FYI update :
ภาพล่าสุดของ แคโรลีน เทรนเดล บนหาดที่แคลิฟอร์เนีย
*

calumsummerhood : นี่เธออยู่อเมริกาเหรอ

เออ ข่าวก็บอกอยู่ว่าฉันอยู่ไหนยังจะมาถามอีกไอ้โง่เอ้ย

เขาต้องโกรธมากแน่ที่ฉันมาอเมริกาโดยไม่ได้บอกเขาแต่นั่นแหละฉันต้องการให้มันเป็นงั้น

"แกมาอเมริกาตั้งแต่เมื่อไหร่"

ฉันหันไปมองต้นเสียง"เฮ้ย แกมาได้ไง"รูบี้เพื่อนสนิทฉันเอง เราเรียนโรงเรียนประจำด้วยกันที่อังกฤษ

อย่าแม้แต่จะคิดว่าโรงเรียนประจำพวกนี้จะทำให้เรามีระเบียบมากขึ้น โรงเรียนประจำคือหายนะ ยิ่งอยากออกจากโรงเรียนนี้มากเท่าไหร่ ยิ่งต้องเหลวแหลกมากเท่านั้น ฉันกับรู้บี้เราแหกกฎทุกอย่างทำทุกวิถีทางเพื่อที่จะได้โดนไล่ออก แต่แปลกมั้ยล่ะที่เราเรียนจบมาโดยไม่โดนไล่ออก ก็แหม เงินไงล่ะ เงิน

"แกไม่ตอบคำถามฉัน"รูบี้มีผมสีแดงสดที่มาจากการย้อมและตรงปลายๆก็มีสีม่วงสลับน้ำเงิน ผิวขาวจนเกือบซีด รูบี้ไม่ค่อยแต่งหน้าจะทาแต่ปากสีเลือดหมูเป็นประจำ"แกมานานแล้วใช่มั้ย"เธอย้ำ

"เอ่-"

"แกปล่อยให้ฉันรู้ข่าวจากพวกปาปาระซี่ได้ไง"เธอเลิกคิ้วทีนึงก่อนจะถอนหายใจแล้วพูดต่อ"ไหนมาให้ฉันกอดหน่อย"รูบี้อ้าแขนกว้างแล้วฉันก็วิ่งปรี่เข้าไปกอดเธอ"ฉันโครตคิดถึงแกเลย"

รูบี้เป็นดีไซเนอร์มีห้องเสื้อเป็นของตัวเองแต่เธอไม่เคยใส่เสื้อผ้าแบรนด์ตัวเองเลยเธอมักบอกเสมอว่า'เสื้อผ้าที่ฉันออกแบบมาน่ะมันโครตเห่ยเลย'ซึ่งมันตรงกันข้ามโว้ว..ฉันไม่ได้อวยเพื่อนนะแต่เสื้อผ้าที่เธอออกแบบน่ะมันเจ๋งจริงๆแต่ถ้าไม่มีเงินก็อย่าหวังว่าจะได้ใส่เลยล่ะ

ครืด

ฉันผละออกจากรูบี้แล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นดู

[Unknow sent you a photo]

ฉันสไลด์จอโทรศัพท์แล้วกดดูรูปที่มีคนส่งมาในรูปมันเหมือนอยู่ในผับมีลุคกับไมเคิลยืนเต้นอยู่จะส่งมาฉันทำไมเนี่ยส่วนแอชตันนั่งดื่มเบียร์ข้างๆคาลัม

คาลัม

คาล

เขานั่งอยู่บนโซฟาโดยมีนังอลิสนั่งอยู่บนตัก โอ เขากล้าดียังไงให้นังนั่นไปนั่งอยู่บนตักเขานั่นมันเป็นที่ของฉันนะ

"แกโอเครึป่าวซี"คนที่เรียกฉันว่าซีจะแค่เพื่อนสนิทจริงๆเท่านั้นแหละ"เฮ้ย!จมูกแกแดงใหญ่แล้ว"รูบี้พูดขึ้นเมื่อเห็นว่าจมูกฉันเริ่มแดง มันมักจะเป็นแบบนี้เสมอเวลาที่ฉันโกรธหรือไม่พอใจอะไร แต่หลายคนบอกว่ามันทำให้ฉันดูดี

