Wanneer ik thuis kom begin ik meteen te schrijven. Ik wil mijn boek af hebben voor het einde van het schooljaar en dat duurt niet lang meer. Gelukkig ben ik al een eind. Dat moet ook wel, want ik ben er al maanden mee bezig. Mijn gedachten dwalen steeds af naar mijn gesprek met Fien van vanmiddag. Ik wil niet toegeven dat ik zenuwachtig ben, maar voel toch een rare kriebel in mijn buik, misschien wegens het schoolfeest van vanavond.

De tijd vliegt voorbij. Om stipt zes uur roept mijn vader me voor het eten. 'Wat zie jij er net uit' zegt Kim, zodra ik in mijn netste kleding, oftewel een spijkerbroek met overhemd, de eetkamer in loop. 'Dankje' antwoord ik. Ze glimlacht nep. 'Dat was geen compliment.'Ik glimlach nep terug. 'Zo beschouw ik het wel.' Kim geeft me weer een neppe glimlach, wanneer mijn vader de kamer in komt gelopen met het avondeten in zijn handen. 'Gatver, weer bloemkool.' Het is eruit voordat ik er erg in heb. 'Je eet wat de pot schaft, ondankbaar kreng' is de reactie. Ik bijt op mijn tong en eet mijn hele bord leeg. Tijdens het eten probeer ik nog een gesprek met Kim aan te knopen over haar training van vanochtend, maar ze kapt me af.

'Ik ga vanavond naar het schoolfeest' ligt ik mijn vader in. Hij dept zijn mond schoon met een servet. 'En moet je dat niet eerst even vragen jongen?'

'Mag ik vanavond naar het schoolfeest?' Hij knikt. 'Natuurlijk knul, wat netjes dat toestemming vraagt. Die ouders van jou hebben je goed opgevoed.'

Ik pers een glimlach op mijn lippen, terwijl ik nadenk over het woord ouders. Mijn moeder is de enige die me opgevoed heeft. Dat zeg ik niet hardop. Ik ben allang blij dat hij me laat gaan vanavond. Hij is goed gehumeurd blijkbaar.

Die avond loop ik samen met mijn vrienden de school binnen. Sommige van hen zijn in pak. Anderen hebben een nette broek en overhemd aan. Ik hoop dat het niemand opvalt hoe ik erbij loop, maar maak me er voor de rest niet er druk over. Laten we eerlijk zijn. Mike in pak, daar wordt ook niemand blij van. 'Jij komt hier niet weg voordat je Fien gezoend hebt' zegt Mike waarschuwend, voordat we de deuren van de aula openen.

We worden overspoeld door een golf geluid en licht. Iedereen staat vrolijk de dansen en te springen. Het feest is al in volle gang. Mijn vrienden en ik kijken elkaar lachend aan en gaan dan ook de dansvloer op. Ik kan helemaal niet dansen, maar dat maakt niks uit. Deze avond kan nu al niet meer stuk. Na een tijdje wordt ik door mijn vrienden aangewezen als de persoon die de drankjes moet gaan halen. Dat vind ik prima, want ik heb het bloedheet. Bij de bar kom ik Mara tegen. Ze staat er samen met Fee, haar beste vriendin. We glimlachen naar elkaar, ik denk door dat fietsongelukje, waarna ik vijf cola en een sinas bestel. Op schoolfeesten mag niet gedronken worden, niet dat ik dat doe, maar de rest van mijn vrienden wel.

Ik vertrek weer naar mijn vrienden en sluit me aan bij de springende menigte. Ik heb Fien heel de avond nog niet gezien, totdat de dj een schuifelnummer aankondigt. Ineens staat ze daar voor me. Een grote glimlach op haar gezicht. 'Mag ik deze dans?' vraagt ze. Totaal overrompeld laat ik me meesleuren naar het midden van de dansvloer. Ze legt mijn handen rond haar heupen. 'Kijk niet zo verbaasd, glimlachen' fluistert ze me toe, terwijl we arm in arm rondjes draaien. Ik heb geen idee wat ik aan het doen ben, maar volg haar bevel op. En dan, aan het einde van het nummer, plant ze haar lippen op de mijne. Ik wil me terugtrekken, maar ga dan mee in de zoen. Zij is de eerste die zich terugtrekt. 'Denk maar niet dat dat iets voorstelde. Iemand die voor de schoolkrant werkt.... Pfff zwerver.....' fluistert ze in mijn oor, terwijl ze ervandoor loopt. Totaal geschokt blijf ik achter. Pas wanneer ik Tom kokend van woede op me af zie komen snap ik wat er zojuist gebeurt is. Ze heeft me gebruikt. Ze heeft me gewoon facking gebruikt. Mijn eerste zoen was met een meisje dat iemand anders daarmee jaloers wilde maken. Iemand genaamd Tom. Ik voel mezelf zo'n ellendige sukkel. 'Kom vechten dan!' roept Tom, die me een duw tegen mijn schouder geeft. Hoofdschuddend draai ik me op. 'Ik heb hier geen zin in.'

Woedend verlaat ik de school. Hoe kon ze dat doen? Ik had haar hoger ingeschat dan dit, maar ze is net zo laag als alle andere populaire kinderen. In één klap is mijn verliefdheid op Fien weg. Het heeft plaatsgemaakt voor woede en frustratie. Zonder ook maar iemand gedag te zeggen vertrek ik. Eenmaal thuis zie ik dat alle lichten al uit zijn. Zo zacht mogelijk sluip ik het huis binnen. Pas als ik in bed lig overweeg ik Mike in te lichten dat ik al weg ben. Hij vraagt zich vast af waar ik ben. Als ik mijn telefoon wil pakken zie ik dat ik al een berichtje van hem heb.

'Gast waar ben je?'

'Thuis' stuur ik terug.

Dan bedenk ik dat hij vast om een reden gaat vragen.

'Had geen zin meer' stuur ik er daarom achteraan.

Hij leest het niet. Op mijn ellebogen duw ik mezelf omhoog. Mijn laptop staat nog open, met daarop het document waarin ik mijn boek schrijf. Fien kan de pot op, maar ik kan mijn woedde wel mooi kwijt in mijn verhaal. Als een gek begin ik te typen. Ik heb geen idee hoe laat het is als ik stop met schrijven, maar mijn verhaal is grotendeels af en het is nog beter dan eerst. Met een voldaan gevoel ga ik in bed liggen. Bedankt Fien.