeśli...co jeśli on umrze...Nigdy więcej go nie zobaczę...nigdy więcej nie spojrzę w jego piękne brązowe oczy w których można utonąć...nigdy więcej go nie przytulę...ja po prostu stracę najlepszego przyjaciela jakiego miałam. Jeśli mnie słyszysz Boże, to błagam cię...nie odbieraj mi go, bo ja go potrzebuje. Oparłam głowę o kolana i zrozumiałam, że muszę wyjść z łazienki żeby reszta mnie znalazła. Nie chciałam stąd wychodzić...czułam, że z chwilą kiedy to zrobię, to się jeszcze bardziej rozpadnę na kawałki. Zostaje mi tylko wiara w to, że on przeżyje i mam nadzieję, że Bóg mnie wysłucha.

-Nie zostawiaj mnie samej. Ja cie potrzebuje.

Wstałam i wyszłam z łazienki nie powstrzymywałam łez i pozwoliłam im spływać po moich policzkach. Usiadłam i schowałam twarz w dłoniach. Czułam się taka bezsilna jak jeszcze nigdy w życiu...Gdybym tylko mogła, to wszystko cofnąć, to bym go powstrzymała albo wyszła wcześniej z tego cholernego domu i wzięła to na siebie. On na to nie zasłużył, to powinien być Nick, bo to wszystko wina tego idioty.

Hej wam :) Jak wam się podoba rozdział? Rozdział może pojawi się za dwa dni, bo chwilowo jestem chora. Dałam piosenkę bo sądzę, że pasuję do atmosfery no i pojawią się jeszcze dwie w następnych rozdziałach które napisze. Mam nadzieję, że wam to nie przeszkadza.