ฉันไม่ได้ตอบอะไรเธอฉันกำลังจะต่อสายตรงไปที่ออสเตรเลีย ใช่ฉันกำลังจะโทรหาคาลัมต้องถามให้รู้เรื่องว่ามันเป็นยังไงกันแน่

"เฮ้ย!แกจะทำอะไร"ฉันอารมณ์เสียยิ่งกว่าเดิมเมื่อรูบี้ดึงจากมือโทรศัพท์ฉันไป

"อ้อ เข้าใจล่ะ"รูบี้เงยหน้าขึ้นมาจากโทรศัพท์เธอคงเห็นรูปบ้านั่นแล้ว"แกต้องใจเย็นๆก่อนแล้วฟังฉัน แกจะต้องไม่โทรหาไอ้มือเบสตอนนี้"

"ทำไม"

รูบี้ยกมือที่กำโทรศัพท์อยู่แล้วใช้นิ้วเรียวชี้หน้าฉัน"ฟังฉัน ฉันเพื่อนแก แกต้องฟังฉันก่อน"รูบี้ถอนใจแรง"แกคิดว่าถ้าไปโทรไปถามมันตรงๆมันจะยอมบอกแกมั้ยล่ะ ว่ามันไปมั่วกับผู้หญิงคนอื่นมา"รูบี้แหวกนิ้วในจอโทรศัพท์เพื่อซูมเข้าไปดูใกล้ๆ"อ้อนี่ไงมีเพื่อนมันอยู่ด้วย ไอ้หัวสีนี่แหละ"จะว่าไปเธอก็หัวสีเหมือนกันนะ"แกโทรถามไอ้คนนี้ก่อน"แล้วรูบี้ก็ยื่นโทรศัพท์มาให้ฉัน

แล้วฉันก็กดโทรหาไมเคิลตามที่รูบี้บอก

"ไงแคลโรลีน"ปลายสายมีเสียงอูอี้นิดหน่อย

"เอ่อ โทษทีไมค์ฉันไม่รู้ว่าที่นู้นกี่โมงแล้ว"

"ไม่เป็นไรความจริงที่นี่ก็บ่ายกว่าๆแล้วล่ะ ฮ่าๆ"เขาตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงร่าเริงกว่าเดิมเหมือนเมื่อกี้ฉันจะโทรไปปลุกเขาและทำให้ตอนนี้เขาต้องตื่น

"เอ้อ!นี่นายอยู่ออสเตรเลียนึป่าวน่ะ"รูบี้กระซิบบอกให้ฉันลองเชิงก่อน

"อยู่สิ อยู่อยู่กันหมดวงเนี่ยแหละ"

"เอ่อแล้วเมื่อคืนพวกนายได้ออกไปเที่ยวไหนกันหรือเปล่า"ฉันพูดตามที่รูบี้กระซิบบอก

"ช่ายยยยยย ฮ่าๆ"น้ำเสียงเขาดูภูมิใจนิดหน่อย"ฉันกับไอ้ลุคเต้นกันยับเล-"ฉันตัดสายก่อนที่เขาจบ

"โอเครูบี้ทีนี้ฉันโทรไปหาคาลได้รึยัง"ฉันหันไปถามรูบี้ด้วยอารมณ์ฉุนโกรธ รูบี้ยักไหล่เป็นเชิงบอกว่า'โอเค แล้วแต่แกเลย'

ฉันไม่รอให้เธอเปิดปากพูดห้ามอะไรฉันอีกฉันรีบโทรไปหาคาลัมทันที

"ฮัลโหล หายโกรธแล้วล่ะสิ"โอ ให้ตายสิฉันไม่ได้ยินเสียงนี้มาเกือบเดือนแล้วนะ"ความจริงอะแค่เธอตอบข้อความฉันก็พอแล้วนะ ไม่เห็นต้องโทรมาเลยโทรทางไกลมันเปลือกมากรู้มั้ยแต่เธอคงคิดถึงฉันมากจริงๆใช่มั้ยล้าาาาา ฮ่าๆ"น้ำเสียงเขาดูร่าเริงตลอดเวลา จริงที่ฉันคิดถึงเขาแต่เขาทำแบบนี้กับฉันได้ยังไง!

