Odebrałem telefon i usłyszałem:

-Masz nie iść na policję, bo twojej Lunie stanie się krzywda a tego raczej nie chcesz. Pogódź się z myślą, że już jej nigdy nie zobaczysz

-Co mam zrobić, żeby ją odzyskać?- zapytałem a w moich oczach zaczęły pojawiać się łzy

-Już ci mówiłem, że jej nie odzyskasz. Okna i tak długo już nie pożyje - powiedział i usłyszałem jakiś trzask tak jakby uderzył kogoś - Matteo! Pomocy!

To był głos Luny! On ją tam bije! Po tym jak usłyszałem głos Luny połączenie się skończyło. Telefon wypadł mi z ręki a ja upadłem na kolana i zacząłem płakać. Ludzie mówią, że chłopaki nie płaczą ale to jest zwyczajne kłamstwo. Ja Lunę tak bardzo kocham, że nawet  oddałbym za nią życie. Poczułem uścisk na ramieniu, obróciłem się w stronę osoby która mnie przytrzymała.

- Usiądź na kanapie- powiedział Gaston i podał mi rękę

Podniosłem się i usiadłem na kanapie. Kompletnie nie wiedziałem co zrobić. Nie wiedziałem gdzie ona może być. Bardzo się o nią boję, Michel powiedział, że ona długo nie pożyje.

-On ją zabije! Gaston, ty to rozumiesz?! Nie mogę na to pozwolić! To jedyna dziewczyna, którą pokochałem z całego serca. Nie mogę jej tak po prostu zostawić na pastwę losu- mówiłem nadal płacząc

-Matteo... Wszystko będzie dobrze... Zaufaj mi. Pomogę ci ją odnaleźć. Teraz pomyśl uważnie, Luna nie opowiadała ci o żadnym miejscu do którego mógł ją zawieźć ten chłopak?- zapytał

Poważnie się skupiłem na wszystkich słowach, które Luna mi powiedziała o Michelu ale nie mogłem sobie niczego takiego przypomnieć

-Nie pamiętam

-Dobrze, pamiętaj, że zawsze możesz na mnie liczyć. Jesteś moim najlepszym przyjacielem, jesteś jak mój brat- powiedział

Teraz dopiero się zorientowałem, że taki przyjaciel to skarb. Rzuciłem się na niego i przytuliłem z całej siły. Powiedziałem ciche "Dziękuję" i oderwałem się od niego.

-Idź się przespać, musisz odpocząć - powiedział do mnie Gaston

-Dobrze, dziękuję ci bardzo, że tu jesteś. Możesz zostać jak chcesz i też się przespać.

-Jak tak bardzo mnie prosisz- powiedział i się zaśmiał a ja razem z nim- Idź do góry a ja zostanę tutaj

-Nie przesadzaj. Połóż się w moim pokoju a ja pójdę do pokoju Luny

-Okej, chodźmy

Położyłem się na łóżku i szybko zasnąłem
*Luna*
Leżę na ziemi i płaczę. Bardzo tęsknię za Matteo. Udało mi się go przez chwilę usłyszeć, bo Michel zadzwonił do niego przy mnie. Krzyknęłam do Matteo o pomoc ale nie wiem czy to usłyszał, bo Michel się szybko rozłączył. Od razu po tym kopnął mnie w brzuch. Bardzo mnie boli i mam wielkiego siniaka.

Teraz sobie myślę co ze mną będzie. Jestem uwięziona w jakimś starym magazynie na obrzeżach Buenos Aires i nie wiadomo czy kiedyś z niego wyjdę. Usłyszałam jak ktoś otwiera drzwi i wchodzi do pomieszczenia w którym się znajduję.

-Cześć kochanie. Przyniosłem ci coś do jedzenia i picia- powiedział a mi zbierało się na wymioty

Nienawidzę jak tak do mnie mówi!

-Nie mów tak do mnie!- krzyknęłam wkurzona

-Będę mówił do ciebie jak mi się podoba słońce- powiedział i dał mi jedzenie i butelkę wody- jesteś teraz moja a nie tego Max czy jak tam ma na imię

-To jest Matteo i on już zawsze będzie moim chłopakiem

-Myślisz się skarbie. Jesteś moja. Jak się czujesz?

-Okropnie, masz jakąś maść na siniaki?

- Mam ale musisz na to sobie zasłużyć- powiedział i się do mnie zbliżył - chyba wiesz jak

Nie miałam już siły na kłócenie się z nim, więc przybliżyłam się do niego i szybko go pocałowałam. Tak bardzo chciałam żeby na jego miejscu był Matteo ale to jest chyba niemożliwe.

-Grzeczna dziewczynka- powiedział a ja chciałam mu przywalić ale za bardzo się bałam

Michel wyszedł z pomieszczenia a ja zjadłam to co mi przyniósł. Gdy już skończyłam usłyszałam otwieranie się drzwi.

-Proszę- powiedział i dał mi maść - a teraz idź już spać

-Dziękuję- powiedziałam i wyszedł

Posmarowałam brzuch i położyłam się do spania. Położyłam się na prawym boku i poczułam, że mam coś w kieszeni. Wstałam i wyciągnęłam rzecz z mojej kieszeni. To był telefon! Popatrzyłam na ekran i zobaczyłam, że mam 79%. Poczekałam jakoś godzinę, żeby mieć pewność, że Michel zasnął. Jak wszystkie dźwięki ucichły wybrałam numer Matteo i zadzwoniłam. Była 23 ale mam nadzieję, że odbierze. Minęło już 5 sygnałów i nadal nic, już miałam się rozłączyć ale usłyszałam JEGO głos.

-Luna?
☁️☁️☁️☁️☁️☁️☁️☁️☁️☁️
Hejka mamy kolejny rozdział
Przepraszam, że tak długo nie było rozdziału ale po prostu nie miałam czasu.
Jak napiszecie pytania (o których wcześniej pisałam) będzie mi bardzo miło
Papa