Gölgeler gibiydi sessizliğin
Agaç dalları gibi
Hışırtısı kendine
Bir şehir misali fedakâr ve magrur
Nasıl, doldurup doldurup
Boşaltıyorsa sokakları, insanlar
Benim de ruhumda , inadına
Issız çöller var

Çiğ ler misaliydi , sevmişliğin
Melekler gibi; sırrı kendine
Bazen bir meçhule ayna tutarcasına
Gözlerin
Sen bir şiir gibi...
Ölümsüzlüğü kendine
Ben bir gölge gibi, sadece
Sonduzlıgun çehresinde. .

Vuslat Tuna