"เมื่อคืนนายอยู่ไหน"อารมณ์ฉุนยิ่งกว่าเดิมเขาทำเหมือนไม่มาอะไรเกิดขึ้นได้ยังไง

"บ้านแม่น่ะ แม่อยากเจ-"

"โกหก!"ฉันขึ้นเสียง

"เธอเป็นอะไรอีกเนี่ย"

"ฉันถามว่าเมื่อคืนนายอยู่ไหนคาลัม!"

"ฉันก็บอกเธอไปแล้วไงว่าฉันอยู่บ้านแม่"

"นายโกหก!ได้!แล้วเราจะได้เห็นดีกัน"ฉันตัดสายก่อนที่เขาจะพูดอะไร

"เป็นไง"รูบี้วางนิตยาสารบนมือลงกับโต๊ะกาแฟฉันได้แต่ส่ายหัวเป็นคำตอบรูบี้ถอนหายใจเฮือกเธอคงจะเข้าใจสินะ"ป่ะ ไปช้อปปิ้งกันดีกว่าฉันอยากช้อปปิ้งกับแกโครตคิดถึงเวลาที่เห็นแกรูดๆรูดบัตรแบบกระฉูด"รูบี้พูดแล้วก็หัวเราะ

รูดบัตรแบบกระฉูดงั้นเหรอ

จริงสิคาลัมเคยให้บัตรเคติดฉันไว้นี่นา
เขาบอกว่าเอาไว้ใช้เวลาที่เราไม่ได้อยู่ด้วยกัน แหมเขาพูดเหมือนฉันไปเกาะเขากินงั้น
ดีล่ะ คราวนี้ฉันจะรูดให้กระฉูดแบบที่รูบี้พูดเลย โว้ว...ฉันไม่ได้ถังแตกนะถึงฉันจะไม่ทำอะไรเป็นชิ้นเป็นอันก็เถอะแต่พ่อฉันคอยส่งเงินอยู่ให้ไม่เคยขาดหรอกนะ

ฉันแค่ต้องการเอาคืนเขาก็เท่านั้นเอง

"จัดการให้เรียบร้อยนะ"ฉันได้ยินรูบี้คุยโทรศัพท์น่ะ

"รูบี้ฉันอยากเป็นข่าว"รูบี้ขมวดคิ้วเป็นปมเมื่อได้ยินสิ่งที่ฉันพูด"จริงๆนะ"

"เหอะ"รูบี้ถอนหายใจแรงเหมือนเธอจะเข้าใจแล้วสินะว่าทำฉันอยากจะเป็นข่าวแล้วก็คงรู้ด้วยว่าฉันอยากจะเป็นข่าวอะไร"แกจะอยู่ถึงวันไหนล่ะ"เธอถาม"ถ้าไม่ติดอะไรอีกสามวันฉันจะจัดแฟชั่นโชว์ว่าจะชวนแกไปเป็นแขกอยู่พอดีแต่เห็นทีแกคงอยากไปเดินให้มากกว่า"รูบี้ส่ายหัว

"โอย ฉันรักแกรักๆรักแก"ฉันโพล่งเข้าไปกอดรูบี้ที่นั่งอยู่"แกรู้ช่ายยม้ายยรูบี้ว่าฉ้านนอยากใส่ชุดแบบหนายย"ฉันพูดเสียงออดอ้อนแล้วซุกหน้าเขาไปในผมสีแดงสดของเธอ

"รู้แล้วย่ะ"รูบี้ผลักหน้าฉันออก"แต่ฉันยังไม่มีอารมณ์ออกแบบอะไรตอนนี้เพราะฉะนั้นแกต้องสร้างอารมณ์ให้ฉันโดยการออกไปช้อปปิ้งด้วยกัน"แล้วรูบี้ก็ลากฉันออกจากบ้าน

เฮ้!นี่ฉันโนว์บราอยู่นะ แต่เห้อช่างเหอะตอนนี้ฉันไม่สนใจอะไรหรอก

===

"ตกลงรับตัวนี้นะคะ"พนักงานของแบรนด์ดังแห่งหนึ่งพูดขึ้นเมื่อฉันยื่นชุดชั้นในสีดำตัวบางให้หล่อน"เอ่อ...คุณผู้หญิงจะจ่ายเป็นเงินสดหรือบัตรเครติดดีคะ"

