Gece başlıyordu karanlık. Olmayan şeyler görüyor kafasında kuruyordu. Şizofrendi. Durumu ciddiydi. 

Ali küçükken ailesini trafik kazasında kaybetmişti. Öldüklerinde henüz 6 yaşındaydı. Şu anda 17 yaşında olsa da aslında o  hiç büyümemişti. 

Büyüyememişti. Bunu hiç istememişti.

Hayvanları çok seviyor, onları koruyordu. Zarar verenleriyse hayalinde tek tek eline aldığı silahla acımasızca, düşünmeden öldürüyordu. Onun içinde bir katil vardı, ortalığa çıkmayı bekleyen.

Öyle ki et bile yemiyordu. Ne et, ne balık, ne de herhangi bir canlı. Yazık diyordu balıkçıdan geçerken. Masum bir balığı öldürmüşler birileri de onu yiyorlar ne korkunç bir davranış biçimiydi bu böyle.

Ölü bile olsa hiç bir hayvan ürününü yemeyecekti. Asla denemeyecekti  bile. 

Hayatında ne bir karınca, arı  öldürmüştü, ne de bir  böcek. Onlar canlıydı çünkü. Böcekleri eline alıp  sevmeyi çok seviyordu.

İnsanoğlu acımasızdılar. Keşke hayvan olsam diye düşünüyordu.

Ya konuşuyorsa o balık öldürülmeden  önce ya diyorsa kendi kendine ne  güzel özgürce yüzüyorum denizlerde. Hayvanlarda konuşuyor, düşünüyorlar aslında kendi aralarında tıpkı insanlar gibi. Sadece biz insanlar iletişim kuramıyoruz,konuşamıyoruz onlarla. Anlayamıyoruz içlerinden neler geçtiğini.

Ah insanoğlu  ah.

Ah vahşi insanoğlu  ah.

Bu ara Ali  korona haberlerini  takip ediyordu. Hiç şaşırmamıştı. Bu virusu bekliyordu o. Çünkü insanlık doğayı mahvetmişti. Katletmişlerdi acımasızca ve  şimdi bunun cezasını çekiyorduk.

Hepimiz.

Aşırı artan dünya  nüfusunu artık dünya kaldıramayacak hale gelmişti. Bu  yüzden de birilerinin  ölmesi  gerekiyordu.

Dünya nüfusunun azalması gerekiyordu. Bunun içinde dünyaya bir hastalık enjekte edilmeliydi.

Ali'ye  göre  hayalinde  bunu yapanlar robotlardı. 

Gizli robotlar.

Bilim adamları filan değil  yani.

Birilerinin yaşaması için birilerinin  ölmesi gerekiyordu.

Ve her  gün ölüyordu birileri.

Başlamıştı  işte. Sonumuz yaklaşıyordu.

Dünyanın  donu  geliyordu yavaş-  yavaş.   Gene insanların  suçuydu  bu.

Bilinçsiz insanlar yüzünden masumlarda arada ölüyorlardı. 

Gerçi herkes  ölecekti. Er  ya da geç.

Bunu  bilerek yaşamak gerekiyor diye düşündü Ali. 

Kimi viruslerden ölecekti kimiyse yaşlanıp,hastalıktan  ölecekti.

Anı  yaşa dedi içinden.   Ve 17 yaşında  eline  aldığı fantastik kitapla gene  hayaller  alemine dalarak yeni arkadaşlar  edindi.

Hayal alemini gerçek hayattan daha çok seviyordu. Tek bir arkadaşı yoktu onu anlayan ancak onun kitapları hep yanındaydı.

Yalnız değildi arkadaşları kitaplardı. Kitaplara sığınmıştı.

O büyülü anlar ona yeterdi artardı  bile.