Ledwo weszła do kuchni i omiotła wzrokiem pomieszczenie, a już zauważyła, że brakuje tylko Itachi’ego. I to nie byłoby wcale takie złe, gdyby nie Tobi.

-A Kiyo spała z Sasori’m… – zaśpiewał.

Niebieskooka rzuciła mordercze spojrzenie na maskmena. Tobi skulił się na swoim krześle. Wszyscy patrzyli to na nią, to na Sasori’ego. No prawie wszyscy. Kat z totalną obojętnością przełknęła kęs kanapki.

-A mówiłem, że to nie najlepszy pomysł… – jęknął Sasori.

Kiyo spojrzała niepewnie na resztę. Napotkała wzrok Hidana, pełen wściekłości i… żalu? smutku? bólu?

-No nie… – usłyszeli jęk Kat. – Kiyo jak mogłaś…?

Niebieskooka spojrzała zaskoczona na Kat.

-Spać sam na sam z Sasori’m! Egoistka! – zawołała Szarooka. – A o mnie nikt już nie pomyśli! Zetsu-san! Przytul mnie!

Wszyscy przenieśli wzrok na Kat, która z udawanym szlochem wtuliła się w płaszcz roślinki. Zetsu, krzywiąc się, spojrzał na nią. Po chwili poklepał ją niepewnie po plecach i pochylił się nad nią. Zaczął coś szeptać jej do ucha.

-Naprawdę, Zetsu-san?! – zawołała Kat. – Dziękuję!

Pocałowała roślinkę w oba policzki. Na białej połowie ciała Zetsu dokładnie było widać, jak bardzo zrobił się czerwony.

-Kat… – zaczął Pein.

Szarooka automatycznie spojrzała mu w oczy, by po chwili zakląć i uderzyć głową w stół.

-Koniec misji z Hidanem – rzucił Pein. – Nimfomanka…

Kat zaczęła coś mruczeć, nadal opierając głowę o stół. Zetsu z niepewną miną spojrzał na nią. Kiyo westchnęła z ulgą. Akcja z Kat sprawiła, że wszyscy zapomnieli o czym mówił Tobi. Po skończonym śniadaniu Akatsuki rozpełzło się do swoich pokoi. Kiyo została jeszcze chwilę w kuchni, czekając aż Kat zmyje naczynia.

-Kat-san… – zaczęła cicho. – Dziękuję…

-Nie ma sprawy – odparła z uśmiechem. – Gdybym nie znała Sasori’ego, uwierzyłabym Tobi’emu. Najważniejsze, żeby reszta o tym zapomniała i będzie git.

Niebieskooka uśmiechnęła się słabo do Kat.

-Kat-san… A co z Itachi’m? – zapytała.

-Itachi? – powtórzyła Szarooka. – Nie będzie ci się narzucał. Próbuje się przekonać, że sharingan to nie badziewie…

-Co? – zapytała zaskoczona Kiyo.

-Itachi Uchiha osiągnął taki poziom sharingana, który pozwala mu zamknąć kogoś w iluzyjnym świecie przez dowolny czas, choć właściwie to może minąć kilka sekund – wyjaśniła Kat. – Wczoraj spróbował tego na mnie. Mój sharingan jest jednak o poziom potężniejszy i tak się złożyło, że w ciągu dwóch sekund zrobiłam mu roczny wykład na temat: „Sharingan to badziewie.”.

Kiyo posłała jej zaskoczone spojrzenie.

-Ale mniejsza tam o wywody z badziewiem w roli głównej – zawołała Kat. – Idę do Sasori’ego.

-Po co? – zapytała szybko Kiyo.

-W Kazekage trzeba wymienić cały układ gaarański – odparła z tajemniczym uśmiechem na twarzy. – Takie tam techniczne sprawy. Chyba że…

Urwała, zanurzając się w swoich myślach. Kiyo nawet nie chciała wiedzieć, jakich. Szarooka zniknęła za drzwiami pokoju lalkarza, a Kiyo weszła do swojego. Nagle został przyparta do ściany, delikatnie, a zarazem mocno, tak, że nie mogła się wyrwać. Poczuła dobrze znany jej zapach męskiego ciała.

-Spałaś z nim? – usłyszała syk Hidana.

-Nie! – warknęła, odpychając go od siebie. – Hidan, odwal się!

Puścił ją, sam opierając się rękoma o ścianę. Na jego twarzy malowała się wściekłość. Niebieskooka przypomniała sobie rozmowę z lalkarzem. Podeszła do Jashinisty.

-Hidan… – zaczęła cicho. – Dlaczego pytasz?

-Nie muszę się przed tobą tłumaczyć! – uciął.

Chciał wyjść z pokoju, ale złapała go za rękę.

-Hidan, czy ty coś do mnie czujesz? – zapytała, patrząc mu w oczy.

-Nie – odpowiedział szybko, choć jego oczy zdradzały, jak bardzo jest zdenerwowany. – Nic do ciebie nie czuję. Nie mogę i nie chcę.

Wyrwał swoją rękę z uścisku jej dłoni i wyszedł z pokoju. Kiyo osunęła się na podłogę.

Czy Sasori miał rację?