"บัตรเครติดค่ะ"ฉันควานหาบัตรเครติดของคาลัมแล้วยื่นให้พนักงาน"อ้อแล้วนี่ค่ะ ใบอนุญาติ"ฉันยื่นกระดาษขนาดเท่าเอสี่ที่ถูกพับหลายทบให้พนัก

จะใช้บัตรแล้วต้องมีใบอนุญาติมันให้ความรู้สึกเหมือนตอนฉันเอาบัตรของพ่อมาใช้ก่อนจะถูกส่งไปโรงเรียนประจำจังแฮะ

ครืด

ฉันล้วงโทรศัพท์ในกระเป๋าขึ้นมาเปิดดูข้อความที่ถูกส่งมา ไม่ต้องสงสัยว่าเป็นใครเขาคงเห็นราคาชุดชั้นในที่ธนาคารส่งไปแจ้งแล้วล่ะมั้ง

calumsummerhood : นี่เธอซื้อชุดชั้นในบ้าอะไร! ราคาตั้งสี่พันกว่าเหรียญ!

carolyn_c_t : พูดเรื่องอะไร?

calumsummerhood : อย่ามาทำเป็นไม่รู้เรื่อง

carolyn_c_t : แม่นายอาจจะเอาบัตรนายไปใช้ก็ได้

calumsummerhood : ฉันให้บัตรเธอใช้คนเดียวมันขึ้นชื่อว่าเธอเป็นคนใช้บัตร

carolyn_c_t : ว้าว ถูกจับได้ซะแล้ว

calumsummerhood : ฉันจะไม่ว่าเธอเลยถ้ามันไม่ใช่ชุดชั้นใน ถ้าไอ้ราคาสี่พันเหรียญมันเป็นชุดสั้นๆที่เธอชอบใส่ แต่นี่มันชุดชั้นในนะเว้ย! เธอรู้มั้ยว่ามันเกือบซื้อเบสฉันได้เลย

carolyn_c_t : หนิ!ถ้านายไม่พอใจ ฉันโอนคืนให้ทันที แล้วนายก็อายัดชื่อฉันในบัตรนายเลยนะฉันจะได้ไม่ต้องใช้มันอีก!

calumsummerhood : ฟังนะ! อยากซื้ออะไรก็ซื้อไปเลยแล้วก็ไม่ต้องโอนคืน
ฉันไม่อายัดชื่อเธอหรอก เธอเป็นแฟนฉันนะ ถ้ามันจะทำให้ซื้อสบายใจแล้วหายโกรธละก็นะ

carolyn_c_t : ไปตายซะ!

===

"แกแน่ใจนะว่ากล้าใส่ชุดนี้"รูบี้ถามขึ้นขณะลองชุดให้ฉัน

"ถ้าบอกว่าไม่กล้ามันก็ไม่ทันแล้วล่ะ"ฉันถอนใจแรง"แล้วงานแกมันก็คืนนี้แล้วนะ อีกอย่างฉันเองแหละที่อยากเป็นข่าว"

"ตามใจ"รูบี้ถอนหายใจเฮือก

"แกได้เชิญเขาว่าหรือเปล่า"จะว่าไปคืนนี้น่าตื่นเต้นจะตาย

"แน่นอน"รูบี้ขยับชุดฉันนิดหน่อย"เชิญมาทั้งวงเลยล่ะ-แถวหน้าตรงกลางสี่ที่ติดขอบรันเวย์"

"ฉันรักแกจัง"

===

"หนิแกต้องแต่งหน้าหน่อยนะ"ฉันยื่นแปลงปัดหน้าให้รูบี้แต่เธอปัดมันออก"นี่!ไม่ได้นะนี่มันวันสำคัญของแก แกต้องสวย!"

