Menekşe o gün sevgilisinden ayrılmıştı. Bütün dünya başına yıkılmıştı sanki. Müzik her şeyin ilacıdır derler ya birde uyku o günü müzik dinleyerek ve uyuyarak geçirdi.

Her şeyi unutabilmeyi o kadar çok isterdi ki.

Fakat asla unutamayacağını biliyordu. Çocuk kalbini kırmıştı. O ona her şeyini vermişti oysa ki ruhunu bile. Fakat onun ruhu çocuğa göre sadece bedendi demek ki. Ağlıyordu. Kalbi kırılmıştı.

Birden odasına annesi girdi. İzni olmadan elinden telefonu aldı.

"Anne ne yapıyorsun sen?".

"Ta en başından yapman gerekeni önce o pisliği arıyorum sonra da onu engelliyoruz bak kızım unutma bir kez aldatan hep aldatır asla değişmezler".

"Evet anne bana yalan söyledi".

"Ve seni kullandı".

"Alo" dedi bir ses.

"Bana bak Ersin eğer bir daha kızımı arar ya da ona yazarsan olacaklardan sorumlu olmak istemem. Ondan uzak dur. Hele bir daha onun karşısına çık bana bak çocuk sana dünyayı dar ederim". diyerek telefonu kapattı annem. Ersin'in açıklama bile yapmasına izin vermedi. Sonra da onu engelleyerek sildi.

"Haydi bakalım yemeğe sana en sevdiğin yemeği hazırladım".

"Sağol anne".

"Sen benim her şeyimsin seni üzen beni de üzer. Unutma ben daima yanındayım".

Gülümsedi.

O gün ilk defa yüzü gülmüştü. Ve bu denli iyi bir annesi olduğu için ne denli şanslı olduğunu düşündü. Babasının hiç bir şeyden haberi yoktu henüz. Hiç bilmesin de zaten dedi içinden. Henüz 21 yaşındaydı ve karşısına onu sevecek biri elbet bir gün çıkacaktı.Tabi kendisinin de seveceği, güvenilir, dürüst, yalan söylemeyen birisi.

O bir yerlerdeydi belki de şu  anda.

Kim Bilir?