Bir türlü gelmeyen yorgun baharımda
Kuru çalıların gül verme zamanıydı
Sürüne sürüne geldiğim son durakta
Kara bahtımın yakamdan düşme zamanıydı

Evladın babaya kıydığı zamanda
Muhabbet kovanını delme zamanıydı
Hançer vurulmuşcasına kötülüğün sırtına
İyilğin önyargılarını yıkma
zamanıydı

Dikenli teller dolanırken kırlangıç kanatlarına
Maviliği; geceden söküp aralama zamanıydı
Sevgisiz matem sarpasararken
ruhları
Şefkat şafagını güneşe boyama zamanıydı.

Vuslat Tuna