"เห้อ"รูบี้หยิบลิปสติกสีเลือดหมูในกระเป๋าขึ้นมา"ถ้ามันเป็นวันสำคัญของฉัน ถ้าทุกคนจะชื่นชมหรือด่าฉัน มันก็ต้องเป็นวันที่ฉันเป็นตัวของตัวเอง"พูดจบรูบี้ก็เริ่มลงลิปสติกบนปากของเธอ

ครืด

ฉันยกโทรศัพท์ที่ค่ำอยู่กับโต๊ะขึ้นดู

calumsummerhood : ได้ข่าวว่าเธอจะเดินโชว์คืนนี้ด้วยเหรอ อยากเห็นเธอจังต้องสวยมากแน่ๆเลย ไม่ได้เจอตั้งนานโครตคิดถึงเลย,จะคอยดูเธอเดินนะ

แล้วฉันก็คว่ำมันลงตามเดิม

"แกเปลี่ยนใจยังทันนะ"รูบี้พูดขึ้น"ฉันมีชุดแบบปกติให้แก"

แล้วชุดที่ฉันจะใส่มันไม่ปกติยังไงน่ะเหรอ
มันก็เป็นแค่ชุดสั้นผ่ากลางหลังสีขาวธรรมดาๆนี่แหละ แต่ถ้าลองทั้งห้องมืดแล้วไฟส่องมาที่ฉันตอนเดินน่ะ ใช่ทั้งห้องต้องมืดแล้วไฟก็ส่องมาที่ฉันตอนเดิน คิดดูสิมันจะเห็นอะไรบ้าง พวกนักข่าวต้องกราดแฟรชใส่จนชุดฉันขาดและนั่นแหละคือสิ่งที่ฉันต้องการ

"แกพูดยังกะเราไม่เคยทำเรื่องแบบนี้กัน"ฉันกลอกตา

"ก็ใช่แต่นั่นมันโรงเรียนประจำ"โอย รูบี้ถอนหายใจอีกแล้ว"นี่มันชีวิตจริงนะสังคมอาจจะรังเกลียดแกเลยก็ได้ สังคมมันใหญ่ใช้เงินซื้อแบบโรงเรียนประจำไม่ได้หรอกนะ"

"ทำยังกับฉันสน"

"คุณแคโรลีนคะ อีกห้านาทีสแตนบายค่ะ"สตาฟคุมงานสาวคนนึงเดินมาบอกฉัน ฉันพยักหน้าเป็นคำตอบแล้วหล่อนก็เดินออกไป

"ไหนฉันขอกอดแกหน่อย"คราวนี้เป็นฉันบ้างที่อ้าแขนรอรูบี้

===

เอาล่ะ ท่องไว้แคโรลีนเธอทำมันได้ เธอแค่เดินออกไป เดินออกไปโชว์ให้แฟนของเธอดู เดินออกไปสู่สายตาประชาชน...

เสียงปรบมือดังขึ้นเมื่อถึงรอบฟินนาเล่
แล้วคนเดินฟินนาเล่ก็คือฉันเอง

ทางเดินข้างหน้ามืดจะมีก็แสงไฟที่ส่งตรงมาตอนฉันเดินออกไป

และฉันก็เดินออกไป

วูบ

แสงไปส่องมาทางฉันทั้งห้องร้องโว้วทันที
นักข่าวรัวแฟรชกันอย่างสนุกมือฉันเหลือบไปเห็นคาลัมกับเพื่อนนั่งอยู่ทางขวา

พรึบ

และเขานั่นแหละที่เป็นคนลุกขึ้นมาเอาสูทของตัวเองมาคุมร่างในชุดสีขาวของฉันแล้วอุ้มออกไป

มีนักข่าววิ่งมาตามทางที่เราเดินผ่านด้วยล่ะ
พอถึงหน้าประตูการ์ดก็ช่วยกันนักข่าวจากข้างในไม่ให้ออกมาแล้วก็กันพวกปาปาระซี่ไปให้ถ่ายรูปพวกเรา

ปัก!

"โอ้ย!นิเจ็บนะ"คาลัมยัดฉันเข้ามาในลีมูคันยาวสีดำเงา

"หุบปาก!"เขาพูดเสียงแข็ง

===

"ลงมา!"เขาพูดเสียงแข็งพร้อมเปิดประตูเมื่อลีมูจอดที่หน้าบ้านฉัน

"รู้แล้วน่า!"ฉันตะคอกกลับบ้าง

คาลัมรีบดึงฉันมาที่ประตูบ้านโดยไม่ลืมที่จะไขกุญแจแล้วลากฉันเข้าไง

นี่เขามีกุญแจบ้านฉันได้ไง

"เธอทำแบบนี้ทำไม"เขาดูหัวเสียมากเลยล่ะ"ช่วยบอกฉันทีว่าเธอไม่ได้ทำ"

ฉันไม่ได้ตอบอะไรเพียงแต่เดินไปนั่งที่โซฟาเขาถอนหายใจอย่างหัวเสียก่อนจะเดินตามมา

"บอกฉันสิว่ามันเป็นความผิดพลาดของรูบี้"

"อย่า-มา-กล่าว-หา-รูบี้-นะ!"ฉันลุกขึ้นชี้หน้าเขา

"งั้นก็บอกฉันทีสิว่ามันเป็นควาทผิดพลาดของทีมงาน ความผิดห่าไรก็ได้ที่มันไม่ใช่ความตั้งใจของเธออะ!"เขาดูหัวเสียขึ้นเรื่อยๆ

"อย่ามาหยาบกับฉันนะคาลัม!"ฉันขึ้นเสียงใส่เขา"เออ!ฉันตั้งใจให้มันเป็นแบบนั้นเองแหละฉันต้องการจะยั่วโมโหนายเอง"ฉันเป่าปากออกไปแรงๆหนึ่งครั้ง"พอใจนายหรือยังล่ะ ห้ะ!"

เขามองฉันตาแข็ง"ครั้งนี้เธอเล่นแรงไปแล้วนะ"เขาพูดเสียงเรียบ"เธอโกรธอะไรฉันนักวะ แค่ฉันไปงานวันเกิดอลิสเนี่ยนะ ถึงกับต้องทำขนาดนี้เลยเหรอวะ ฉันหึงเธอนะเว้ย"

"ฉันบอกว่าอย่ามาหยาบคายไงคาลัม!แล้วก็อย่ามาพูดชื่อนังนั่นที่นี่ อ้อ!คาลัมแล้วนายก็ช่วยบอกฉันหน่อยสิว่าคืนนั้นนายไม่ได้โกหกว่านายอยู่บ้านแม่ บอกฉันสิว่านายไม่ได้ไปมั่วกับนั่งนั่น!"

เงียบ

"ฉันไม่ได้โกห-"เขาหยุดพูดเมื่อฉันล้วงมือเข้าไปในกางเกงเขาเพื่อควานหาโทรศัพท์เพราะของฉันมันวางอยู่บนโต๊ะแต่งหน้าที่งานนั่นแหละ

ฉันล็อคเอาท์ออกจากเมลของเขาแล้วล็อคอินเข้าเมลตัวเองฉันเลื่อนดูข้อความที่มีคนส่งมาแล้วกดเข้าไปที่unknowแล้วยกโชว์ให้เขาดู

"อธิบายสิคาล"หมดกันเมคอัพฉันน้ำตามันทำลายหมดแล้ว"อธิบายที่ว่าทำไมนายไปอยู่กับนั่งนั่น"

"ฉะ"

"บอกฉันสิว่านายไม่ได้โกหกฉัน"แล้วฉันก็ปล่อยให้น้ำตาทำลายเมคอัพจนหน้าเละ

คาลัมดึงฉันเข้าไปกอดฉันอยากจะผลักเขาออกเหลือเกินเขาทำแบบนี้เท่ากับเขาต้องการจะปิดบังความผิดแต่เรี้ยวแรงมันกลับไม่เหลือ"อย่าทำแบ-"

"ฉันกับอลิสเราไม่มีอะไรกันจริงๆ"เขากอดฉันแน่นกว่าเดิม

"นายโกหกทำไม"ฉันยังคงยืนนิ่งขณะที่เขาเริ่มกอดฉันแน่ขึ้น

"ฉันแค่ไม่อยากให้เธอไม่สบายใจ"เขาเอาคางมาเกยหัวฉันเองอีกแล้ว"เราไปกันหลายคนจริงๆ มันไม่มีอะไรเธอก็รู้"

"ขอโทษ"

ในที่สุดเขาก็เป็นคนพูดคำนั้นออกมา

•งื้อ เป็นไงมั่งเม้นหน่อยน้า   
แต่งดราม่าตอนท้ายไม่ใช่เรื่องถนัดเลย
ตอนต่อไปอาจจะช้าหน่อยนะคะ
เพราะจะเปิดเทอมแล้วคะTT
โหวตให้รูบี้ด้วยน้าาา

กอด,คุณนายฮู้ด